Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 66

268
Alexander Petöfi.
Þá loftfarendur, léttfær skýin,
Fyr löngu’ eg gerði’ að vinum mór,
Svo mig þau þekkja og munu vita,
Um mína hagi títt hvað er.
Hve sæll og margoft sjónum leiddi,
Er sváfu þau svo værðargjörn
í árdags- bæði og aftans roða
Við analangs barm sem saklaus börn!
Eg sá þau koma klædd til styrjar
Lík kempum reiðum, brúnasíð,
Og hart gegn S t o r m i, harðstjóranum
A himinvangi þreyta stríð,
Eg sá í næturkyrð þau kringja
Með kærleiks önn, er hvergi sveik,
Hinn sjúka svein, hann S i 1 f r i n m’á n a,
Sem systur hans með ennin bleik.
í öllum hömum, öllum myndum,
í öllum liturn þau eg sá;
En hvar og hvernig sem eg sá þau,
Þá sömu töfra eg fann þeim hjá.
Hví þýðist svona þau minn andi? —
í þeim hann sjálfs sfn líking sér,
Sem alt af hverfíst, alt af breytist,
En æ og æ þó samur er.
Þau líkjast mér í Öllu og einu,
Og eign skal þeirra síðast töld:
Svo ofursvipað augum mínum
Þau eiga tár og leiftra fjöld.
Ljón í grindabúri.
Það rásaði áður á öræfa-söndum;
Nú er það í fangelsi’ und manna höndunv
Nú jöfurinn sandauðna jafnan má stúra,
I járngrinda búrinu sárt er að kúra.