Eimreiðin - 01.01.1904, Síða 21

21
inu sveipað um söðulbogann til þess að hlúa vel að reiðkonunni.
(27. mynd).
Ennfremur var fótabandi hnept um pils-
in neðanverð (26. og 27. mynd), til þess að
vindur gæti eigi belgt þau út. Á þennan
hátt var hlúð vel að reiðkonunni, einkum ef
hún auk þessa sveipaði um sig sjölum og
klútum.
I byrjun 19. aldar komst nýr faldur á,
eins og áður er sagt. Þá gátu konur eigi
framar riðið með fald á höfði í langferðum
og í vondu veðri, því hötturinn og hettan
gat nú eigi framar hlíft faldinum. Pá urðu
konur aö ríða með hversdagslegt höfuðfat:
húfu eða nýtízkuhatt. Faldinn fluttu þær með sér til þess að geta
faldað sér, þegar þær þurftu að vera skrautklæddar.
Fataefnin. Eins og áður er
sagt, fluttist frá elztu tímum mikið
af klæði og lérefti, silki og þess
konar til íslands. Úr þessum efn-
um var viðhafnarbúningurinn öft
gjörður. En samtímis notuðu ís-
lendingar, einkum alþýða manna,
afarmikið af íslenzku vaðmáli. En
vaðmálið var svo gott, að það var
langa lengi bezta útflutningsvara.
Konur höfðu bezta klæðið í treyju
og pils, léreftið í skautafald, kraga
og skyrtur, en hin nærfötin vóru
venjulega úr ull.
Á dögum Horrebow’s1 (á t8.
öld) bjuggu íslendingar yfirleitt
sjálfir til fataefni sín og föt. »Yztu
föt karla og kvenna«, ritar Horre-
bow, »eru úr vaðmáli. En flestar
konur eiga og pils úr hjálitu klæði.
Af því eru seldar margar þúsundir
álna í landinu.
22. Garðahúfa úr flosi, með
silfur- og gullsnúrum, og floshnappi
í kollinum með silfurskúfi. Að fram-
an útsaumað speldi, en að aftan
borðalykkja úr silki. Borin við
brúðarbúning 1868. Hárið í 4 flétt-
ingum eins og nú tíðkast.
1 Niels Horrebow: Tilforladelige Efterretninger om Island (Kbhavn 1752).