Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 69

Alexander Petöfi.
261
Ættlands smán um öld svo marga
Allir keppumst við að farga.
Eið við guð o. s. frv.
Oss þar fallna fold mun hjúpa
Frjálsir munu niðjar krjúpa,
Þakkartára fórn oss fœra,
Fögru lofi nöfn vor mœra;
Eið við guð vors ættlands sverjum
Einn og hver,
Þann að aldrei þrældóm framar
Þolum vér.
Ó, kvíSvænleg hugsu n1)
0 kvíðvænleg hngsun, sem kvelur mig æ,
Að á koddanum mjúk-svellum gefi’ eg upp önd,
Og drúpi með höfuð sem bliknandi blóm,
Er ormurinn neðan frá nagar.
Eða deyi sem t/ran á dvínandi kveik,
Er döpur í stofunni smásloknar út;
O alvaldi drottinn! þeim dauða mig firr,
Þess bið eg, mór hlífðu við honum.
Nei, fyr lát mig falla sem öflg steypist eik,
Er eldingin klauf eða stormur upp sleit —
Eða farast sem bjargið, er fleygist af brún
Með drunum í afgrunns djúp ofan.
En fáist ei þetta, eg þá kys mér hel,
Er þjóðirnar kúguðu sórust í lög,
Að hrista’ af sér þrældómsins háðungar ok
Og reisa gegn harðstjórum rimmu;
Þá bruna þær móðgar í brandahríð fram
Með bálandi kinnar — og gunnfánar hátt
þ Kvæði þetta orti Petöfi, er hann hafði þrjá um tvítugt (1846);
segir hann hér fyrir dauða sinn og það svo sannspálega, að heita má
að ræzt hafi með atvikum.