Eimreiðin - 01.01.1904, Qupperneq 71

71
<
þeirri, er kvaldi hana, og svöruðu henni: »Engan veginn viljum
vér éta og drekka, meðan þú berð slíkan harm. Far þú, og þegar
þú kemur aftur, skulum vér hefja máitíðina*. — Og þeir gengu
burt frá borðum.
fegar brúðurin gekk yfir kastalagarðinn, var háreysti mikil í
steikarahúsinu; því smásveinn nokkur hafði flýtt sér til elda-
stjórans og hrópað til hans, að máltíðinni yrði frestað marga
klukkutíma. Og eldastjórinn hafði orðið hryggur og reiður af að
hugsa um steikurnar sínar og réttina, sem nú hlytu að eyðileggj-
ast. Einu lísipundi af sméri fleygði hann í eldinn og fullri körfu
af eggjum þeytti hann niður á steingólfið; síðan kastaði hann smá-
sveininum þvers yfir þröskuldinn og stóð yfir honum með stóra
vöndinn reiddan til höggs.
En þegar brúðurin kom út í kastalagarðinn, bað hún hann að
sleppa smásveininum, og hann skipaðist við bæn hennar og hætti
við að berja hann. Og hann hrópaði upp yfir sig: »Lofaður sé
guð, sem hefur gjört þig svo inndæla. Eg vil ekki auka á harm
þinn«. Síðan geymdi hann matinn marga klukkutíma, án þess að
mæla reiðiorð til nokkurs manns.
Brúðurin gekk svo alein gegnum stóra skóginn, því hún vildi
koma til elskhuga síns fótgangandi og fylgdarlaus, eins og maður
kemur til musteris guðsmóður, þegar mikillar líknar þarf við.
En á skóginum lá maður úti, er lifði á ránum. I’aöan, sem
hann lá í hreysi sínu, sá hann brúðina ganga eftir veginum. Hún
hafði hringi á fingrunum, gullkórónu á höfðinu, silfurbelti um mitt-
ið og perluband um hálsinn, Pá sagði ræninginn við sjálfan sig:
»þetta er aðeins þróttlítill kvenmaður, ég skal taka skrautgripi
hennar. Pað er nægur auður fyrir mig, þá get ég farið til ann-
arra landa, hætt þessu vesæla lífi í skógnum og orðið heiðarlegur
og mikilsmetinn maður*.
En þegar brúðurin kom nær og hann sá andlit hennar, gekst
honum hugur. Pví guð hafði gefið henni mikla fegurð. Hann
hugsaði: »Ég get ekki gert henni neitt ilt. Hún er brúður, og
ég get ekki látið svo væna ungfrú koma rænta til brúðkaupsins«.
Og hann óttaðist guð, sem hafði gjört konuna slíka, og slepti
henni.
í sama skógnum bjó gamall einsetumaður, sem pyntaði líkama
sinn með því að vaka í sex dægur í senn og sofa aðeins hið sjö-
unda. Hann hafði sett sér þau lög, að ef hann gæti ekki sofið