Skírnir - 01.01.1877, Qupperneq 12

12
AtTSTRÆNA MÁLIÐ.
þriíja var undir lok ligig, og sáu þá, aö bæÖi var fóstbræðralag
„vesturþjóSanna11 rofiS, en önnur þeirra yfirbuguS og máttvaná,
sem þeir sjálflr fyrir 14 árum. J>á hófu þeir máls á Parísar-
sáttmálanum, og lýstu þær greinir hans ógildar, sem takmörkuSu
frelsi þeirra í Svartahafinu. Hjer var ekki gott til úrræSa, því
þjóöverjar studdu þab mál, enda kom hjer lítiö annaS á móti enn
stundarkur í Tórýmannablöbunum á Englandi, og í blöðum og
ritum annara landa, sem tóku í sama strenginn. Upp frá því hefir
sáttmálaskráin veriS nokkurskonar ræfill, en þó hefir til hennar
verið vitnaS viS ýms tækifæri. Tyrkir hafa minnt á hana,
þegar þeim hafa þótt þær kvaSir, sem a8 þeim var haldiS, því
forræði ósamkvæmar, sem sáttmálinn veitti þeim, og aðrir hafa
jafnan haft hana til hliSsjónar, þegar þeir töldu fram syndir og
sakir Tyrkja. Nú er svo komiS — eptir aS Tyrkjar hafa vísað
því af hendi, sem stórveldin fóru fram á fyrir skömmu á samkom-
unni í MiklagarSi — aS menn spyrja, hvort sáttmálinn sje ekki
ógildur meS öllu, eSa hvort Tyrkir hafi ekki margfaldlega fyrirgert
þeim rjetti, sem þeim hjer var veittur. ASferS þeirra og breytni
viS kristiS fólk í þeim hjeruSum, þar sem óeirSir hafa komiS upp,
t. d. á Bolgaralandi, hafa því miSur sýnt þaS berlega, aS þeir
eru sömu Hundtyrkirnir, sem frá öndverSu, og innan um kristna
menn líkari úlfum í sauSahjörS, enn samvinnendum siSaSra
þjóSa.
Stórveldin, sem svo nefnast, eru einmitt þau hin sömu ríki
— breytingarnar á þýzkalandi og Italíu þurfum vjer ekki aS
taka til greina —, sem skrifuSu undir Parísarsáttmálann, þ. e.
aS skilja: England, Frakkland, þýzkaland, Ítalía, Rússland og
Austurríki. J>au hafa öll átt þaS jafnast undir virSingarnafninu
skiliS, aS sjer bæri öSrum fremur aS gæta til griöa og rjettar í
Evrópu, og til þessa bæri þeim aS stySja hvert annafe. Öllum
er kunnugt, hvernig hjer hefir út af boriS. Frakkar og Rússar
hafa síSan 1853 komizt í deilu og styrjöld viS þrjá af sínum
sessunautum í friSardóminum, Austurrikismenn, ítalir og þjóS-
verjar viS tvo, hverir um sig, og Englendingar við einn. J>aS er
því engin furSa, þó ágreiningur hafi komiS í ljófe meSal þeirra,
þegar til vandamálanna skyldi leggja, og þá til slíks, sem Aust-