Skírnir - 01.08.1907, Blaðsíða 72

264
Alexander Petöfi.
Hve margir voru, sem að sugu blóðið,
Til eigingagns,
Ur annara brjóstum.
Og enga refsing fengu fyrir það?
Hve margir vóru, er blóð sitt létu buna,
I annara þörf,
Úr eigin brjóstum,
Og enga umbun fengu fyrir það?
En hvað skal fást um slíkt, því þessir menn,
Til gagns fyr aðra er gáfu sig að fórn,
Þeir unnu ei það í eiginlauna skyni,
En vildu að eins velferö náungans.
Nú, vanst þeim þetta: velferð náungans?
Það er sú spurn, sem þyngst er allra spurna,
Ei hin er aðspyr: »V e r a e ð a’ ekki v e r a«?
Hvort þessir menn þá gerðu nokkurt gagn
Þeim heimi, sem þeir fórnfœrðu sig fyrir?
Og mun þá eitt sinn uppreuna sá dagur,
Sem vondum gerir geig,
En góðir þreyja,
Hinn fyrirheitni farsældanna dagur?
Og eftir alt: hvað er þá farsæld?
Því farsældina sinn í hverju sér,
Og vísast þó, að enginn sæi’ ið sanna.
Já, ef til vill er okkar svonefnd farsæld
Og millíónir allra okkar óska
Ei nema glýjugeislar nýrrar sólar,
Sem mókir ennþá undir sjónarhringnum,
Unz loks hún rís í víðum veldisljóma.
Ó, væri svo !
Og væri hór í mannheim þessum markmið,
Sem á að stefna ómaks væri vert;
Æ, en ef þessu er alveg gagnstætt fariö !
Ef erum vór sem blóm, er bráðgjör spretta,
En bliknuö jafnskjótt út af detta;
Ef fljótt sem rís og fellur bylgja hver,
Vart fæddir deyjum vér;
t) To beor not tobe — tbatistbe question (Shake-
speares Hamlet A III. Sc. 1.)