Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 14

88
Þankar sendust undan ört,
eins og leiftrin skjótir:
Vor samt dynreið víst þeim nær,
við erum svona fljótir.
Menn, hús, skógar ekrur, ár,
engi, bygða hringar
koma í ljós og líða í hvarf,
líkt og upphillingar.
Sólin með oss hleypur hart,
hamast, fer afgeipa,
eins og haldi, að ára her
ætli sig að gleypa.
Skelfd hún rann og skjótt varð hölt,
skammrjóð hné til viðar;
en áfram heldur okkar reið
ólm án minstu biðar.
Áfram fljúgum óþreyttir,
úthaldið ei þver oss;
í annan heim, ef ei fæst stanz,
yfrum vélin ber oss.
Leggið þá í þúsund-mergð
þétt um heims öll hverfi
vegi járns á víxl og þvers,
viðlíkt æða kerfi.
Ut um löndin æðar þær
afl og safa leiði:
Verzlun, listir, vísindin
vítt um heim þær breiði.
Ef að verður ekla járns,
ei þarf samt að kvíða:
þrældóms hlekkjárnjjið eigið nóg,
úr því má lengi smíða.
II. HLÝÐIÐ NÚ Á, HVAÐ ÉG SEGI.
(Eftir PETÖFI).
Hlýðið nú á, hvað ég segi,
hissa munuð verða þið;
það er nýtt, sem skjaldan skeður,
skárra’ er það nú afbrigðið!
Ótrúlegt það er mér sjálfum,
en ei nema sannleiks hreins
einlæg játning: að ég neyti,
vinir góðir! víns ei neins,
vatn ég drekk aðeins.
Hefir þá á hausti núna
haglið okkar vínrækt skemt,
eða frostgrimd nístingsnöpur
næman þrúgna sætleik hremtf
Ó nei, hvorki hagl né frostið
hér kom vínrækt neitt til meins;
engu að síður, engu að síður,
vinir! neyti eg víns ei neins,
vatn ég drekk aðeins.
Ef til vill þið ætla kunnið,
að ég finni ei þorsta til;
öðru nær! — mig ósköp þyrstir
altaf svona hérumbil.
Porsti víns mig ákaft angrar,
eins og stingur sárafleins;
engu að síður, engu að síður,
vinir! neyti eg víns ei neins,
vatn ég drekk aðeins.
En svo ykkur þið ei þreytið
þankabrotum lengur með,
úrlausn þeirrar þungu gátu
þannig ykkur nú skal téð:
Vín ei nema beint mót borgun
bera hendur veitisveins,
en af því að eg er >blankur«,
vinir! neyti eg víns ei neins,
vatn ég drekk aðeins.