Eimreiðin - 01.01.1960, Síða 82

70
EIMREIÐIN
mökkur og neistaflug, svo að það
líktist einna helzt litlum brennandi
heystakk á stöng. Um leið og hann
■sá ntig sleppti hann taumnum, og
hendur hans féllu niður og lágu á
rúminu, bláar og kyrrar, rúmið
stanzaði á sléttum vegi, hann þagg-
a.ði niður í tungu sinni, og hestarn-
ir stóðu kyrrir.
„Er nokkuð að, afi?“ spurði ég,
enda þótt rúmfötin væru ekki í
ljósum logum. í kertaljósinu leit
andlit hans einna helzt út eins og
slitin og rytjuleg sæng, sem hengd
hafði verið upp í lausu lofti og
bætt hingað og þangað með höku-
toppum.
Hann starði á mig nijúku augna-
ráði. Síðan blés hann á eldinn í
pípuhausnum, svo að neistarnir
flugu í allar áttir, og í holum pípu-
leggnum lieyrðist hátt og skrækt
hljóð eins og í hundaflautu, og
hrópaði: „Engar spurningar!"
Eftir stundarþögn sagði hann læ-
víslega: „Eærðu nokkurn tíma mar-
tröð, drengur minn?"
„Nei,“ svaraði ég.
„0,jú, ég helcl nú það,“ sagði
hann.
Ég sagðist hafa vaknað við, að
einhver var að hrópa og kalla á
eftir hestum.
„Hvað sagði ég þér?“ sagði hann.
„Þú étur of mikið. Hver hefur
nokkru sinni lieyrt um hesta inni í
•svefnherbergi?"
Hann fálmaði undir koddann
sinn og dró fram litla pyngju, sem
hringlaði í. Af mestu varfærni los-
aði hann um snærisendana. Hann
lagði gidlpening í lófa minn og
sagði: „Keyptu þér köku.“ Ég Jiakk-
aði honum vel lyrir og bauð góða
nótt.
Um leið og ég lét aftur hurðina
á svefnherberginu mínu heyrði ég
hann hrópa hárri raustu: „Hott,
áíram, áfram," og rúmið var aftur
komið á fleygilerð.
Um morguninn vaknaði ég af
draumi um villta Iiesta, sem Jieystu
eftir sléttunni, en ltúsgögn lágu
liingað og Jumgað eins og luáviði,
og um stóra, skuggalega menn, sent
höfðu sex liesta til reiðar hver og
notuðu brennandi rúmföt fyrir
svipur. Afi sat að morgunverði
klæddur svörtum fötum. Að morg-
unverðinum loknum sagði liann:
„Það var hvínandi rok í nótt,“ og
settist í hægindastólinn við arin-
inn og fór að búa til leirkúlur í
eldinn. Seinna um morguninn fór
liann með mig í gönguferð gegn-
um Johnstownþorpið og um engin
við Llanstephanveginn.
Maður nokkur með smáhund ser
við hlið sagði: „Þetta er fagur
morgun, herra Thomas," og Jregar
hann var horfinn, létt og hljóðlega
eins og hundurinn hans, inn í Ug"
vaxna, græna skógarkjarrið, sem
hann hefði alls ekki átt að fara inn
í samkvæmt aðvörunum Jjeim, er
stóðu við vegarbrúnina, sagði afi
minn: „Jæja, heyrðirðu, hvað hann
nefndi þig? Herra!“
Við fórum framhjá nokkrum lag'
reistum húsum, og allir óskuðu afa
mínurn til hamingju með góða
veðrið. Við gengum í gegnum skog-
inn, og þar var kriikkt af dúfum,
og vængir Jseirra brutu greinarnar,