Skírnir - 01.08.1907, Page 15

Stephan GL Stephansson.
207
Dæmin eru og deginum ljósari, að því er skáldin snertir.
Þau þeirra, sem eru bundin harðri vinnu, eru þunglama-
legri en hin, sem aldrei snerta á verki. Páll Olafsson og
Guðmundur Guðmundsson hafa víst ekki unnið slitverk
um dagana. Þeir eru eins og höfrungar í sjó, léttir og
síkvikir í formi og rími. En Hjálmar og Stephan eru
þunglamalegri — af því að þeir voru sívinnandi og beygðir
af lúa.
Stephan veit þetta alt saman. Það sést í kvæðum
hans á víð og dreif. Hann þekkir kjör alþýðuskáldsins
íslenzka og svo er að sjá á orðum hans, að kjör þeirra
vestan við hafið séu litlum mun betri, heldur en hinna,
sem sveitföst eru austan við álinn.
Hitt er annað mál, að skáldið ann gáfu sinni, enda
þótt hún sé í álögurn. Fornaldarhetjurnar trúðu að hálfu
leyti á dvergasmíðarnar, sem álögin fylgdu og ummælin
þau, að þær skyldu verða sjálfum eigendunum að bana
og þrjú níðingsverk unnin með þeim alls. Og Stepháni
kippir í kynið það. Hann segir um skáldgáfu sína, að
hann vilji ekki láta hana lausa við barn sitt:
»Hönd mín lætur til þín treg
Tyrfing ljóða minna.
Mór var góður gripur sá,
gefa vil þó neinum:
Houum liggja álög á
— eign hans veldur meinum«.
Sú hugsun hefir þó yfirhöndina, að gripurinn sé góð-
ur. Hann hefir kveðið fádæma vel eftir eitt alþýðuskáldið
okkar og samsýslung, sem fluttist á efra aldri vestur á
Furðustrandir og dó þar, en lifði jafnan við fátækt
og naut þó góðvildar landa sinna vestur frá. Sá maður var
Sigurbjörn Jóhannsson:
En var það ei lán gegn um andstreymið alt,
svo Örugt á hending að fleytast?
og varð hún ei ylur þá annað var kalt
og örfun er tókstu að þreytast ?