Skírnir - 01.08.1907, Page 4

196
Stephan Gr. Stephansson.
og kalla hana »láðið lífs og bjargar«, og hann mundí
bæta hinu við: að svigrúm lífsins væri þröngt í borgunum.
Það er ekki sökum blindrar tilviljunar, að Stephan
skáldmæringur gerist landnemi í óbygðinni. örninn frá
frá íslenzku óbygðunum hefir ekki eðlishvöt til annars en
þess að fljúga vestur yfir »fýlulegu sléttuna«. Þrá hans
knýr hann áfram, vestur að Klettafjöllunum. Þaðan horfir
hann yfir »sléttueldinn«. Þar situr hann »út við vatnið«
og horfir
»í hljómi brimsins gegn um rökkur tíÖa«.
En örðugt er þetta líf og baráttan hörð og látlaus fyrir
lífinu. Stephan hefir orðið að vinna öll verk og berja allan
þann gadd, sem lífið brasar á götu einyrkjans, og mölva allar
bergtegundir, sem storknað hafa í einstigi »einliðans«.
Hann kveður um örðugleikana á þennan hátt:
»Lengi var eg læknir minn,
lögfræðingur, prestur,
smiður,* kongur, kennarinn,
kerra, plógur, hestur«.
Þetta er alls enginn hillingaskáldskapur. Þessi maður
stendur nú ekki við hafið né horfir dreymandi i blárökkur-
móðu hugstola breytingagirni. Þó er skáldskapur í vis-
unni — járnkaldur raunveruskáldskapur, málverk skýrt
og skorinort. Þarna er æfisaga manns í fjórum línum og
sýnd meðferðin, sem skáldin okkar sum verða að sætta
sig við á lífsleiðinni.
Síst er að undra, þó að maðurinn sé orðinn fyrir
undanláti innan við fimtugt, þegar svo margar nornir
lyfja einum manni elli. Stephan kvartar ekki né barmar
sér. En hann veit þó að meðferðin er ill:
»Láta árin á mór sjá
elli-gára, brotin :
greiði eg hárin grá og fá
grettur um brár og lotinn«.