Morgunblaðið - 15.09.2000, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 15.09.2000, Blaðsíða 52
52 FÖSTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2000 V--------------------------- MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ INGIBJORG REBEKKA JÓNSDÓTTIR + Ingibjörg fæddist á Arnarstöðum í OxarQarðarhreppi í N-Þingeyjarsýslu hinn 15. október 1917. Hún lést á Landakotsspítala 8. september síðastlið- inn. Foreldrar henn- ar voru Guðrún Ant- Aonía Jónsdóttir frá Núpi, Berufjarðar- strönd, f. 3.4.1890, d. 1.1. 1974 og Jón Tómasson frá Blika- lóni, Melrakkasléttu, f. 13.9. 1883, d. 5.3. 1974. Þeim varð 10 barna auðið. Fyrsta barnið dó í fæðingu en hin komust öll á fullorðinsár. Nú eru aðeins þijú eftirlifandi. Eiginmaður Ingibjargar var Guðjón Guðjónsson, vélfræðingur og járnsmíðameist- ari, f. 20.3. 1911, d. 18.2. 1994. Ingibjörg og Guðjón eignuðust eina dóttur, Ingi- björgu R. Guðjóns- dóttur, röntgen- tækni og ritara, f. 16.11. 1956. Maki hennar er Ólafur J. Gunnarsson, f. 30.9. 1958, starfsmaður Happdrættis Há- skóla Islands. Ingibjörg var sjúkraliði að mennt og starfaði lengi bæði á Landakotsspítalanum og Borgarspítalanum. Utför Ingibjargar fer fram frá Aðventkirkjunni í Reykjavík í dag, og hefst athöfnin klukkan 13.30. Elsku systir mín. Nú sit ég hér og læt hugann reika til baka, langt til baka. Mín fyrsta minning of okkur tveimur saman er &ð þú stóðst með mig á handleggn- um og við horfðum á kartöflur, sem þú varst að sjóða handa mér. Eg átti að fá þær stappaðar í smjöri, það var það besta sem ég fékk (var mér sagt). Ég hef eflaust verið í uppáhaldi, að fá svona nammi milli mála. Annars er mér sagt og haft er fyrir satt að þú haflr tekið mig upp á þína arma strax við fæðingu og er ég fór að tala kallaði ég þig Imbu mömmu. Ailar götur síðan hafa leið- ir Iegið saman. Samanber þegar þið Gaui giftuð ýkkur, þá fenguð þið mig í heiman- mund (aumingja þið). Þetta var ykkar beggja ósk, enda ennþá barn- laus, Gaui á sjónum og þú varst þá ekki ein. Við byrjuðum í Hrísey eitt ár, þar sem Gaui gætti vélanna í frystihús- inu. Síðan lá leiðin til Reykjavikur, Gaui fór á sjóinn og þá var komið að mér að passa stóru systur. Okkar sambúð var alveg frábær. Þið um- báruð stóra barnið ykkar vel þó ég sé viss um, að af mér hafið þið haft ónæði af og til. Nú var alvara lífsins byrjuð. Ég skyldi fara í skóla og vinna. Kvöldskóli varð það og vinna á daginn. Þetta gekk allt vel, Imba mamma var heima til að hugsa um stóra barnið sitt og saman vorum við allar götur þar til ég giftist, þá losnuðuð þið endanlega við mig, í þess orðs merkingu. En böndin sem voru bundin í frumbemsku minni hafa aldrei slitnað. En um þetta leyti var ykkar ósk- astund að ganga í garð. Þið eignuð- ust yndislega litla dúllu, sem í þess orðs fyllstu merkingu gat kallað ykkur mömmu og pabba. Það var mikil Guðs gjöf, ykkur báðum til handa. Hún óx úr grasi og varð allt sem þú gast best óskað þér. Gekk menntaveginn og er nú hámenntuð kona. Hún er gift góðum manni, sem var þér sem besti sonur. Þú varst nú ekki ánægð með að hafa ekki lært eitthvað, svo þú skelltir þér í sjúkraliðanámið og laukst því með frábærum vitnis- burði. Síðan var þitt starf að hjúkra sjúkum og fórst þér það sérlega vel úr hendi, enda máttir þú ekkert aumt sjá öðruvísi en að vilja hjálpa. Auðvitað hlaust þú að fá það endur- goldið. Vil ég sérstaklega nefna starfsfólk K-2 á Landakotsspítala, þai’ sem þú lást lömuð síðustu mán- uðina. Umönnun og elskulegheit allra á deildinni voru aðdáunarverð og kunnum við aðstandendur þínir vel að meta það. Ég veit að þeim mun launast fyrir, það er að segja ef eitthvert réttlæti er til í þessum heimi. Enda sögðu allir að þú værir sérlega góður og þakklátur sjúkl- ingur. Nú er þessu stríði lokið og var aðdáunarvert hvað þú tókst þessu vel. Þú varst þó heppin að kollurinn var í lagi og þú gast tjáð þig og fylgst með öllu sem var að gerast þar til síðustu sólarhringana tvo gast þú ekki meir. En þar sem ég sat hjá þér með prjónana mína, nóttina seinustu sem við vorum saman, fannst mér eins og þú vissir að ég væri þarna hjá þér. Næsta kvöld kvaddir þú. Við Geiri munum sakna þín sárt, því þar var innileg og gagnkvæm vinátta. Hvfl í friði elsku Imba mamma. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín systir, Málfríður og Ásgeir. Margs er að minnast þegar ég sest nú niður og rifja upp þann tíma sem ég var svo lánsöm að kynnast þér, elsku frænka, sem nú er lögst til hinstu hvfldar eftir erfitt veik- indpskeið. Ég var fimmtán ára þegar ég kom fyrst í heimsókn til þín á Kar- lagötuna, og varð aðnjótandi gestr- isni þinnar og hjartahlýju. Ég man þú gafst mér m.a. banana sem ég bragðaði á í fyrsta sinn, það er skrítið að hugsa til þess nú í alls- + Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarþel við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu og langalangömmu, ÞÓRUNNAR ÁSGEIRSDÓTTUR, dvalarheimilinu Höfða, áður til heimilis á Bárugötu 17, Akranesi. Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Höfða fv” og Sjúkrahúss Akraness. Ásgeir Samúelsson, Guðmundína Þ. Samúelsdóttir, Guðrún F. Samúelsdóttir, Magnús Guðmundsson, Samúel Þ. Samúelsson, Ólöf G. Kristmundsdóttir, Reynir M. Samúelsson, Svanhvít E. Einarsdóttir, Sigríður K. Samúelsdóttir, Guðjón Sólmundsson, barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn. nægtar borðum samtímans. Allar götur síðan var alltaf sjálf- sagt og kærkomið að koma á heimil- ið þitt og Guðjóns, sem var eins og þú brosmildur, ljúfur og hjartahlýr, þið voruð svo samhent og bjugguð ykkur fallegt heimili í Stóragerði. Þar kom ég margoft ásamt fjöl- skyldu minni í hin ýmsu afmæli og jólaboð. Það var mikil samheldni með þér og þínum góðu systkinum, sem var eins og þú sérstakt mann- kostafólk. Ollum systkinunum var tónlist og söngur í blóð borin og þegar „Jón bróðir“ birtist í boðum hjá þér hóf hann óðara upp rödd sína og fór með nýorta vísu þér til heiðurs og sagði síðan,, jæja, systir, nú syngjum við eins og í gamla daga“. Já, það var gaman að koma til þín og gleðjast með þínu góða fólki, þessar minningar eru mér dýrmætar á perlufesti minninga. Síðan eignaðist þú hana Immy sem varð sólargeislinn í lífi þínu og allt þitt snerist um þessa litlu stúlku sem þér hlotnaðist og annaðist svo undurvel. Hún hefur líka ásamt manni sínum endurgoldið ástríki þitt og annaðist þig þegar þú varst orðin ekkja og saman bjugguð þið í Rauðagerði í nokkur ár, þar til á síðasta ári að þú veiktist illa og varst flutt á Landakot. Þótt lifið snerist mikið um dóttur- ina, þá hafði þú ætíð tíma fyrir aðra og þér var umhugað um ættingja og vini, velferð þeirra og líðan. Systir mín Ósk átti athvarf hjá þér um tíma þegar hún var barnung og þar með mynduðust sterk bönd milli hennar og þín, hennar barna og barnabarna. Þau hafa notið sér- stakrar umhyggju þinnar og hlýju í miklu mæli, sem og við systkinin öll. Fjölmargar fjölskyldumyndir koma upp í hugann og aldrei bregður fyrir skugga í þessari upprifjun minn- inga. Ingibjörg var líka mjög trúuð kona og velviljuð öllum. Aldrei heyrði ég styggðaryrði um nokki-a manneskju. Ingibjörg þótti einstaklega lagleg ung stúlka og vel geíin. Alltaf var hún „elegant" og vel tilhöfð og alltaf að passa upp á línurnar, svo frænku hennar fannst stundum nóg um. Ingibjörg var fingerð kona og gegnum tíðina átti hún við veikindi að stríða. Þá voru systur hennar þær Rebekka og Fríða henni miklar hjálparhellur, umhyggja þeirra var henni ómetanleg og einstök fram til þess síðasta. A þessari stundu minnist ég fyrst og fremst góðrar konu, minnist þess þegai- ég kom í heimsókn í Stóra- gerði og þú opnaðir dyrnar og brostii' þínu fallega brosi og sagðir, „nei sæl elskan", og það var ekta það bros og augun svo tær, eins og sálin Enn varst þú falleg þegar ég heimsótti þig síðast í sumar á Landakoti, húðin svo mjúk og slétt og enn voru augun skær, þrátt fyrir háan aldur. Elsku frænka mín! mig langar að þakka þér fyrir öll árin og ég geymi góðar minningar í hjarta mínu um ókomin ár. Við mæðgurnar sendum Immy og Óla samúðarkveðjur okk- ar. Guð blessi minningu þína. Af eilífðarljóma bjarma ber, sem brautina þungu greiðir. Vort líf svo stutt og stopult er það stefnir á æðri leiðir. Og upphiminn fegri en augað sér, mót öllum oss faðminn breiðir. (Einar Ben.) Rebekka Jóhannesdóttir. Elskuleg móðursystir mín er látin og hluti bernsku minnar hverfur á braut með henni. Imba frænka var mér sem móðir og frá fyrsta degi var ég hluti af hennar lífi og hún mínu. Hjá henni naut ég skjóls og öryggis og hún umvafði mig með ást og hlýju. Ég eyddi mörgum stund- um hjá henni á Karlagötunni þegar mamma var í vinnu og hún verndaði mig ef hættur steðjuðu að. Ég held ég hafi snemma tileinkað mér margt úr hennar fari og verið ákveðin í að verða eins og hún enda áttum við mörg sameiginleg áhuga- mál. Ég vildi vera fín og vel til höfð eins og Imba frænka og við áttum mörg samtöl um krem, snyrtivörur, föt og skartgripi. Hún elskaði háa hæla og falleg föt. Alltaf með vel lagt hárið, fallega snyrtar hendur og fallega skartgripi. Éitt af því síð- asta sem ég spurði hana að á Landakoti var hvernig hún færi að því að vera svona slétt og falleg. Hún brosti prakkaralega og sagði mér leyndármálið en svo varð hún þung á brún og sýndi mér hrukkur sem höfðu myndast í veikindunum. Hún fór ekki ósnyrt úr húsi ef hún gat komist hjá því og ef flytja þurfti hana í sjúkrabfl á spítala hafði hún mestar áhyggjur af að vera ekki varalituð. En hvað ég skildi hana vel, hvflík staða að lenda í. Heimili hennar bar líka vott um snyrtimennsku og vikulega viðraði hún búslóðina úti í garði á Karlagöt- unni. Ég varð engu skárri en við lærðum að slaka á kröfunum með tímanum. Ég er samt viss um að hún hefur á sínum tíma verið með tannbursta í hornunum eins og ég, ég spurði hana aldrei að því, bara veit það. Hún átti marga fallega muni og síðustu árin gaf hún þá smátt og smátt til þeirra er voru henni kærir og á ég margt fallegt frá henni. Við tilheyrðum sömu starfsstétt, unnum báðar við umönnun fólks, hún sjúkraliði og ég við hjúkrun. Fyrsta deildin sem ég var í verk- legu námi á var deildjn hennar, A7 á Borgarspítalanum. Ég lærði mikið af henni. Hún sinnti sjúklingum sín- um af einstakri alúð og umhyggju og fólkið elskaði hana. Ég átti eitt sinn að þrífa baðker og spurði Imbu frænku hvernig ég ætti að bera mig að. Hún sagði mér að þrífa baðið eins og ég ætlaði sjálf að nota það á eftii'. Þannig sinnti hún sínu starfi, gaf hjarta sitt í það og sinnti fólki eins og hún vildi láta sinna sér. Fríða frænka sagði alltaf að þær systur væru allar í sömu stétt, mamma hjúkka, Imba sjúkraliði og sjálf kynni hún handtökin. Þær kunnu svo sannarlega „handtökin“ við að láta veiku fólki líða vel. Við töluðum oft saman í síma á seinni árum þegar hún gat ekki lengur farið allra sinna ferða. Allir á mínum vinnustað vissu hver Imba frænka var. Hún hringdi stundum bara til að heyra í mér og við hvísl- uðumst á leyndarmálum eða hún bað Boggu á símanum fyrir skilaboð ef ég var ekki á staðnum og það voru alltaf svo falleg skilaboð. Við skrifuðumst á þegar ég var í burtu og hún hringdi í mig með reglu- bundnu millibili yfir hafið. Aldrei gleymdi hún afmælisdegi, mundi þá alla, líka litlu ömmudrengjanna minna sem báðir elskuðu hana. Rafn Kumar naut þess að heim- sækja hana á Landakot og þegar hann keyrði með mömmu sinni þar fram hjá spurði hann hvort þau ættu ekki að kíkja inn til Imbu frænku. Bjartur sagði pabba sínum að Imba frænka ætti milljón króna, það væri augljóst því hún gæfi alltaf litlum krökkum aur. Hún varð svo glöð þegar við heimsóttum hana í Múlabæ, kynnti þá fyrir öllum og horfði á þá með aðdáun og stolti öm- munnar. Þannig horfði hún líka á mig. Með ást og aðdáun í augnaráðinu, ást móður sem ekki sér neina galla hjá barninu sínu. Hún horfði á mig slíku augnaráði og sagði mér að ég væri falleg, dugleg og hugrökk er ég kvaddi hana í janúar síðastliðnum. Hún sá enga galla á mér. Við sátum í stofunni hennar á Landakoti og drukkum Sherry, auðvitað keypti ég Sherry, það var okkar stfll. Við ákváðum að þegar ég kæmi heim um jólin færum við á Hótel Borg eins og svo oft áður. Myndum fá okkur kaffi, sæta tertu og Sherry eða líkjör, vorum ekki alveg vissai' hvort við myndum velja. Við áttum stefnumót sem aldrei verður. Ég hefði viljað fá að kveðja hana hinstu kveðju, hvísla falleg orð í eyra henn- ar og þakka fyrir allt sem hún hefur verið mér og mínum. Segja henni að ég muni alltaf sakna hennar og kyssa hana mjúkum kossi að lokum. Ég kveð frænku mína með sökn- uði og virðingu og sendi samúðar- kveðjur til allrar fjölskyldu minnar. Hjördís Guðbjörnsdóttir. Það á ekki við neinn að vera rúmfastur en það átti sérlega illa við Imbu frænku mína. Hún naut þess að vera með fólkinu sínu, veita því ást og hlýju og fylgjast með lífi þess. Þegar ég sagði henni að ég ætti erfitt með að sætta mig við að hún væri föst á spítala svaraði hún: „Já, heldur þú að það væri ekki munur ef ég gæti setið með þér niðri á Hótel Borg eða skroppið í kaffi til ömrnu þinnar og afa á Klapparstíg?" Imba frænka var einstök kona. Systur hennar, Fríða frænka og Rebekka amma mín, hafa sagt mér að snemma hafi fegurð hennar vak- ið athygli. Það breyttist ekki með árunum. Hún hugsaði vel um útlit sitt. Bar á sig fegrunarkrem af natni, fór reglulega í handsnyrtingu og klæddist kvenlegum og fallegum fötum sem hún lét gjarnan sauma á sig. Arangurinn var greinilegur. Hún var ætíð glæsileg og náði ald- urinn aðeins að setja á hana fáeinar hrukkur sem gerðu hana bara fal- legri og komu helst í ljós þegar blíða brosið færðist til augnanna. Framkoma hennar einkenndist af kvenleika, þokka og umfram allt mikilli hlýju. Þessarar hlýju var ég svo lánsöm að njóta. Það kunna fáir að kyssa og faðma eins og Imba kunni. Það skipti ekki máli hvar maður hitti hana. Um leið og hún náði augnsambandi setti hún stút á vandlega litaðar varii'nar sem endaði í mjúkum kossi. Alvöru koss, beint á munninn og svo fylgdi faðm- lag. Hún faðmaði innilega, strauk með mjúkum höndum og horfði svo djúpt og blíðlega í augun. Faðmlag og augnaráð sem gaf til kynna að maður væri mikils virði. Þegai' við systkinin fórum til Imbu síðast vissum við að komið var að kveðjustund. Greinilegt var að hún var að fara frá okkur, aðdraga- ndinn hafði verið nokkur. Við vorum á leið út að borða og að hlýða á söng. Nokkrum tímum síðar þegar systur hennar hringdu og sögðu að hún væri farin sátum við á Hótel Borg. Salurinn var þétt setinn og söngurinn ómaði. Við vorum viss um að það hefði átt við hana, að hún hefði notið þess að vera með okkur en reyndum að sætta okkur við að nú væri hún á betri stað. Þegar ég sagði drengnum mínum að Imba væri farin þangað sem henni liði vel sagði hann reiður: „En mér líður ekki vel.“ Mér leið heldur ekki vel og gekk illa að fá hann til að sætta sig við að hann myndi ekki hitta hana aftur enda toguðust of margar tilfinningar á í mér sjálfri. Ég er þakklát fyrir að hafa átt Imbu frænku að svona lengi en hefði gjarnan viljað eiga hana leng- ur. Rebekka. Kæra Imba, í dag leita á hugann minningar frá liðnum árum. Við minnumst þín öll með virðingu og kærleika. Þegar við komum að sjúkrabeð þínum til að kveðja áður en við flutt- um til Noregs var auðséð að hverju stefndi. Þú tókst veikindum þínum með æðruleysi og þolinmæði og kvaddir okkur með bros á vör. Það var ætíð gott að heimsækja ykkur Gauja á fallega heimilið ykk- ar, þar ríkti friður og gestrisni. Bæði voruð þið glæsilegir full- trúar ykkai' kynslóðar. Ég á margar góðar minningar um samverustundir með þér, heimsókn í sveitina forðum, veislur innan fjöl- skyldunnar, ferð í Keflavík fyrir rúmum fjörutíu árum með ykkur Gauja sem ég blessa ykkur ætíð fyr- ir. Við hér í Grensvík í Noregi send- um Immý, Ola, systkinum þínum og vinum okkar bestu samúðar- og vin- arkveðjur. Blessuð sé minning þín „Imba frænka". Stýr mínu fari heilu heim í höfn á friðarlandi. Þar mig í þinni gæsku geym ó guð minn allsráðandi. (V. Briem.) Sigþrúður (Dúa).
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.