Óðinn - 01.01.1929, Qupperneq 55

ó í) I N N
55
Ekki var það nema fátt eitt, sem birtist eftir
hann í blöðum. En tveir rímnaflokkar hans voru
prentaðir og eitt lítið Ijóðakver. Mest alt af rit-
um hans er alþjóð gersamlega ókunnugt. Var
hann samt allþektur og hafði kynni af ýmsum
merkum mönnum með brjefaskiflum. —
Margt af ljóðum hans var reyndar kunnugt á
Vestfjörðum, sjerstaklega tækifæris og lausavísur.
Og þær voru æði margar. Var honum Ijett um
að kasta fram vísum við hvaða tækifæri sem
gafst. Varð þannig til margt af vísum, sem
aldrei var skrifað.
Magnús var alvörumaður, ekki síst af því, að
lífið hafði tekið hann hörðum höndum og mótað
hann með allþungri reynslu. Kemur sá andi
fram í kveðskap hans. En þó reyndi hann jafn-
an að sigra örðugleika og andstæður og hafa
bætandi áhrif út á við.
Aðeins örfáar vísur fylgja hjer sem sýnishorn.
í þeim kemur fram næm tilfinning fyrir áhrif-
um frá móður náttúru.
Einatt vaka og eyða þraut
opnir lifsins brunnar:
ást og speki skæit með skraut
i skauti náttúrunnar.
Röðull snart um hlíð og liyl
hár sitt skarta lætur,
flytur bjartast yndi og yl
inst í hjartarætur.
Sólin fríð mót fossinum
friðinn rækir háa.
Kærleiks blíða kossinum
kyssir lækinn smáa.
Fjólan prýðisfagurleg
friðar hlýðir lögum,
hún ei kvíðir eins og eg
ellitíðardögum.
Þá er brot úr kvæði, er hann nefndi »Fóstur-
landið«.
Hamrar pínir háu
huga lyftu mín
höll að blíðheims bláu.
Ðlessuð tignin pín!
Gunnar Egilson verslunarfulltrúi.
Hann andaðist hjer sumarið 1927, hafði pá verið
verslunarfulltrúi fyrir ísland á Spáni um nokkur ár,
kostaður að nokkru leyti af landsfje og að nokkru leyti
af fjelagi útgerðar-
manna hjer i Reykja-
vik. Áður hafði hann
verið verslunarfuli-
trúi íslands í Ame-
ríku um eitt skeið,
meðan bein viðskifti
voru par í milli. í
æsku hafði hann
gengið mentaveginn
og tekið stúdentspróf,
en livarf síðan að
verslunarstörfum, og
um tima var hann
við blaðamensku, var
ritstjóri blaðsins
»Ingólfur«, sem pá
var málgagn pess
flokks, sem var and-
stæður bannlögun-
um. Hann var gáfu-
maður, gleðimaður
og liið mesta lipur-
menni og prúðmenni
í allri framkomu, sonur Porsteins kaupmanns i Hafnar-
flrði, Sveinbjarnarsonar Egilssonar rektors, og síðari
konu hans Elísabetar Pórarinsdóttur prófasts i Görðum
á Álftanesi.
Fossar pinir fríðu
færðu í hugagöng
óma pá, er urðu
efni i ljóðasöng.
Lækir litlir þínir
líka kendu mjer:
Hátt mjer ei að hroka
hróð pá mynda fer.
Dalablærinn bliði
breytni kendi þá:
Hógvær víst að vera
við pann lítið má.
Hjer er gamanvísa til stúlku:
Pú ert inndæl, elskan mín,
unaðsblómstrum gróin.
Fyrir að kyssa hringahlín
hlypi jeg fús í sjóinn.
Þrátt fyrir það, þó að þarna væri ómentaður
maður á ferð, tel jeg vafalaust, að rit Magnúsar
Gunnar Egilson.