Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 73

Alexander Petöfi.
265
Ef erum vér seni steinn, sem hent er hátt,
En hæðum úr til jarSar fellur brátt —
Sem göngumaSur, háa er hlíS upp klífur
Og loksins kominn upp aS efstu brún
I skyndi aftur skriSnar o’ní dalinn;
Og ef aS svo um alla eilífS gengi,
Upp og svo tiiSur, upp og aftur ofan;
0, skelfing, skelfing ! hver, sem aldrei hefir
IhugaS þaS og aldrei til þess fundiS,
Hann veit ei enn, hvaS frost er, frost, sern nístir
ísdingul-kalt og upp á brjóst vort læSist
Sem n a S u r skríSi — naSur, sem aS frystir
Oss blóS í æSum, unz hann úr sér róttir
I einum rykk — sig reyrir oss um kverkar
Og bítur oss til bana.
Vitskerti maSurinn.
HvaS eruS þiS aS fipa fyrir mór?
Burt, burt og allir fariS t'jandans til,
Því nú óg hefi stórvægt starf meS höudum;
Eg er aS ríSa eldglóandi keyri
Ur sólargeislum og eg ætla mór
AS hvSa þessa veröld sundur og saman,
Og þá skal skrækur verSa og vein,
En eg skal hlægja,
Sem hlóuS þiS, þá hljóSaS’ eg og skrækti,
Ha, ha, ha !
Því svona er lífiS : hrinur, vein og hlátur,
Unz sjálfur dauSinö seinast grípur fram í
Og segir: pst!
Eg hafSi líka látizt; þaS stóS svo á því,
A5 eitri í drykkjarvatn mitt höfSu helt
Þeir sömu menn, er sötraS höfSu vín mitt.
HvaS gerSu þessi þrælbein næst?
MeS djöfulslægS, svo duliS fengju morSiS,
Þeir ó’ná lík mitt hentu sór meS hrinum
Og tíSum ekka, og tár mór feldu’ á andlit;
Þá hefSi eg feginn hlaupiS upp