Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 11

Stephan Gr. Stephansson.
203
Ei siglir þó harnmrinn huggun í strand,
þó hverfult só rof milli stafna —
því söknuður byggir upp bróðernis land
þar blíð vildir al-hugum safna;
liann samtengir hjörtun í heimilisband
og hann gerir mennina jafna.
Og sá er ei liðinn, sem innvafinn er
í æfi-þátt lifandi vina.
Og enginn með sigurlaun fegurri fer
en frænd-ást og návinganina;
því kunnugra alúð að ávinna sér
er yfrið — hvern varðar um hina?
A ástvinar moldum grær nu'nningin hly
•og meujarnar stærri en oss dreymdi um ;
vér berum á höndum oss, huganum í,
hvert hollustu verk, sem vér geymdum;
þá yngist hver vinsemd og velgerð á ný,
þá vex upp hver þökk, sem vér gleymdum.
Vor nöfn eru auð-gleymd, og eignaður sér
hver orðstír af samtíðar þvögu ;
en starfið manns aldrei til ónýtis fer
í umsýslan tramt.íðar högu.
Vort h'fsmark er uppi, fyrst landið vort er
við h'ði og þjóð vor á sögu.
Frá hri'slnnni, einberni öræfa lands,
spratt alskóguð fjallshlíð un voriu.
Eins helzt uppi vongróin viðleitni manns —-
húu var ekki í gröfina borin —
að alfaialeið verður einstigið hans,
þótt aldirnar feuni yfir spoi'in.
Þó döpur sé einstæðiug dagseturs-töf
og dimt eftir sloknuðu yndin,
sem sólskinið alt væri ginningar gjöf —
sú gleðinnat uppsprettn-lindin —
skín unaðar-minning frá ástvinar gröf
svo enn þá slær kvöldroða um tiudinn.