Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 35

35
Að haustnóttum.
i.
Þið jafnaldrar, sveitungar, samferða-menn,
Vort sumar ei felst oss úr minnum,
Né hallandi árs-tíðir hræðumst við enn,
I’ó haustað sé fimtíu sinnum.
Hvort við höfum safnað, það sést ei í kvöld,
Með sumri’ eða gjöreytt með vetri.
Á starfs-aldri heilum, á helming úr öld
Varð húsviltum aðkoman betri?
Við unnum sem haustið — það endist ei til
Að uppskera sáðvöll sinn gróinn,
En fleygir þó útsáði’ó fjúkandi byl
Og frækornin hristir á snjóinn.
Og þá virtist landnemans hamingja höll,
Á haf út þá von manns var rekin
Og frelsið var hlaðslan og útgerðin öll
Og aleigan, heiman að tekin.
Og torfær er ókunnug leið út í lönd,
En leitin sú út yfir tekur —
Pví hún skiftir árum á óþektri strönd —
Hvar öndvegis-súlurnar rekur.
En þó sýndist vel hafa’ úr volkinu ræzt,
Er vandleitin endaði’ um síðir
Par himinn var sólskin um lágnætti lægst,
Og landrýmið gróandi hlíðir.
þá möttum við lán okkar landflótta þann,
Og langsókn og útivist gaman:
Er við numum óska-dal, eignuðumst hann
Og una-land bygðum þar saman.
3*
En við höfum dug okkar þar líka þreytt
I þröng, er af frumbýli stafar,