Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 75

Alexander Petöfi.
267
Ó veisitu, himinn, himinn ! hvað þú ert ?
Uppgjafa dáti, gamall, af þér genginn,
MeS sólu fyrir minnismynt á brjósti.
En tötraflík þín tætluð eru sk/in.
Já, svona fer það fyrir þessum dátum;
Þeir fá fyrir langa trúa’ og trygga þjónkun
Málm-agnarskömm og gamla garmaflík,
ÞaS eru launin, ha, ha, ha !
Og vitið þiS það, menn!
A ykkar máli hvernig hljóSar þaS,
Sem lynghænan á kornmörk úti kveður,
Þá lætur hún sitt »k v a, k v a, k v a, k v a« gjalla ?
ÞaS segir þetta: »SneiðiS æ hjá konum !«
Því konan alt af togar til sín manninn,
Sem sjórinn vatnsföll seiðir í sitt skaut.
Hvers vegna ? til að svelgja hann í sig
O, það veit trú mín, frítt er kvenna kynið,
Fagurt og frítt, en háskalegt um leiS,
BaneitruS veig í bikar skíra-gulls.
Eg hef þig teygað, ást !
Einn lítill dropi af þór, já, að eins einn,
Er sætumeiri en sjávarhaf, sem væri
Ei annað hót en einskær hunangslögur,
En skæð’ri líka er lítill dropi af þér
En hafsjór heill af einusaman eitri.
Hvort sáuð þið ei hafið,
Þá fellibylur arði þar sinn aknr
Og sáði út sínu hvíta heljar-korni ?
Og hafið þið þann svarta sáSkarl litið,
Hinn bráða fellibyl,
MeS sinni leiftur-logsigð skera korniS?
Ha, ha, ha!
Þá aldinið er alþroskað á trénu,
Þá fellur þaS;
Og þú eins, jörð! tókst þroskann út til fulls
Og átt að falla.
Til morgundagsins mun eg bíða samt,