Morgunblaðið - 30.09.2000, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNAR
« GUNNARSSON
+ Gunnar Gunn-
arsson fæddist í
Syðra-Vallholti,
Vallhólma í Skaga-
fírði 28. mars 1926.
Hann lést föstudag-
inn 22. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Ragnhildur Erlings-
dóttir frá Stóru-Giljá
í Húnaþingi, f. 8.8.
,,1888, d. 1.3. 1974, og
Gunnar Gunnarsson,
bóndi í Syðra-Vall-
holti, f. 8.11. 1889, d.
3.12. 1962. Þau
bjuggu í Syðra-Vallholti frá 1925
til 1962. Systkini Gunnars eru
Ingibjörg, f. 1927, Ástrfður Helga,
f. 1928, Erla Guðrún, f. 1929, Aðal-
heiður Þorbjörg, f. 19.12. 1930, d.
28.3. 1933, Asgeir, f. 1932, og Sig-
urður Heiðar, f. 1933.
Hinn 26.6. 1966
kvæntist Gunnar Stef-
aníu Þórunni Sæ-
mundsdóttur frá
Sigluflrði, af Lamban-
esætt, f. 16.1. 1937, d.
5.12. 1998. Þau eign-
uðust eina dóttur, Að-
alheiði Erlu, f. 4.2.
1967, sem lést af slys-
fórum 26.8. 1979.
Kjördóttir Gunnars og
dóttir Stefanfu er Jón-
ína Guðrún, f. 19.3.
1961, maki Trausti
Hólmar Gunnarsson
frá Hólmavik og eiga þau þrjú
börn, Gunnar, Stefaníu Sif og Ey-
þór Andra. Dóttir Gunnars og Jó-
hönnu Vestmann er Sólrún Krist-
ín, f. 27.12. 1972, m. Aðalbjörn
Kristinsson og eiga þau tvær dæt-
Að eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mótöllumossfaðminnbreiðir.
(EinarBen.)
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Og nú þegar Gunni bróðir er farinn
yfir móðuna miklu þyrpast að mér
minningar frá æskudögunum í Vall-
holti. Þar sem alltaf var gott veður,
túnið grænt og þakið sóleyjum í
hlaðvarpanum eða allt hvítt yfir að
líta á vetrarkvöldum, með blikandi
norðurljósum á himni sem glömpuðu
á Lónið eins og silfur. Gleðin yfir að
vera til var okkur systkinunum í Vall-
T^iolti svo eiginleg, gleðin yfir að vera
saman og þátttakendur í lífsævintýr-
inu, ijögur böm sitt á hveiju árinu og
litlu strákarnir, Aggi og Siggi litlu
yngri.
Samhent í leik og starfi en þó var
ekkert gefið eftir þegar á reyndi, hver
hélt sínu og ég minnist bardaga með
hrífurn í slægjunni þótt löngu sé
gleymt um hvað var barist, kannski
vorum við að leika fomkappana úr
Njálu og Eglu. Gleðin yfir að verða að
liði í búskapnum, reka kýmar að
morgni og sækja þær austur í mel að
kvöldi, sulla í lauginni og vaða mýr-
amar, týna kannski skónum sínum,
sauðskinnsskónum, en amma saum-
aði bara nýja.
Jólakvöld og búið að gefa kúm og
KÍndum jólaheytugguna sína, allir
krakkamir baðaðir upp úr bala á eld-
húsgólfinu áður en jólin gengu í garð.
Kveikt á heimasmíðaða grænmálaða
jólatrénu sem var geymt uppi á lofti
frá síðustu jólum, skreytt með rauð-
um og hvítum kertum og marglitum
pokum sem við höfðum lært að flétta
úr mislitum og gylltum pappír. Jóla-
guðspjallið lesið og hvert bamið af
öðm tók við þeim lestri jafnóðum og
við vomm læs. Jólasálmarnir sungnir
og gengið endalaust kring um jóla-
tréð. Súkkulaði og kökur í rúmið á
jóladagsmorgun.
Þegar við stóðum í bæjardyrunum
á gamlárskvöld og ætluðum ekki að
láta fram hjá okkur fara er nýja árið
kæmi norðan yfir holtið og ræki
gamla árið á braut.
Þannig sækja að mér endurminn-
ingar frá æskunni við fráfall Gunnars
bróður míns. Þegar allir undu glaðir
við sitt, ánægjan yfir spilastokk, lituð-
um pappír, sem mátti klippa niður,
sleikibijóstsykrinum sem Sveinn
frændi frá Mælifellsá, sem verslaði í
Drangey á Króknum, sendi okkur.
Brot af bakka minninganna sækja að
mér nú þegar Gunni er kvaddur, 74
ára, árinu eldri en ég, sá næsti okkar
systkinanna sem hverfur af þessum
heimi frá því að Heiða systir okkar dó
1933.
Skólagangan í Húsey, trúlega
næstum klukkutíma gangur hvem
skóladag, fyrst við Gunni tvö, síðan
bættust Ásta og Erla við. Stundum
þurfti pabbi að selflytja okkur hálfa
leið vegna vatnavaxta þegar Hérað-
svötnin flóðu yfir Hólminn. Þetta
fannst pkkur bara allt sjálfsagt og við
lékum íslendingasögurnar á heimleið
úr skólanum, sérstaklega Njálu, sem
við kunnum utanað. Skólatíminn í
Húsey, hjá Felix, þessum frábæra
kennara, fræðara af guðs náð og ekki
síður liðtækur í boltaleikjum, fótbolta
úti á túni í góðviðri. Kennslan fór
fram í hjónaherberginu og forréttindi
+
Ástkær faðir okkar, afi og langafi,
SVEINBJÖRN SVEINBJÖRNSSON,
ísafirði,
lést föstudaginn 22. september.
Útförin hefur farið fram.
Helga Sveinbjarnardóttir, Kristján Kristjánsson,
Kristján Sveinbjörnsson,
Sveinbjörn Sveinbjörnsson, Selma Antonsdóttir,
Berta Sveinbjarnardóttir, Auðunn Hálfdanarson,
Halldór Sveinbjörnsson, Helga Einarsdóttir,
Marzeliíus Sveinbjörnsson, Margrét Geirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Bróðir okkar,
ÁGÚST GRÉTAR JÓNSSON,
Skúlagötu 72,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 28. september.
Systkini hins látna.
ur Andreu Rán og Arndísi Lind.
Sólrún var ættleidd af Kristínu
Kristjánsdóttur og Kristni Frið-
bjömssyni sem bjuggu í Hnífsdal.
Gunnar var nemandi í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni 1943-
1945. Var síðan að mestu við bú-
störf í Vallholti, einn vetur á ver-
tríð í Grindavik og vetrarpart á
skrifstofu á Ólafsfirði. Bóndi í
Syðra-Vallholti frá 1950, fyrstu ár-
in í félagi með föður si'num. Hann
hafði aldrei stórt bú, en blandað,
ær og kýr, hross og hænsni, eins
og altítt var á bændabýlum áður
fýrr. Hann undi glaður við sitt og í
tómstundum sat hann við skriftir.
Gunnar átti mörg áhugamál,
kórsöngur með Karlakórnum
Heimi var hans mesta yndi. Hann
lék á píanó og orgel, svo til sjálf-
lærður, samdi sögur, ljóð og lög,
og eftir að tölvan kom til sögunnar
sat hann við og samdi mörgum
stundum.
Útfór Gunnars fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11. Jarðsett
verður í Víðimýrarkirkjugarði.
að fá að sitja á hjónarúminu og þau
svolítið montin sem þar voru sett, tvö
borð sitt hvorum megin í hjónaher-
berginu og bekkur á milli. Við hitt þil-
ið var bamarúmið, trúlega fyrir tvo
krakka, og öllu innanhúss stjómaði
svo kona kennarans, Efemía Gísla-
dóttir, af ætt Indriða Einarssonar,
húsmóðirin á bænum með sinn barna-
hóp og til viðbótar öll böm sveitarinn-
ar hvern skóladag, í minni endur-
minningu einhver fallegasta og besta
kona sem ég hef hitt á lífsleiðinni.
Við Gunni vorum saman í vega-
vinnu þegar lagður var vegurinn sem
nú er farinn frá Hólmabrautinni og
fram að Vindheimum. Allir bændur
sem áttu land að veginum urðu að
vinna þegnskylduvinnu við lagning-
una. Við Gunni skiptumst á að vera
við þá iðju sinn daginn hvort og man
ég glöggt hve mér fannst það lítið
skemmtilegt. Við fluttum líka mjólk-
urbrúsana út að Völlum, þar sem
mjólkurbíllinn tók við og flutti í sam-
lagið á Króknum. Flutt var á kerru
með hesti fyrir og oftast hittum við
krakkana í Stokkhólma, Nunnu og
Dóra sem voru þar í sömu erinda-
gjörðum, að flytja mjólkina. Og svo
vorum við „fermd og fullorðin", systk-
inin í Vallholti. Gunni fór að Laugar-
vatni, feiminn drengur, en kom til
baka með birtu og gleði í sinni og hóf
upp raust sína og söng fallega söngva,
sem hann hafði lært á Laugarvatni.
Það er mér mjög minnisstætt, því ég
hafði aldrei heyrt hann syngja fyrr.
Hann spilaði með fingrunum á eld-
húsborðið eins og á píanó og nokkru
síðar var komið orgel í bæinn.
Skólaárin á Laugarvatni taldi hann
sín bestu ár og sérstaklega varð hon-
um tíðrætt um tvo úrvalskennara
sína, Þórð Kristleifsson frá Stóra-
Kroppi í Borgarfirði, sem opnaði hon-
um heim tónlistarinnar og Guðmund
Ólafsson frá Sörlastöðum í Fnjóska-
dal. „Mér hefur varla þótt vænna um
aðra menn á lífsleiðinni, svo vel
kenndu þeir fræðin,“ sagði hann.

GARÐH EIMAR
BLÓMABÚÐ STEKKJARBÁKKA 6
SÍMI 540 3320 '
Lífsmynstur mannsins er marg-
slungið og oft hefur hvarflað að mér að
sköpunargáfa Gunna hefði fært hon-
um meiri lífsfyllingu við aðrar aðstæð-
ur en bóndastarfið gat gefið honum.
Hann var t.d. mjög mikill reiknings-
haus og hefði getað náð langt á því
sviði, en á okkar æskudögum var ekki
um slíkt fjallað, bóndi í Vallholti skyldi
hann verða. Hann unni jörðinni og
landinu, þótti vænt um sauðkindina,
hvíta og fallega, leiddi fremur hjá sér
kýr og hesta, kannski voru það of stór-
ar skepnur fyrir stærðfræðinginn og
fagurkerann með músíkgáfuna, sem
fékk ekki þá uppörvun og nám sem
hann þarfnaðist.
Gunni minn. Þakka þér fyrir okkar
síðustu samfundi í sumar hér í
Reykjavík, dag í Reykholti og næsta
dag í Skálholtsdómkirkju með okkur
systrum þínum.
Megi sá sem öllu ræður færa þér
sinn frið. Nú hefur þú hitt Heiðu þína
og Heiðu systur okkar á Guðs vegum.
Við systkinin kveðjum þig með kvöld-
bæninni frá æskudögum okkar í Vall-
holti.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessan þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
Innilegar samúðarkveðjur til Ninnu
og fjölskyldu. Blessuð sé minning
Gunnars í Vallholti.
F.h. systkinanna frá Syðra-Vall-
holti,
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Áframlíðaæfiveginn,
árin hratt unz hverfa’ á braut
Veraldar er vagninn dreginn,
veldur ýmsum kvöl og þraut
En öðrum gengur allt í haginn,
upp er sett og dæmið klárt,
taka hiklaust hæsta slaginn,
held að sumum þyki sárt
Dagar líða einn af öðrum
árinhverfafurðufljótt
Bændumir á bestu jörðum,
bjóða hljóðir: Góða nótt.
(Gunnar Gunnarsson.)
Föstudagurinn 22. september var
fagur og sólríkur um allt land og sér-
staklega í Skagafirði og má því segja
að veðurguðimir hafi blessað Gunnar
vin minn þegar hann lagði upp í ferð-
ina sem öllum er búin fyrr eða síðar.
Ekki er það talið fréttnæmt lengur
þó aldraður bóndi kveðji þetta líf, því
að tölfræðin segir að bændur séu
hvort eð er stétt í útrýmingarhættu og
raunar halda margir því fram að best
sé fyrir okkur hina að þeim fækki sem
mest.
Gunnar hafði hin síðari ár ekki farið
varhluta af afleiðingum þessara kenn-
inga og hafði því hægt og bítandi dreg-
ið saman bú sitt.
Það mun vera kallað skipuiagt und-
anhald á öðrum vígstöðvum.
Hann hafði raunar skilað sínu æfi-
starfi, því alla sína starfsæfi hafði
hann þjónað búinu, fyrst í samstarfi
við fóður sinn og síðan með eiginkonu
sinni Stefaníu Sæmundsdóttur.
A þessum árum hafði Gunnar reynt
bæði sætt og súrt og má nefna hús-
bruna, missi ungrar dóttur af slysför-
um og síðan áralöng veikindi eigin-
konu, en hann bar þetta allt í hljóði.
Björtu hliðamar voru þátttaka hans
í starfi karlakórsins Heimis, en þar
var hann félagi til æfiloka og einnig að
gleðjast í góðum hópi með fjölskyldu
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Við Utfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
og vinum, sem vom fjölmargir, en
gott þótti ávallt að koma í Syðra-Vall-
holt, því bóndinn var ræðinn og
skemmtilegur og húsfreyjan gestrisin
og alltaf kaffi á könnunni.
Strax þegar Gunnar fæddist og
fékk nafn sitt, þá var æfistarfið ákveð-
ið, því frá 1859 hafði ávalit, að frátöld-
um fáum áram, verið bóndi í Syðra-
Vallholti með nafninu Gunnar Gunn-
arsson og vai- Gunnar heitinnsá fjórði
í röðinni og raunar fimmti alnafninn,
ef með er talinn forfaðir hans Gunnar
Gunnarsson (1796-1870) bóndi á
Skíðastöðum á Laxárdal, sem var
mikill athafnamaður, en hann keypti
Syðra-Vallholt, Stóra-Akra og fleiri
jarðir í Skagafirði og búa afkomendur
hans þar enn í dag á þeim mörgum.
Slík ráðstöfun á æfistai'fi eftir nafni
er ekki ávallt heppileg, en Gunnar tók
þetta hlutverk að sér og gegndi því af
trúmennsku til æfiloka.
Ég held þó eftir kynni mín af Gunn-
ari, sem því miður hófust ekki fyrr en
eftir 1970, að hann hefði fundið sig
frekar sem skáld og listamaður, en
hann var vel hagmæltur og orti bæði
ljóð og lausavísur.
Einnig skrifaði hann smásögur,
samdi leikrit og lög við texta sína og
annarra, einnig margar greinar um
fólk og landsmál, en því miður glatað-
ist margt af þessu, sérstaklega þegar
bærinn í Syðra-Vallholti brann og
einnig þegar diskur í tölvu sem hann
skrifaði á hrandi og hann hafði ekki
tekið nein afrit.
En í stað þess að sinna svona and-
legum málum, sem vora honum hug-
leikin, þá yrkti hann jörð forfeðrana
og því eigum við í dag aðeins brot af
hugarsmíðum þessabónda, sem égvil
halda hiklaust fram að hefði getað
orðið stórskáld, ef hann hefði fengið
annað nafn í æsku.
Ég ætla svo ekki að hafa þessi orð
fleiri, en ég og Kolbrún kona mín,
frænka Gunnars, viljum þakka hon-
um fyrir ánægjulegar samverastund-
ir, sem hefðu mátt vera fleiri og votta
um leið dætrum hans, tengdabömum
og bamabömum, ásamt systkinum
hans, innilega samúð okkar.
Bjöm Ólafsson.
Okkur systkinin langar að minnast
föðurbróður okkar Gunnars Gunnars-
sonai’ frá Syðra-Vallholti í Skagafirði
með nokkram orðum.
Hjá Gunna og Stefaníu í Vallholti
kynntumst við íslensku sveitalífi þeg-
ar við dvöldum hjá þeim smápart úr
sumri ár hvert. Á hveiju sem gekk
var Gunni glaður og kátur og óþreyt-
andi að kenna okkur sveitastörfin.
Hann tók okkur með í fjósið þar sem
við fengum að taka í spena og hann
sýndi okkur hvemig halda skal á
hrífu. Þetta var þegar sól skein í heiði
og alltaf var blíða í Vallholti. Gunni
var barngóður og aldrei rann frá hon-
um styggðaryrði þó við höfúm ekki
alltaf verið tÖ mildls gagns þar sem
við lékum okkur í heyinu með heima-
sætunni Heiðu. Með tímanum urðu
heimsóknimar færri en þó var alltaf
jafn gaman að sækja Gunna í Vallholti
heim og okkur vel tekið. Þá var glatt á
hjalla, heimsmálin rædd og sögur
sagðar. Oft settist hann við orgelið og
spilaði fyrir okkur nýjasta lagið sitt
eða sýndi okkur það sem hann var að
sýsla við í tölvunni. Við þökkum
Gunna í Vallholti fyrir það sem hann
gaf okkur og kveðjum hann með ljóð-
inu Næturferð eftir hann sjálfan.
Sefur þú sól, sofnarð’um jól.
Lýstu mér heim, leið mín’um geim.
Dagur er liðinn og dögg litar völlinn,
drúpa þar höfði í lindinni fjöllin.
Nóttin er dreymin en nautn er að vaka,
er nokkur í heimi svo síðla að aka.
Hljóð er þín lund, hóflegan blund,
hlýt eg í rökkrinu alsæll um stund.
Sofnaðu þá, sef ég þér hjá,
unz sóldýrðin ljómar um heiðloftin blá.
Blærinn um aftanstund andar svo hljótt
Unaði fyllist mín sála í nótt
Draumgyðjan sorg mína svæfa mun fljótt
Sof því og dreymi þig rótt
Gunnar, Einar Ragnar
og Ragnhildur Hrönn.
• Fleiri minningargreinar
um Gunnar Gunnarsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.