Skírnir - 01.08.1907, Page 74

266
Alexander Petöfi.'
Og rifið þá og rispaS alla í framan;
Þó gerSi eg þaS ei, því eg var aS hugsa:
EigiS þiS nef og nasir, svo þiS finnið
Dauninn af mér, þá drafna óg í sundur,
Og kafnið allir. Ha, ha, ha!
Hvar grófu þeir mig þá? . . . í Afríku,
Og það varð mér til Iáns,
Því hýenan mig krafsaði’ aftur upp
Sem ætis valið hnoss.
Sú bestía mór gerði þetta góðverk,
ÞaS eina, sem eg orSið hefi fyrir,
Og hún fékk launin: hana eg sveik í staðinn,
Því hjarta mínu’ eg henni varp í klóna,
En þaS var beiskt; hún át þaS og hún drapst.
Ha, ha, ha!
Og því ei þaS? því sá er manna siSur;
Þeir launa þannig þaS, sem vel er gert.
Nú, maSurinn, hvaS er hann yfirleitt?
Rót undir blómjurt, sem er sagt að beri
Með sætleiks ilm í himninum sitt blómdjásn;
Því ljúga þeir; hann blóm mun vera’ að vísu,
En niðri’ er rótin, — neðst í vítis pælu.
Einn vísdómsmaður mig á þessu fræddi,
Svo heimskur þó, að hann úr sulti drapst.
Gat hann ei stolið, gat hann ekki rænt?
Ha, ha, ha !
En, æ, því hlæ eg látlaust líkt sem galinn ?
Eg miklu fremur ætti að gráta, gráta,
HvaS veröld þessi er fantaleg og fárspilt.
Nú þetta grætur góður guS þar efra
Úr sínum sk/ja-augum oft og tíðum
Og iðrast eftir að hann hana skóp.
Eti til hvers er það, t.il hvers renna tárin,
Þó guðs tár séu ?
Þau hrynja niður hór í jarðarskarniS,
Og mennirnir — þeir traðka á tárum guðs,
Og annað ei, hvaS ætli verði úr þéim ?
Ei nema þrekkur. Ha, ha, ha !