Eimreiðin - 01.01.1902, Síða 64

64
Ó Róm, — þú umheimsins refsinorn,
nú refsa þér ofstopaverkin þín forn.
Nú sérðu þar blóð þitt á sverðanna blöðum,
þér sortnar í augum um hábjartan daginn;
því völlur er á þessum víkingaröðum,
sem vaða’ eins og plógur í gegnum bæinn.
Pað er ekki Karþag ó-borg, sem þú brendir,
sem berserki slíka á hendur þér sendir.
Ei Gyðingar, sem þú af fósturjörð flæmdir,
ei fjöldinn, sem áður í þrælkun þú dæmdir. —
Nei, — hönd, sem er æðri, þeim hingað bendir.
Djarflegur flokkur — ei fríður né hýr,
.en ferlegur, viltur sem skóganna dýr,
með ótamda krafta í anda og höndum —
nú otar að Róm sínum hvassyddu bröridum.
Hver þekkir þann eld, sem í augum þar brennur,
það ætternismark og það blóð, sem þar rennur?
Hver þorir að banda við þvílíkri hjörð?
Hver þorir að standa’ henni’ í vegi á jörð?
Og villan og menningin takast hér tökum, —
hér tekst á hið gamla, er sat svo lengi
að völdum og auðlegð og virðing og gengi,
og æskan hin vilta, sem ei spyr að sökum.
Og leiðir ei dauða af þvílíkum þrautum ?
Nei:! — Æskunnar sigur er aldrei dauði.
Sú þjóð, sem á vonir, og hugsar sér hátt,
og hert er við stríðið, þótt viti hún smátt,
hún áttar sig fljótt á þeim ókunnu brautum.
Eá blómgast þar akurinn brendi og auði.
Hún sezt þar að öldungsins auðlegð og fræðum
og eignar sér með honum part af hans gæðum.
og hlúar að hans eins og sínum sárum
og sameinast honum á mörg hundruð árum.