Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 92

281
Erlend tíðindí.
i laun um árið og aðrir embættismenn þar í landi alls sínar 180 milj.
kr., að meðtöldum yfirmönnum í hernum. En að öllum embætt-
um þar í landi hafa Englendingar sama sem einkarétt. Það ber
varla við, að nokkur þarlendur maður fái þar nokkurt embætti.
Þetta er beljan látin mjólka og þaðan af betur, þótt nær sé dauða
en lífi af hungri. Þaðan af betur: t. d. þegar kr/ningarhátíðin var
haldin þar eystra samtímis því er Játvarður konungur var krýnd-
ur heima í Lundúnum; eða þegar þurfti að fagna prinzinum af
Wales, konungsefni Breta, og konu hans, drotningarefninu; eða
emírnum í Afganistan var boðið heim o s. frv.
Járnbrautir hyggju flestir vera ómetanlegt framfaratæki hvar
sem er og hvernig sem til hagar. »En svo fer fjarri því, að land-
ið ábatist á þeim((, segir sá sem þetta er mest eftir haft, sem hér
er ritað, indverskur hagfræðingur, er heitir Sardarsinji R. Rana,
»að þær leggja 846 milj. kr. (1175 milj. franka) byrði á indverska
gjaldþegna. Þessi óðlátu og gagnskreiðu samgöngutól láta heldur
mikið til sín taka.; þau þyrla enskum varningi út á yztu lands-
horn og gera sitt til þess að ónýta alla vinnu og alla samkepni
þarlendra verkmanna. — — Hugsið yður, að hver járnbraut er
sama sem afarsterk og stórvirk sogæð, sem stingur opinu niður í
allar tekjulindir landsins, og munuð þér þá fara nærri um, hver
blessun muni fylgja því hálofaða og dásamaða flutningsbrautaneti«.
Fjölment þjóðvinafólag hefir til verið á Indlandi 22 ár und-
anfarin og látið töluvert til sín taka. Það á þing með sér á hverju.
ári til að ræða um landsins gagu og nauðsynjar, andlegar og lík-
amlegar, og bera saman ráð sín um viðreisn landsins. Leiðtogarn-
ir eiu þariendir menn, er hafa mentast á Englandi. En mörgum
framfaramönnum, þeim er hátt hugsa, þykir fólag þetta skorta
atorku og röggsemi. Það geri ekki annað en að rita bænarskrár og
bera fram munnlegar málaleitanir við yfirdrotnara landsins hina
ensku. Enda er nú upp risinn nýr flokkur í landi, er vill ekki
heyra minna í mál tekið en swaraj, er þeir nefna svo og kvað-
merkja fullkomið sjálfstæði. Þeir vita, að trúmenska
við England er sama sem svikræði við Indland. Sagan sýnir það,
segja þeir, að sá er gintur, sem gengst fyrir góðum orðum og fögr-
um loforðum Breta. Þeir leika sór að því að láta þau óefnd, og
það með blygðunarlausri óskammfeilni. Þjóðvinir þeir ganga ekki
í neina embættisvist nó aðra þjónustumensku hjá Bretum. Þeir
fyrirlíta nafnbætur þær og krossa, er harðstjórarnir hafa á boðstól-
um, og eigi síður kjötkatla þá, er þeir eiga fyrir að ráða.