Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 89

EIMREIÐIN
77
Hiu liggur í augum uppi, að ágætt
útvarpsef ni drukknar iðulega í flóð-
lnu af því að fólk lilustar engan veg-
inn eins vel og áður var. Dagskrá
lslenzka útvarpsins virðist ætlað
að vera sambærileg við útvarpsdag-
skrár margfalt íjölmennari þjóða,
en það getur hún ekki verið fremur
en íslenzku dagbliiðin standast sam-
beppni við stórblöðin erlendis.
Ókosturinn við íslenzka útvarpið
er áreiðanlega ekki sá, að dagskrá-
111 sé of stutt. Hún mætti sannarlega
stytlast. Þá gæti hún batnað, en
jalnvel ]jað skiptir ekki öllu máli.
-'kðalatriðið er hitt, að íslendingar
leinji sér að hlusta á útvarpið til að
bala gagn af því, sem þar er á borð
b°rið, í stað þess að borða ylir sig
af mörgum réttum og fá svo kannski
°fnæmi fyrir matnum.
f'etta eru barnasjúkdómar tækn-
ln,iar og fyrirbæri, sem aðrar þjóðir
þekkja af reynslu. Sá tími er liðinn,
a® við þurfum annaðhvort að
Sleypa allt eða liafa ekkert. Vandi
nntírnans er þvert á móti að velja
°S bafna. Og þetta leysist ekki með
lJeim liætti, að þjóðin skiptist í tvo
flokka í afstöðunni til útvarpsins.
Hér gildir ekki reglan að vera með
e®a móti. Útvarpið á að vera skóli
Þjóðarinnar, baðstofa, kirkja, dans-
Salnr, tónlistarhöll og leikhús, svo
eitthvað sé nefnt. En menn liag-
nýta sér naumast allt þetta á einum
s°larhring, þó að vilji væri fyrir
bendi, enda engin ástæða til. Hér
IJai’f að beita skynsamlegri og
'þannrænni skipulagningu, svo að
ntvarpið nái lilgangi sínum og
v eröi það, sem því er ætlað. Ein-
staklingarnir ráða ekki við þann
vanda. Droparnir hreyfast ekki
sjálfstætt, þó að þeir myndi flaum-
inn. Það er ekki síður ástæða til að
virkja mennina en fallvötnin. Slíkt
rerður ekki gert með því, að öllu
ægi saman og úr verði óð hringiða.
Maðurinn þarf frið og næði til að
l’inna sjálfan sig og njóta sín, verða
það, sem hann getur orðið, og læra
á vél tækninnar. Þannig verða til
sjálfstæðir einstaklingar í stórri og
samvirkri heild.
íslendingar geta sparað sér all-
an kvíða við þróun tækninnar. En
hún er varlnigaverð, e£ menn kunna
ekki með liana að fara. Margur
verður af aurum api, en þó myndi
enginn hafna auðnum til að una fá-
tæktinni og lialda sig þannig hafa
vit fyrir afglöpunum. Eins er með
tæknina. Hún er ekkert náttúrulög-
mál heldur mannaverk. Og menn-
irnir þurfa að vaxa af verkum sín-
um til að framþróunin komi að
tilætluðum notum. Annars tryllast
þeir og villast.
II.
Hér á landi eru fáar minjar um
luisakost liðinna alda. Meira að
segja í Reykjavík koma þær sjaldan
í leitirnar, svo að ekki sé minnzt á
sveitirnar, þar sem torfbæirnir
eyddust í jörðu eins og afar okkar
og ömmur. íslendingar geta ekki
sýnt forvitnum útlendum ferða-
mönnum baðstofu Hallgríms Pét-
ursonar í Saurbæ eða Jóns Þorláks-
sonar á Bægisá. Sérhver kynslóð að
kalla hefur orðið að byggja yfir sig
fram á okkar daga í vægðarlausu
kapphlaupi við húslekann og eld-