Morgunblaðið - 14.10.2000, Síða 56

56 LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR EINARSSON
ur þann frið og von, sem trúin á eilíft
líf megnar að gefa okkur mönnunum.
Við Ólöf biðjum Guð að blessa ykk-
ur öll.
Mér er jafnframt ljúft að flytja
kveðjur frá SÍF og þakkir fyrir góð
störf og stuðning við félagið um langt
árabil.
Friðrik Pálsson.
í dag kveð ég vinnuveitanda minn,
samstarfsmann og kæran vin, Sigurð
Einarsson, hinstu kveðju.
Við fráfall hans verða ákveðin
þáttaski], þar sem ég hef starfað náið
með honum síðastliðin 19 ár.
Samfylgd okkar er nú lokið en eftir
' standa minningar sem ekki verða frá
mér teknar.
Sigurður var sér vel meðvitaður
um gang mála í fyrirtæki sínu. Hann
heimsótti allar deildir daglega og
heilsaði upp á starfsfólk sitt. Sérstök
reisn var ávallt yfir því þegar hann
klæddist viðeigandi hlífðarfatnaði og
skundaði um sali fiskvinnslunnar.
Ætíð var hann tilbúinn að hlusta á
hvað aðrir höfðu að segja og gaf sér
yfirleitt tíma í smá spjall við starfs-
menn.
Skemmtileg stemmning skapast
alltaf í kringum loðnufrystinguna á
Japan. Þá var Sigurður á vaktinni all-
an sólarhringinn enda mikilvægt að
vel takist til. Hann ræktaði japanska
markaðinn vel og ferðaðist austur til
Japans margsinnis til að efla við-
skiptaleg tengls sín. Ég ferðaðist
mikið erlendis með Sigurði.
Nokkrar ferðir fórum við saman til
Japans. Þær standa uppúr. Okkur
þótti mjög skemmtilegt að fara á veit-
ingastaði og borða þarlenska rétti,
sérlega „sushi“.
Minningarorð mín um þig, Sigurð-
ur minn, verða ekki fleiri enda held ég
að það sé í þínum anda að hafa þau
stutt. Eftir okkar síðustu samræður
niðri á skrifstofu keyrði ég þig heim í
Birkihlíð og þá kvaddir þú mig með
þessum orðum: „Vertu sæll Jón minn,
við verðum í sambandi.“ Þess vegna
segi ég nú við þig. „Vertu sæll Sigurð-
ur, ég mun hafa samband þegar minn
tími kemur.“ Hafðu þökk fyrir allt
sem þú varst og gerðir fyrir mig og
mína.
Loks er dagsins önn á enda
útí birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augun þín.
Eg skal þerra tár þíns trega,
tendrafalinneld,
svo við getum saman vinur
syrgtogglaðstíkveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfurminn.
Allirberasorgísefa,
sárinblæðainn.
Tárinfallaheitíhjjóði,
heimureiþausér.
Sofna,vinur,svefnjjóð
meðansyngégyfirþér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggardagsinskvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðansvein.
Eins og hjjóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sofþúværan,vinur,
égskalvakayfirþér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Elsku Guðbjörg, Einar, Sigurður,
Magnús og Kristinn, ykkar missir er
mikill. Sorg ykkar er djúp og sár, en
þið eigið góðar minningar sem munu
gefa ykkur styrk til þess að takast á
við lífið áfram.
Lifið heil í ljósgeislanum.
Jón Ólafúr Svansson.
í ársbyrjun 1992 hafði Sigurður
Einarsson, sem ég var þá lltið meira
en málkunnugur, samband við mig og
spurði hvort ég væri fús til að taka að
mér formennsku í stjóm ísfélags
— Vestmannaeyja hf. Hafði náðst sam-
komulag um samruna þriggja sjávar-
útvegsfyrirtækja í Vestmannaeyjum
undir merkjum ísfélagsins og verið
ákveðið að fá utanaðkomandi mann til
stjómarformennsku í félaginu. Mála-
leitanin kom reykvískum lögmanni í
opnu skjöldu. En ég ákvað að slá til.
Þar með upphófst eftirminnilegt sam-
starf við Sigurð, framkvæmdastjóra
og aðaleiganda Isfélagsins, sem stóð
allt þar til hann féll frá á besta aldri
eftir erfið veikindi.
Sigurður var lögfræðingur að
mennt en fékkst ekki við lögfræði-
störf eftir að hann lauk námi, heldur
tók ungur við stjóm sjávarútvegsfyr-
irtækis og haslaði sér síðar völl í fleiri
greinum atvinnulífsins. Ég minnist
þess hins vegar að fljótlega eftir að
hann lauk námi birtist í Úifljóti, tíma-
riti laganema, í tveimur tölublöðum,
lokaritgerð hans í lagadeild og var um
að ræða fyrstu ritgerð sem samin var
samkvæmt nýju fyrirkomulagi laga-
náms. Ritgerðin fjallaði um stofnun
skaðabótaábyrgðar seljanda vegna
galla í kaupum um ákveðna eign,
lausafé og fasteign. Um var að ræða
ítarlega og vandaða ritsmíð, sem vel
nýttást þeim lögfræðingum sem fjöll-
uðu um álitaefni á þessu sviði réttar-
ins. Sigurður hafði samkvæmt þessu
allar forsendur til að láta til sín taka á
sviði lögfræði. En hann kaus sér ann-
an starfsvettvang. Og þar munaði svo
sannarlega um hann.
Sigurður hafði einstakan skilning
og ixmsýn í allt sem að sjávarútvegi
laut. Ekki var um að ræða tillærð
fræði, heldur hafði hann í blóðinu það
sem tíl þurfti. Hann vissi hvert hann
vildi stefna og náði oftast settu marki,
ekki með hávaða og fyrirgangi, held-
ur með einurð og seiglu. Hann hafði
gott samstarfsfólk en enginn velktist í
vafa um hver var leiðtoginn. Sem að-
aleigandi Isfélagsins hlaut hann að
ráða ferðinni í málefnum félagsins.
Stjóm félagsins var í reynd nokkurs
konar ráðgjafaráð hans.
Sigurður var hlýr og elskulegur
maður í allri viðkynningu. Það duldist
ekki hversu mjög starfsfólk ísfélags-
ins og Vestmannaeyingar almennt
mátu hann persónulega og treystu á
forystu hans í atvinnumálum bæjar-
félagsins. Varðstaða um sjávarútveg í
Vestmannaeyjum, undirstöðu byggð-
ar í bænum, átti enda hug hans, einn-
ig í hinum erfiðu veikindum hans. Og í
Vestmannaeyjum leið honum augljós-
lega best, hjá sinni ijölskyldu og hjá
sínu fólki.
Sigurði Einarssyni skulu að leiðar-
lokum þökkuð lærdómsrík og gefandi
samskipti og kynni. Ég og kona mín
biðjum Guðbjörgu og sonunum bless-
unar í þeirra mikla missi.
Baldur Guðlaugsson.
Eg kveð þig í kærleika vinurinn minn
klökkur ég býð góða nótt
Með tárvotar kinnar við krossinn þinn
ég hvísla „Hví fórstu svo fljótt".
(Lævís.)
Þó okkur finnist eðlilegt að á eftir
flóði komi fjara og að það geti skipst á
skin og skúrir, er það nú þannig, að
þegar brestur í tilfinningaböndum við
fráfall vina og vandamanna, þó svo að
við hefðum átt að vita að hveiju
stefndi, stendur maður eftir agndofa
og skilur ekkert í af hveiju menn eru
rifnir á brott svo langt um aldur fram.
Það er stórt skarð fyrir skildi við
fráfall Sigurðar Einarssonar. Að fá að
eiga Sigurð sem vin og félaga á þeim
stutta stans sem hann gerði hér eru
forréttindi sem aldrei verða fullþökk-
uð. Fljótlega eftir að leiðir okkar Sig-
urðar lágu saman, uppgötvaði ég
hversu vandaður maður hann var.
Aldrei heyrði ég hann hallmæla
nokkrum manni og að erfa eitthvað
við einhvem var eitthvað sem hann
ekki þekkti.
Að fylgjast með Sigurði og sjá
hvemig honum tókst að fá fólk til liðs
við sig og sína skoðun sýndi best
hversu mikill stjómandi hann var. Að
stjóma stóru fyrirtæki þar sem
hundruð manna starfa er ekki öllum
gefið en þama var Sigurður á heima-
velli. Hann tróð sér ekki inn á neinn
en hann fylgdist vel með og bar mikla
umhyggju fyrir sínu fólki. Sigurður
var fljótur að sjá þegar eitthvað bját-
aði á og fannst honum ekkert eins
sjálfsagt og að veita alla þá liðveislu
til handa þeim sem á þurftu að halda.
Sigurður átti tvö áhugamál, það
var vinnan og síðast en ekki síst fjöl-
skyldan en hún var alltaf í fyrirrúmi
hjá honum.
Þegar unnið var frameftir var al-
gengt að sjá hann á ferðinni að fylgj-
ast með og taka til hendinni ef á þurfti
að halda.
Ég minnist þess fyrir nokkru ára-
bili þegar páskahrotumar voru í al-
gleymingi og aUir sem vettlingi gátu
valdið fóru í vinnu á kvöldin til þess að
bjarga verðmætum. Ég, ásamt mörg-
um öðmm, fór í vinnu í Hraðfrysti-
stöðina. Sigurður var þar einnig
ásamt pUti úr Rangárvallasýslunni,
sem hafði ekki hugmynd um að það
væri forstjórinn sjálfur sem væri að-
stoðarmaður hans. Þeir vom að róta
fiski á bandið sem flutti fiskinn í að-
gerðina og eins og gengur hafði Sig-
urður í mörgu að snúast og þurfti oft
að bregða sér í símann. Eitthvað lík-
aði samstarfsmanni Sigurðar þetta
ekki og að endingu fór hann í verk-
stjórann og sagði að í sinni sveit væm
menn, sem ekki gætu tollað við verk-
ið, umsvifalaust reknir og fór hann
fram á að Sigurður yrði rekinn og ein-
hver duglegri settur í starfið en Sig-
urði fannst athugasemdir mannsins
góðar og hafði lúmskt gaman af.
Og nú þegar Sigurður er farinn á
vit feðra sinna vfljum við með þessum
fátæklegu orðum kveðja góðan vin og
félaga og biðja algóðan guð að vaka
yfir eiginkonu hans og sonum.
Þakklát við leggjum á leiðið þitt rós
í lotningu krossinum hjá.
og biðjum til guðs að hið lifandi ljós
lýsiþérhimnunumá.
(Lævís.)
Þórarinn Sigurðsson
og fjölskylda.
Mig langar hér að minnast Sigurð-
ar Einarssonar sem lést á heimUi sínu
í Vestmannaeyjum langt um aldur
fram hinn 4. okt. sl.
Ég kynntist Sigurði þegar hann
var kosinn í bæjarstjóm Vestmanna-
eyja árið 1986. Mér varð strax ljóst að
hann var mörgum góðum kostum
búinn. Hann var mjög vinnusamur og
skipulagði tíma sinn vel þannig að
störf hans í bæjarstjóm vom ekki
trufluð af öðrum krefjandi störfum
sem hann þurfti að sinna á öðrum
vettvangi.
í bæjarstjóminni var hann tví-
mælalaust leiðtogi síns flokks, bæði
þegar hann sat í minnihluta og einnig
í meirihluta. Málflutningur hans var
skýr og blátt áfram og hann forðaðist
að lengja eða flækja mál eins og oft
vUl gerast í umræðu um bæjarmál. í
málflutningi sínum var Sigurður
ávallt samkvæmur sjálfum sér og
hann lét hentisteftiu ekki villa sér sýn
að settum markmiðum. Fyrir vikið
var mjög tekið eftir málflutningi Sig-
urðar og hlustað var á hann af alvöru.
Sigurður naut því virðingar innan
bæjarstjórnarinnar, ekki bara meðal
sinna flokksmanna, heldur einnig út
fyrir þær raðir.
Skoðanir okkar Sigurðar í bæjar-
stjóminni fóra ekki alltaf saman eins
og eðlilegt má teljast þar sem meiri-
og minnihluti takast á í bæjarmál-
efnum.
Stundum tókumst við á um
markmið og leiðir, stundum um ein-
staka útfærslu á hugmyndum en
einnig um grundvallaratriði. Þrátt
fyrir það var samstarf okkar með
ágætum og á það samstarf bar ekki
neina alvarlega skugga.
Bæjarfulltrúar úr öllum stjóm-
málaflokkum bára honum góða sögu
og meðal þeirra naut hann virðingar
og trausts. Nú þegar Sigurður Ein-
arsson er fallinn frá minnumst við
góðs drengs sem lagði kapp á að
vinna bæjarfélaginu sem mest gagn.
Ég votta ekkju Sigurðar, Guð-
björgu Matthíasdóttur, og sonum
þeirra hjóna mína dýpstu samúð við
sáran missi eiginmanns og foður.
Blessuð sé minning Sigurðar Ein-
arssonar.
Ragnar Óskarsson.
Elsku Sigurður minn. Ég sit nú
fyrir framan tölvuna mína og er með
hnút í magnaum sem neitar að hverfa.
Á svona stundum er þungbært að
fæðast með þann eiginleika að geta
hugsað en þurfa svo að standa frammi
fyrir hlutum sem maður skilur ekld.
Ég minnist síðasta sumars þegar
þú komst ásamt Guggu, Möggu og
Kristni til Hríseyjar. Það hafði staðið
til í dágóðan tíma og loksins komuð
þið. Þú drakkst allt í þig á staðnum,
teygaðir að þér loftið og hljópst næst-
um eins og fjallageit um alla eyju. Þú
ætlaðir þér að njóta alls pakkans og
gerðir það svo sannarlega. Hápunkt-
urinn var svo þegar Kristbjöm á Sig-
urði hringdi og sagðist vera að sigla
fram hjá. Allir raku út en ég var hjá
Hrafni. Halli sagði mér að hann
myndi aldrei gleyma þeirri sjón þegar
þú stóðst við fjörðinn og veifaðir til
nafna þíns. Tveir sterkir.
Það sem einkenndi þig var hin ein-
staka ljúfmennska þín og blíða. Þú
vildir hvers manns vanda leysa og
ekkert mál með það. Þú sýndir þó
ákveðni og varst fylginn þér þegar
það átti við og axlaðir vel þá gífurlegu
ábyrgð sem hvíldi ávallt á herðum
þér. En ekkert er hægt að sjá fyrir og
alltaf skilur maður betur og betur orð
mömmu um að tíminn sé það dýr-
mætasta sem maður á.
Elsku Gugga, Einar, Sigurður,
Magnús og Kristinn. Ykkur votta ég
mína dýpstu samúð.
Sólveig.
Kær vinur og góður vinnuveitandi
er fallinn frá í blóma lífsins.
Maðui- spyr: „Hver er tilgangurinn
með að taka mann eins og Sigurð Ein-
arsson burt frá fjölskyldu sinni, fyrir-
tæki og ekki síst bæjarfélagi þar sem
fólk treystir á Sigurð bæði hvað varð-
aði atvinnu og búsetuskilyrði?" Við
trúum því að það sé vegna þess að al-
mættið hafi hreinlega vantað mann
með alla þá hæfileika sem Sigurður
hafði til að bera, en hann var drengur
góður, traustur, hógvær, mikill húm-
oristi, frábær atvinnurekandi, heiðar-
legur og heill í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og reyndist öllum vel
sem til hans leituðu og þeim sem áttu
um sárt að binda bauð hann fram
þjónustu sína. Hann var mikill stjóm-
málamaður og hafði mikinn áhuga á
pólitík, en síðast en ekki síst var Sig-
urður góður eiginmaður og faðir og
það var unun að sjá Sigurð með strák-
ana sína að leik því ekki mátti á milli
sjá hverjum þætti mest gaman, Sig-
urði eða strákunum.
Við hjónin vfljum þakka forsjóninni
fyrir að hafa orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að hafa fengið að kynnast og
njóta vináttu þessa öðlingsdrengs.
Hafðu þökk fyrir ðll þín spor.
Það besta sem fellur öðrum í arf
er endurminning um göfiigt starf.
(Davíð Stef.)
Elsku Sigurður! Megi allir Guðs
englar halda vemdarhendi yfir þér.
Við þökkum þér samfylgdina og
vináttu í gegnum árin. Við munum
varðveita minningu þína í hjörtum
okkar.
Elsku Guðbjörg, Einar, Sigurður,
Magnús og Kristinn.
Við biðjum góðan Guð að halda
vemdarhendi yfir ykkur og styrkja
ykkur í sorg ykkar, missir ykkar er
mikOL
Hver getur siglt án meðbyrs á sæ?
Hver getur siglt án ára?
Hver getur skilið við kæran vin.
An tærra saknaðartára?
Ég get siglt án meðbyrs á sæ,
Éggetsigltánára
En ég get ei kvatt minn kæra vin
Ántærrasaknaðartára.
(Þýð.S.E.)
Helga og Grímur.
Ég hef séð margt fólk deyja á besta
aldri. Sigurður Einarsson tilheyrir
því. Ekki bara það, heldur finnst mér
flest af þessu góða fólki hafa verið
óvenju heilsteyptar persónur. Sigurð-
ur Einarsson tilheyrir þeim. Þetta
fólk lifði heilbrigðu lífi og var til fyrir-
myndar í hvívetna. Sigurður Einars-
son var þannig. Hvers vegna deyr
þetta fólk á besta aldri? Það er feigt,
held ég. Við hin fáum það lánað í
ákveðinn tíma til að fá leiðbeiningar.
Þess bíða síðan önnur verkefni ann-
ars staðar.
Sigurður Einarsson hafði mikinn
áhuga á málefnum samferðamanna
sinna. Hann lét gott af sér leiða, iðu-
lega á hljóðan hátt, hann bað ekki um
þakklæti.
Þetta sá ég æ betur eftir því sem ég
kynntist honum betur. Fram í rauðan
dauðann fylgdist hann með öllu af
bestu getu. Hann lét verkin tala, rak
fyrirtæki af ósérhlífni, skipti sér af
bæjarmálum, fylgdist með fótbolta-
liðinu okkar af áhuga og fjölskyldu
sinni. Þetta gerði hann allt með sinni
stóisku ró en leiddist allur hégómi og
vildi hnitmiðaðar umræður.
Þannig upplifði ég Sigurð, sem ég á
hans hljóða hátt leit á sem vin minn í
seinni tíð.
Ég sá sfyrk hans þegar ég fór með
þeim hjónum til New York fyrr á ár-
inu til að fá greiningu á meini hans.
Ég vissi þá meira um innri styrk kon-
unnar hans, Guðbjargar, og kom
hann því ekki á óvart. Það var erfitt
að bíða eftir niðurstöðunni og mikil
spenna í loftinu. Ég sat á skrifstofu
heilaskurðlæknisins hans og Krist-
jáns Ragnarssonar, læknis, sem er
nánast í guðatölu á því sjúkrahúsi,
þegar bráðabirgðaúrskurðurinn kom:
„Alvarlegt mein“, sem við jú vissum
en trúlega það skásta í stöðunni. Ég
fór glaður heim um kvöldið og hélt að
Guð hefði ákveðið að þyrma Sigurði.
Það var því miður misskilningur en í
staðinn fékk hann og flölskylda hans
tíma til að kveðjast og undirbúa brott-
för hans héðan. Það var átakanleg
sjón en þetta góða fólk hélt allt reisn
sinni. Ef til vill var hún enn átakan-
legri fyrir vikið.
Við sem eftir sitjum verðum að
finna nýjan leiðtoga, nýja fyrirmynd
og megum ekki tapa áttum. Það eru
sem betur fer fleiri sendiboðar eftir
hjá okkur til leiðbeiningar.
Eyjamar og Eyjamenn syrgja. Ég
veit af eigin raun að þeir munu halda
utan um fjölskyldu Sigurðar og passa
hana. Á þann hátt endurgjalda menn
best allt það sem Sigurður gaf Eyjun-
um. Sorg getur verið sterkt afl og leitt
til góðs ef menn missa ekki sjónar af
ljósinu. Sigurður hefði viljað hafa
okkur í birtunni.
Ég mun sakna vinar míns en hon-
um til heiðurs ætla ég að halda áfram
að lifa og reyna að lýsa veg samferð-
armannanna eins og hann gerði. Þið
hin skuluð líka gera það.
Hjalti Kristjánsson, læknir.
Það er komið haust og ský dregur
fyrir sólu. Stórt skarð var höggvið í
raðir okkar Eyjamanna hinn 4. októ-
ber sl. þegar tveir útvegsmenn ná-
tengdir Isfélagi Vestmannaeyja hf.
kvöddu þetta líf. Annar þeirra var yf-
irmaður minn í nær 15 ár, Sigurður
Einarsson. Fundum okkar Sigurðar
bar saman á árinu 1982 þegar ég gekk
í félagið Akóges þar sem Sigurður var
félagi, en faðir hans, Einar Sigurðs-
son, stofnaði þann félagsskap árið
1926. Árið 1984 sátum við Sigurður
saman í stjóm Akóges og í mars 1986
hóf ég störf hjá Sigurði sem fjár-
málastjóri Hraðfrystistöðvarinnar og
síðar ísfélags Vestmannaeyja hf. eftir
sameiningu félaganna í ársbyrjun
1992. Þessi ár era búin að vera eftir-
minnileg þótt oft hafi blásið á móti,
sérstaklega fyrstu árin. Reksturinn
gekk misjafnlega og oft á tíðum litlir
peningar til, en Sigurður var þó alltaf
jafnrólegur og yfirvegaður enda
þekktur fyrir að standa við skuld-
bindingar sínar. Sigurður var mjög
farsæll og varkár stjómandi og hafði
vakandi auga með öllum rekstrinum.
Það er margs að minnast í samskipt-
um okkar Sigurðar öll þessi ár og
hann var góður húsbóndi og hollur.
Vissulega var hann kröfuharður og
vildi hann hlutina hratt og vel unna,
en sanngjam var hann og lofaði vel
unnið verk. Fyrir um tíu áram hófum
við að gera svokölluð mánaðarapp-
gjör sem gaf okkur skýrari mynd af
gangi mála og veitti okkur oft miklar
upplýsingar um stöðuna og hvert
reksturinn var að stefna. Sigurður
lagði mikla áherslu á að uppgjörin
væra tilbúin á réttum tíma og í byrjun
hvers mánaðar var iðulega spurt:
„Hvenær verður uppgjörið tilbúið,
Hörður minn“?
Sigurður var mjög skipulagður
maður og þó svo að hann sinnti mörg-
um stjómunar- og trúnaðarstörfum
utan bæjar sem innan þá varð maður
varla var við það. Sigurður var alltaf
til taks þegar á þurfti að halda og
vakti yfir rekstrinum alla daga.
Loðnuveiðar og loðnuvinnsla er sá
þáttur í rekstrinum sem oft hefur
staðið undir meginhluta afkomunnar.
Það er eins og einhver ljómi sveimi yf-
ir vötnunum þegar loðnan er annars
vegar. ísfélagið og áður Hraðfrysti-
stöðin hefur skapað sér ríkulegan
sess á japanska markaðnum og hjá
japönskum kaupendum loðnuafurða
er Sigurður virtur maður. Hann fór
því oft til Japans til að rækta sam-