Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 83

EIMREIÐIN
71
l^egar þær hröðuðu sér upp í trjá-
któnurnar. Mitt inni í kyrrð skóg-
arins sagði afi minn hárri röddu,
eins og maður, sem er að kalla yf ir
'ióáttumikið engi: „Ef þú heyrðir
þessa herjans fugla að nóttu til,
Ir>yndirðu vekja mig og segja að
það væru komnir liestar í trén.“
Við gengum til baka í hægðum
°kkar, því að hann var orðinn
]Jreyttur, og holdgranni maðurinn
L°tn stikandi út úr skógarrjóðrinu,
Sem bannað var að fara inn í, og
^élt handleggnum varlega utan um
kanínu alveg eins og liann héldi
lltan um stúlkuhandlegg í heitri
ermi.
Næstsíðasta daginn, sem ég
óvaldi hjá afa, fékk ég að fara til
Llanstephan í lystivagni, sem dreg-
lnn var af stuttum og veikburða
Llár. Afi hefði eins getað haft bí-
s°nuxa fyrir vagninum, hann hélt
Sv° fast í taumana, og af slíkum
ntætti beitti hann löngu svipunni
°S með ]>eim ókvæðisorðum hróp-
aði hann að strákunum, sem voru
að leika sér á veginum, og af slík-
1,111 myndugleik stóð hann teinrétt-
Ul> glennti sundur fæturna klædd-
dl legghlífum og bölvaði hinum
°gurlegu kröftum og stífni klárs-
Uls< sem lullaðist áfram eftir veg-
Jnum.
j »Varaðu þig drengur," hrópaði
fnn við livert horn og togaði og
*Ppti og bisaði og svitnaði og veif-
<lði svipunni eins og sverði úr
gúmirií. Og þegar klárinn hafði
uðið löturhægt fyrir hvert horn,
l'leri afi sér að mér með stynjandi
Jt0si °g sagði: „Jæja, það held ég
við höfum staðið af okkur þessa
skefluna, drengur minn.“
Þegar við komum til þorpsins í
Llánsteplian efst uppi á hálsinum,
skildi hann vagninn eltir fyrir ut-
an krána, strauk klárnum um
snoppuna og gaf honum sykurmola
og sagði: „Þú ert veikburða skinn,
Jim, að eiga að draga svona stóra
menn eins og okkur."
Hann fékk sterkan bjór, og ég
fékk límonaði, og hann borgaði frú
Edwinsford með gullpening, er
hann tók upp úr pyngjunni, sem
hringlaði í. Hún spurði um heilsu-
lar lians, og hann svaraði því til,
að Llangadock væri betri íyrir píp-
urnar. Við fórum að skoða kirkju-
garðinn og sjóinn, og við sátum í
rjóðrinu, sem kallað er Kvistirnir,
og stóðum á söngpallinum inni í
miðjum skóginum, þar sem gestir
eru jafnan látnir syngja á Jóns-
messunótt og þar sem sakleysing-
inn í þorpinu liefur ár eftir ár
verið kosinn bæjarstjóri. Afi dok-
aði stundarkorn við kirkjugarðinn,
benti yfir járnhliðið á legsteinana:
með englamyndunum og lélegu tré-
krossana. „Það er ekkert vit í þv£
að liggja hérna,“ sagði liann.
Við héldum til baka af miklum
móð: Jim gamli var aftur orðinn
að vísund.
Síðasta morguninn, sem ég
dvaldi hjá afa mínum, vaknaði ég
seint og hafði dreymt, að ljósmál-
uð seglskip, eins löng og lystiskip,
svifu yfir sjóinn hjá Llanstephan,
og himneskir kórar í Kvistunum,
skipaðir söngmönnum klæddum
síðum skikkjum og vestum með