Eimreiðin - 01.01.1902, Qupperneq 44

44
þaö líka með dugnaði sínum og ósérhlífni að gera Vallekilde-há-
skóla fjölsóttastan af öllum alþýðuháskólum í Danmörku. Síðustu
árin, sem hann lifði, var aðsóknin svo mikil að skólanum, að það
varð oft að vísa nemendum frá, og var það þó ekki gert fyr en í
síðustu lög. Lærisveinarnir voru þá að jafnaði í kringum 200, bæði
vetur og sumar, og þegar Tríer dó, taldist mönnum svo til, að
eitthvað um 7000 manns af ýmsum stéttum og í ýmsum lífsstöð-
um hefðu notið kenslu á Vallekilde-háskóla.
Tríer elskaði æskuna með öllum hennar fögru vonardraumum,
og æskulýðinn með öllum þeim duldu frækornum, som í honum
búa. Og hann miðlaði lærisveinunum því, sem hann átti bezt til
í eigu sinni. Hann gerði sér far um að vekja hjá þeim brennandi
þrá eftir að ná því göfga og fagra takmarki, sem vakti fyrir hon-
um sjálfum.
En það var ekki nóg með að hann elskaði æskulýðinn, hann
skildi hann líka til fulls, því hann vissi sjálfur, hvað það var, að
vera ungur, hriíinn og vonglaður. Hann vissi líka, hvað það er
grátlegt, þegar æskan ekki nýtur sín, þegar tilfinningalífið kulnar
út af á unga aldri, þegar efasemdirnar og ístöðuleysið kæfa niður
vonirnar og viljaþrekið. þess vegna lét hann sér fyrst og fremst
um það hugað, að tala kjark í lærisveina sína, að vekja hjá þeim
viljann og lífsþrekið. Og þegar hjarta þeirra var farið að slá ör-
ara, lífsþrekið að glæðast og vorgróðurinn var tekinn að gera vart
við sig, þá fyrst fór hann með nærgætni að sá fróðleik og þekk-
ingu í sálir þeirra.
Hann hafði lærisveinana meir á valdi sínu en nokkur annar
kennari, sem ég hef þekt. Og leyndardómurinn var fólginn í því,
að hann gaf þeim sitt stóra brennandi hjarta óskift og afdráttar-
laust, og þeir fundu sjálfir til þess. Pegar sorg og sjmd lá þungt
á hjarta þeirra, þá flýðu þeir öruggir til hans. Hann var einka-
vinur þeirra og trúnaðarmaður, og með umgengni sinni og samtali
við þá einslega hafði hann meiri áhrif á þá en með sjálfri kensl-
unni. Pegar eitthvað amaði að þeim, leituðu þeir ætíð til hans
og það skyldi ekki bregðast, að þeir kæmu út frá honum aftur
skínandi af von og gleði, eða að minsta kosti hressir í bragði.
Og margir voru þeir aumingjar, siðferðislega gjörspiltar manneskjur,
sem hann breiddi faðminn á móti, reisti við aftur og gerði að
nýjum og dugandi mönnum.
Tríer var sjálfur djúpsettur maður og hafði andstygð á Öllu