Eimreiðin - 01.01.1902, Blaðsíða 56

56
fagur söngur álengdar úr blóm- og trjágörðunum í kringum skól-
ann, og áttu menn stundum bágt með fyrst í stað að átta sig á,
hvaðan þessi söngur kom Á sunnudögum, þegar gott var veður,
lagði svo allur hópurinn á stað út í skóg, syngjandi, hlæjandi og
glymjandi af kæti. Héraðið umhverfis er yndisfagurt, skógi vaxnar
hæðir og brekkur álengdar niður að sjó.
Samlífið var einkar fagurt á skólanum. Pað var eins og þetta
væri eitt stórt heimili, eins og fjölskylda út af fyrir sig, og sam-
bandið á milli lærisveinanna innbyrðis var eins og milli bræðra og
systra. Gleði og sorg, andstreymi og unaður, alt var þeim sam-
eiginlegt og tengdi böndin því fastar, sem lengra leið. Nemend-
unum lærðist að skilja, hve mikið gott samlífið hefur í för með
sér, og um leið að taka tillit hver til annars innbyrðis.
Til þess að halda sambandinu við skólann föstu og eins og
yngja upp aftur skólaveruna og skólaáhrifin, mæltu gamlir læri-
sveinar sér oft mót einhvern tíma að sumrinu til og komu til
Vallekilde hópum saman. Voru þar haldnir fyrirlestrar og sam-
ræður um ýms efni eina 2—3 daga samfleytt, og um leið endur-
nýjuðu þeir gamlan kunningsskap hver við annan innbyrðis og
treystu fastar þau vináttubönd, sem þeir höfðu hnýtt við skóla-
bræður sína endur fyrir löngu. I októbermánuði, áður en vetrar-
skólinn byrjaði, voru á hverju hausti haldnar haustsamkomur
á skólanum. Gekst skólastjóri fyrir þeim og bauð þangað há-
skólavinum, til að ræða og hlusta á fyrirlestra um ýms mál.
Flyktist þangað oft múgur og margmenni, og alþýðan skoðaði
þessar haustsamkomur sem einhverja þá beztu skemtun og hress-
ingu, er hægt væri að kjósa. í*essi lærisveinamót og haustsam-
komur áttu mikinn þátt í að halda skólanum í stöðugu sambandi
við alþýðuna, glæða upp aftur skólaáhrifin og vekja hjá mönnum
nýjar hvatir og nýtt fjör, enda eru þau tíðkuð við alla alþýðuhá-
skóla í Danmörku.
E>að var oft furðanlegt að sjá þá breytingu, sem lærisvein-
arnir gátu tekið á einum vetri. T>eir komu margir hverjir á skól-
ann niðurlútir og hoknir í herðum, hálfsofandi og draugslegir á
svipinn. En þegar þeir fóru burt aftur, var farið að réttast úr
kryppunni, hreyfingarnar voru orðnar hvatlegar og fjörlegar, svip-
urinn hýr og upplitsdjarfur og augun horfðu fram á við fast og
hiklaust. l’aö voru andans sterku og djúpu áhrif, sem höfðu eins
og kastað bjarma yfir svipinn, og það voru líkamsæfingarnar,