Eimreiðin - 01.01.1904, Qupperneq 45

45
sérlegan kvíðboga fyrir þér, þú munt ná föstum tökum á lífinu —
þú lætur eflaust alla drauma fljúga sína leið, áður en þú ferð
sjálfur að fljúga. Pú ert sem sé sonur hennar mömmu þinnar —
og hans föður þíns — já, það, sem ég á við, er þetta: Hvað
ætti þér að ganga til að fara að fljúga út í heiminn, — þér, sem
líður svo vel hjá honum pabba þínum og mammu þinni, og sem
lífið liggur svo opið og undirbúið fyrir — verksmiðjan hans föður
þíns, sem stendur á svo föstum fótum, — láttu þér þykja vænt
um hana.
Nú eru foreldrar þínir að ganga kveldgönguna sína á stígnum
bak við garðana, alla leið niður í fjöru, þar sem gömlu skipsakk-
erin liggja í sandinum og læsa skuggum sínum hverjum inn í
annan, og þar er þanglykt, af nýreknu þangi — þar nemur hún
mamma þín staðar og horfir út á sjóinn, unz síðasti sólargeislinn
er horfinn og alt verður að einni forsælu og sjórinn missir sinn
dimmbláa lit, — þá kemur hrollur í hana og hún þrýstir fastara
um handlegginn á honum föður þínum og segir við hann: Mér
er orðið kalt, við skulum snúa við og fara heim! Svo ganga þau
saman heimleiðis, sama stíginn og þau komu. Enn þá leggur
veigalítinn, bláleitan reykjarstrók upp úr verksmiðjureykháfnum
hans föður þíns. Og þau eru að spjalla saman um heimilið og
búsifjarnar, og hann faðir þinn segir henni mömmu þinni sjálfsagt
frá nýju, fínu vindlategundinni, sem hann gerir sér svo góðar
vonir um, — spengilega undna og dimm-gullinbrúna vindla, með
sárfínum blaðæðum, eins og æðarnar á úlfliðunum hennar mömmu
þinnar; — þess vegna á líka að skíra þennan vindil fallegasta
nafninu, sem nokkur lifandi sál getur upp hugsað! Og þá getur
vel verið, að þau tali um mig líka, og að hann faðir þinn vikni at
góðmensku sinni, af því hann ann mér að vinna mér fyrir svo-
lítilli smérsköfu ofan á brauðbitann minn með því að búa til nöfn
handa vindlunum hans, sem þeir geti gengið undir út um heiminn.
fví ég er sem sé eini maðurinn í þessari bæjarnefnu, sem
hefur nokkra nasasjón af spænskum or .; þess vegna megið þið
til að koma til mín, og það er því helber óþarfi af honum föður
þínum, að láta sér vökna um augu yfir göfuglyndi sínu — starf
mitt á, vænti ég, þá borgun skilið, sem ég fæ. Og úr því að
hann faðir þinn er sjálfur sneyddur öllu hugarflugi og þekkir engin
spænsk orð, þá sæmir ykkur ekki að líta smám augum á mig
og þiggja nöfnin mín af tómum brjóstgæðum — nú, það gerir