Morgunblaðið - 14.10.2000, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 2000 53
eindæmum. Oft var hsmn maður
augnabliksins og sagði það sem segja
þurfti á réttum stað á réttum tíma og
átti þetta ekki síst við þegar hann sá
að umræðan var að fara um víðan völl.
Sigurður bar hagsmuni bæjarins
alltaf íyrir brjósti og var áhugasamur
um málefni og framvindu ýmissa
verkefna. Hann var vel skipulagður
og það var engin hætta á að tímanum
væri eytt í óþarfa spjall. Hann stjórn-
aði markvisst og sem dæmi, að þegar
hann tók við formennsku í bæjarrráði
styttust fundir undir hans stjóm úr
þríggja tíma fundum í 20-30 mínútna
fundi. Skipulagshæfileikar hans voru
einstakir, og það virtist sem allt yrði
léttara í vinnslu þegar hann tók málin
að sér, enda var það ekki hans stíll að
að vera lengi að fá niðurstöðu í mál.
Hann hafði mjög afdráttarlausar
skoðanir og lá ekki á þeim, en samt
sem áður var hann alltaf sá fyrsti sem
undi niðurstöðu meirihluta hveiju
sinni, þó svo að hann værí ekki sam-
mála þeirri niðurstöðu. Málið var ekki
flókið hjá honum: „Petta er niður-
staða meirihlutans og nú styð ég hana
og mun vinna henni brautargengi.11
Þó svo að Sigurður hafi verið fram-
kvæmdastjóri ísfélags Vestmanna-
eyja, þar sem umsvif voru mikil í veið-
um og vinnslu, virtist hann geta
stjómað samhliða á öðram vettvangi
af mikilli færni og var snillingur í að
nýta tímann og það var ósjaldan sem
hann hringdi í mig og bauðst til þess
að taka að sér ákveðin mál og ljúka
þeim, sem hann og gerði fljótt og vel.
Sigurður var mikill sjálfstæðis-
maður og gegndi mörgum trúnaðar-
störfum fyrir flokkinn bæði heima í
héraði og á landsvísu. Þegar leið að
kosningum var hann alveg ómissandi
og þegar kosningastjórar vom að
mæta til starfa um áttaleytið að
morgni var hann jafnvel búinn að
vera að störfum í allt að tvo tíma.
Fráfall Sigurðar, langt um aldur
fram, er gífurlegt áfall. Það er mikill
missir að sjá á bak slíkum afburða-
manni á besta aldri sem svo sannai'-
lega ætlaði sér að halda áfram að
byggja upp betra mannlíf fyrir Eyj-
amar okkar.
En mestur er þó missir elskulegrar
eiginkonu hans, Guðbjargar Matt-
híasdóttur, sona þeirra og ættingja.
Sigurður vai’ einstakur fjölskyldu-
maður og það var aðdáunarvert að
fylgjast með hve duglegur hann var
að fylgja drengjum sínum í öllu þvi
sem þeir tóku sér fyrir hendur hverju
sinni.
Á kveðjustund vil ég f.h. bæjar-
stjómar Vestmannaeyja þakka Sig-
urði Einarssyni fyrir farsæl og óeig-
ingjörn störf í þágu byggðarlagsins
um leið og ég sendi Guðbjörgu Matt-
híasdóttur, og sonunum Einaii, Sig-
urði, Magnúsi og Kristni, ásamt öðr-
um ættingjum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eyjamar hafa misst einn af sínum
bestu sonum. Það vora forréttindi að
fá að kynnast manni með slíka mann-
kosti.
Blessuð sé minning Sigurðar Ein-
arssonar.
Guðjón Hjörleifsson.
Mikilhæfur maður hefur kvatt lífið
á besta aldri. í okkar litla byggðarlagi
er þetta stór tollur, það stór að við
sem eftir eram verðum lengi að átta
okkur á þeim mikla missi sem þetta er
fyrir bæjafélagið. Hann rak eitt öflug-
asta fyrirtæki bæjarins af miklum
myndarbrag. Hann var einnig mjög
virkur í stjórnun bæjarins, og stjórn-
aði mörgum nefndum, og tók jafn-
framt þátt í landsmálapólitík fyrir
hönd Sjálfstæðisflokksins.
Oll vonuðum við að hann kæmist til
heilsu á ný eftir erfiða krabbameins-
meðferð. En þegar ljóst var að mann-
legt vald hafði ekki yfir lækningu að
ráða varð niðurstaðan sú að Sigurður
fengi líknandi meðferð heima hjá fjöl-
skyldunni. Stóð eiginkonan ásamt
sonunum og fjölskyldu sem klettur
um velferð hans. Sigurður lést heima
að morgni 4. október og kom dauðinn
sem líkn inn í aðstæður hans.
Ég þakka Sigurði fyrir samstarfið
sem við höfum átt í um 25 ár. Varla
leið sú vika hin síðari ár að við bæram
ekki saman bækur okkar og kæm-
umst að einhverri niðurstöðu sem við
voram að leita að. Sigurður var alltaf
úrræðagóður og skynsamur maður.
Hann var mjög víða í stjórnum,
eiginkonu hans, syni, frændfólk og
vini. Megi okkur auðnast að rækta í
samfélagi okkar það sem Sigurður
var ríkastm- af, mannkosti.
Ámi Johnsen.
Fundum okkar Sigurðar bar fyrst
saman fyrir 10 áram að loknum sveit-
arstjómarkosningum 1990. Sjálf-
stæðisflokkurinn með Sigurð í farar-
broddi hafði unnið góðan sigur og
leitaði nú að bæjarstjóraefni. Sigurð-
ur hafði samband við mig og bauð
mér starfið. Það kom mér veralega á
óvart. Ég var innan við þrítugt og
hafði starfað við sölumál á fiski og
þekkti ekkert til sveitarstjórnarmála.
Á endanum ákvað ég að fara utan til
stai'fa og hafnaði boðinu en Sigurður
hafði á orði að ég væri að taka ranga
ákvörðun. Hann reyndi að telja mér •
hughvai’f og taldi þetta gott skref fyr-
h' framtíð mína, sjávarútvegurinn
væri ekki áhugaverður lengur, ef ég
rildi gæti ég alltaf farið aftur inn í þá
atrinnugrein.
Tveimur áram síðar flutti ég og
fjölskylda mín til Vestmannaeyja er
ég fór að starfa þar við sjávarútveg-
inn, og kynntist Sigurði betur. Fljót-
lega áttaði ég mig á því hvers konar
mann hann geymdi og kunni ákaflega
vel rið hann frá fyrsta degi. Við lent-
um að vísu oft í návígi og voram oft
ósammála, og stundum reyndi ég að
vera reiður út í Sigurð, en það entist
aldi-ei lengi.
Þegai' litið er tilbaka streyma
minningamar um hugann, ökuferðir •
á nóttunni í myrki og slabbi á loðnu-
vertíðum, báðir áhyggjufullir yfir því
hvort og hvar loðnan veiddist, hvort
hún yrði stór eða smá og hvaða verð-
mæti mögulegt væri að gera úr aflan-
um. Sigurður hafði gríðarlega þekk-
ingu á loðnunni og fyrir mig ungan og
óreyndan var hann sem hafsjór af
fróðleik. En í þessum ökuferðum var
mikið rætt um ýmislegt annað en það
sem að starfinu laut.
Við áttum marga fundina á ski'if-
stofum okkai' og þegar Sigurð bar að
garði varð að vera til sykurlaust Kók, -
í versta falli vatn. Hann var öðravísi,
ekkert kaffiþamb þrátt fyrir miklar
vökm'. Oft horfði maður öfundar-
augum til Sigurðar þar sem hann var
hlaupandi um alla eyju, í sundi með
drengina sína, hann var reglumaður
mikill og heilbrigðm- á sál og líkama.
Þegar fyrirtæk okkar vora í sem
mestum erfiðleikum og rið börðumst
fyrir lífi þeirra, báram rið oft saman
bækur okkar og reyndum að rinna
sameiginlega að því að gera betur í
rekstrinum
Stundum hafði ég það á tilfinning-
unni að Sigurður liti á lífið sem skák,
hann tefldi og hugsaði leikina langt
fram í tímann og sjaldnast gat maður
áttað sig á þri hvað hann hygðist fyr-
ir. Ég velti oft ákvörðunum hans fyrir
mér og fékk ekki botn í þær, en síðan
kom í ljós hvað hann hafði haft í
hyggju allann tímann og þær höfðu
verið hárréttar.
Kímnigáfa hans var skemmtileg og
hann hafði gaman af því að slá á létta
strengi. Hann gerði óspart grín að
sjálfum sér og hafði gaman af.
Sigurður átti það til að færa manni
gjafir við minnsta tilefni og ég mun
seint gleyma þri þegar hann kom
heim til mín og kvaddi mig þegar ég
yfirgaf Vestmannaeyjar fyiir rúmu
ári og færði mér mynd að gjöf. Þar
kynntist ég nýrri hlið á Sigurði sem
afar hlýjum og riðkvæmum persónu-
leika.
Undanfarið ár fóru samskipti okk-
ar fram í tölvupósti og ræddum rið
þai' ýmisleg málefni. Sameiningarmál
í Vestmannaeyjum, reksturinn, útlitið
á mörkuðum, veikindi hans og fleira.
Hann hafði miklar áhyggjui’ af vel-
ferð byggðarlagsins og var annt um
að atvinnulífið þar væri sem blómleg-
ast. Vestmannaeyjar hafa misst öfl-
ugan mann og góðan dreng.
Mig langar að votta eiginkonu Sig-
urðar og börnum mínar innilegustu
samúðai’kveðjur. Missir þeirra er
mikill. Megi góður Guð styrkja þau í
sorg þeirra. Minningin um góðafr
dreng lifir.
Sighvatur Bjamason.
I kvæðabókinni Illgresi eftir Örn
Arnarson má lesa stórfenglegt kvæði
um Sigurð Sigurfinnsson, hrepp-
stjóra, þann mikla skörang, en skáld-
SJÁNÆSTU SÍÐU
Morgunblaðið/Sigurgeir
Sigurður Einarsson og eiginkona hans, Guðbjörg Matthíasdóttir, ásamt Bjarna Karlssyni, þáverandi sóknar-
presti í Vestmannaeyjum, við komu skipsins Antares til Vestmannaeyja.
hans fremur en langar ræðm’. Einu
sinni voram rið á fundi sjálfstæðis-
manna í Hveragerði. Það var kaffihlé
og Sigurður sat við borð með móður
minni og fleiri fundargestum, en hann
var þá nýkominn til starfa í bæjar-
stjórn Vestmannaeyja. Ég sat rið
næsta borð og veitti því athygli þegar
aldraður sjálfstæðismaður, sem lík-
lega hefur verið farinn að missa sjón,
rindur sér að móður minni og segir:
„Ert þú móðir hans Árna?“ Hún játti
þri, en þá horfir maðurinn á Sigurð og
spyr: „Er þetta maðurinn þinn?“ Það
varð rokna hlátur rið borðið, ég
spratt á fætur frá næsta borði, vatt
mér að Sigurði, klappaði honum á öxl-
ina og sagði í sakleysi mínu: „Getur
þú látið mig hafa 500 krónur, pabbi?“
„ Já, væni minn svaraði Sigurður að
bragði og rétti mér 500 kallinn.“
Það ætlaði allt ritlaus að verða og
aumingja maðurinn rissi ekkert hvað-
an á sig stóð veðrið.
Það er gott dæmi um sanngimi
Sigurðar og heillyndi að þegar hann á
sínum tíma var í bæjarstjóm Vest-
mannaeyja í minnihluta, flutti hann
stundum erfiðu pólitísku málin fyrir
meirihlutann, það var svo sjálfsagt ef
þau vora skynsamleg en áttu erfitt
uppdráttar vegna pólitíkiu'.
Þrátt fyi-ir stjórn á einu stærsta
fiskrinnslu- og útgerðarfyrirtæki
landsins með djarfri uppbyggingu
hefur lítillæti og hlédi'ægni einkennt
starfsstfl þeirra hjóna, nægjusemi
þeim til handa en mildll metnaður fyr-
ir hönd hundraða starfsmanna í fyiir-
tæki þeirra. Hugulsemi þeirra í garð
staifsfólks þeirra hefur verið einstök
þótt víða væri leitað um lönd og álfur.
Það hefur verið skemmtilegt að
fylgjast með því í gegnum árin hvem-
ig borgarbarnið varð Eyjamaður út í
ystu æsar. Rætur Sigurðar náðu
slíkri festu í Vestmannaeyjum að
maður veit ekki hvort sjálfur Heima-
klettur hefui' fastaii tengingu rið
grunn Eyjanna.
Fráfall Sigurðar Einarssonar svo
langt fyrir aldm- fram fram er hrika-
legt áfall þri hann var ekki aðeins
stórkostlegur athafnamaður í blóma
lífsins, hann var fyrst og fremst fjöl-
skyldufaðir, félagi og rinur samferða-
manna sinna, maður sem átti svo
margt ógert og svo miklar væntingar
vora bundnar rið þri hann kunni svo
vel að fara með ábyrgð sína. Fyiir
nokkru kom hann á heimili eins verk-
stjóra sinna í Eyjum. Verkstjórinn
vai' ekki heima en Sigurður spurði
eiginkonu verkstjórans hvort hann
mætti taka bílinn sem væri á hlaðinu.
„Þarftu nú að vera að spyija um það,
Sigurður?" svai'aði húsfreyjan, „þú
átt þennan bfl sjálfur, þetta er Isfé-
lagsbfll."
„Æ, já,“ svaraði Sigurður, „maðm'
getur ekki verið að taka svona án þess
að spyrja leyfis.“ Þetta segir mikið
um Sigurð. Hann leit fyrst og fremst
á sig sem verkamann samfélagsins og
hann lagði höfuðkapp á að tryggja
hagsmuni þess samfélags sem hann
hafði fest rætur í.
Það sló fölva á sólstafi Eyjanna rið
fráfall Sigurðar og það greip um sig
hiyggð allra sem hann þekktu, en
þegar verst gengur er ástæða til að
bera sig þeim mun betur og í anda at-
hafnamannsins Sigm'ðar Einarssonai'
er okkur ætlað að halda kóssinn
ótrauð áfram.
Megi góður Guð vemda og styrkja
Stjóm Útvegsbændafélags Vestmannaeyja árið 1990. Frá vinstri: Hjört-
ur Hermannsson, Sigurður Einarsson, Hilmar Rósmundsson, formaður,
Leifur Ársælsson, Þórður Rafn Sigurðsson, Óskar Matthíasson og
Magnús Kristinsson.
Þúsund tonna markinu á vetrarvertíð fagnað um borð í Suðurey VE.
Frá vinstri: Stefán Einarsson, stýrimaður, Sigurður Einarsson, Sigurð-
ur Georgsson, skipstjóri, og Garðar Ásbjörnsson, útgerðarstjóri.
nefndum og ráðum. Þar sem okkar
leiðfr lágu saman í slíkum stjómum
var gott að rinna með Sigurði. Það
hefur verið ómetanlegt fyrii' mig sem
formann Útvegsbændafélags Vest-
mannaeyja að hafa Sigurð í stjóm, en
þar hefur hann setið síðan 1980.
Ég á eftir að sakna Sigurðai' í
líkamsræktinni á morgnana, en rið
þjálfuðum okkur saman tvisvar í riku,
þar sem málin vora rædd um leið og
líkaminn var þjálfaður, en Sigurður
lifði mjög heilbrigðu lífi og vai' annt
umjieilsu sína.
Ég bið algóðan Guð að Hta eftir
Guðbjörgu, drengjunum og öðram
fjölskyldumeðlimum.
Magnús Kristinsson.
Miklir mannkostir vora aðalsmerki
Sigurðar Einarssonar í Vestmanna-
eyjum. Hann var athafnamaðui' af
Guðs náð, ósérhlífinn, sanngjai'n,
bráðsnjall, hispurslaus og í honum
var ekki eitt gramm af hégóma. Hann
var mjög sjálfstæður og orð og at-
hafnir til árangurs vora hans ær og
kýr og hann var áberandi elskuríkur
faðfr drengjanna sinna, fjölskyldu-
maður.
Sigurður ólst upp í Reykjavík, en
áður en hann lauk menntaskóla var
hann oft á ferðinni með fóður sínum í
Eyjum að fylgjast með athöfnum,
veiðum og rinnslu Hraðfrystistöðvar-
innar með sín miklu umsrif til sjós og
lands. Það hefur verið magnað að
fylgjast með Sigurði og eiga samleið
með honum í nær 40 ár. Við sjó-
mannssynirnir voram mikið á biyggj-
unum og í bátum með feðram okkar
en tíðai' heimsóknir Sigga með Einari
föður sínum á hafnarsvæðið í Eyjum
settu þegar á unglingsárum hans srip
á bæjarbraginn. Samband þeirra var
mjög náið og auðsýnilega fullt af
ræktarsemi, mefra en maður sá al-
mennt hversdags. Þessum stfl hélt
Sigurðui' uppi með sonum sínum svo
aðdáunarvert var. Hann átti svo auð-
velt með að leiða þá og þeii' fengu
tækifæri til þess að lifa sig inn í hans
heim athafna, stjómmála og svo
mai’gs sem horfði til framfara, en
ankerið í þessu öllu um árabil var eig-
inkonan, hún Guðbjörg Matthíasdótt-
ir, einstök kona. Stundum þegar þau
voru spurð að því hve mörg börn þau
ættu, svaraði Sigurður: „Við eigum
fjóra stráka og svo á hún Guðbjörg
mig.“
Sigurður var snöggur að taka
ákvarðanir. Það fór ekkert á milli
mála þegai’ hann stýrði fundum að
hann virti meirihlutavilja fullkom-
lega, en ef málalyktii; vora óklárar
sagði hann gjarnan: „Ég er búinn að
heyra þetta allt, en rið skulum hafa
þetta svona.“ Og þar með var það
ákveðið. Nætur og daga var hann í
raun að verki með fingur á púlsinum í
öllum þáttum reksfrarins.
Sigurður vai’ sjálfstæðismaður
fram í fingurgóma og hefur um árabil
verið í framvarðasveil Sjálfstæðis-
flokksins, sérstaklega á heimavelli í
Eyjum þar sem hann átti sæti í bæj-
arstjórn. Hann lagði mikið og óeig-
ingjamt starf af hendi á vettvangi
bæjai-mála og þjóðmála og er honum
þökkuð af alúð sú liðveisla. Sigurður
hafði sérstakt lag á að hafa fundi sem
stysta og hann átti auðvelt með að
létta þunga fundi með sérstæðri
gamansemi sinni, einlægni og látleysi.
Hnyttin tilsvör og innskot var stíll