Skírnir - 01.08.1907, Page 71

Alexander Petöfi.
26S
Eða með ástmálum aðra við bundin,
Það afsverja nafnið, sem fyr gaf eg þér.
Ef ekkjunnar blæju svo af þér þú leggur,
Þá ásttregans fánu, sem þér heyrir til,
Þá sannlega kem eg úr svarthvsi grafar
Og sæki’ hana til þín um miðnætur bil.
Eg sæki’ hana til þess mín tárin að þerra,
Er titt græt eg þín vegna í dánarheims rann;
Eg þek henni um sárið míns þreyjandi hjarta,
Sem þar, þá og enn þér til eilífðar ann.
L j ó s.
Myrkt er í grafnáms-göngum,
En göng þau birta’ upp lampar ;
Myrk er nótt, en i myrkri
Þó mergðin stjarna glampar.
Myrkt er í brjósti mannsins,
Enjmunur sá, að lampi ei né stjarna
Og engin tyra eða minsti neisti
þar birtu ber.
O, skynsemd örm !
Sem þóttast frekt og þykist vera ljósker,
Sért’ ljósker þú, þá lýs mér eitt fet áfram!
Eitt fet að eins, því ei af þér ég krefst,
Að ósýnið þú opnir fyrir mér
Og líkblæjuna láti'r sjá í gegnum,
Þá blæjuna, sem byrgir það fyrir handan.
Eg eigi spyr, hvað einhverntíma eg v e r ð i,
Eg spyr um þettað eitt: Hvað er eg 1
Og hversvegna er eg ?
Skóp eðlið manninn fyrir sjálfan sig,
Fyrst hann er reyndar heimur fyrir sig ?
Hvað, eða skóp það hann sem rýrðar hlekk
í þeirri risakeðju, er kallast mannkyn?
Og ber oss aðeins o s s að lifa’ að munum,
En væta ei brár með veröld þeirri’, er grætur ?