Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 17

9i
bregða sér á bæ, þá skal ég bölva mér upp á, að ekki vantar
byrvindinn í pilsaseglin!
Hvort nokkuð eða ekkert er aðhafst á heimilinu, um það er
ekki verið að spyrja; nei, slóra og slæpast og hafa út úr manni
kaupið, til þess að eyða því í glys og gaman eftir eigin geðþótta,
þar er um að hugsa, og annað ekki; í því efni fer nú bráðum
enginn munur að verða á krökkum og fullorðnum, því húsbónd-
ann — hann á að setja á hausinn! — og pú ert á þeirra bandi!
Finst maður eigi að láta eftir því, bansettu pakkinu! — Nú á
maður að verða smalalaus á morgun. Þó kýrnar brani einhvern
fjandann út í buskann, hvað er um það að fást, ef strákurinn
bara skemtir sér. Jú, jirjór! Hann á að fá að lyfta sér upp; hann
á að fá að fara í skóginn, meðan aðrir verða að vinna og þræla.
Pau eru nú sona uppátækin í kennurunum nú á tímum; það er
svei-mér dálaglegt uppeldi fyrir annan eins hvolp! En hvað það
œtti skilib að verða lúbarið, alt þetta pakk!« Stefán krepti hnef-
ann og sveiflaði honum æðilega yfir höfði sér.
En nú hafði Marja Sigríður fengið þann höggstað á honum,
sem hún þráði, og kallaði til hans yfir hæjarhauginn, angandi af
nýrri mykjulykt: »Já þér ferst að tala um uppeldi, eins og þú
líka hegðar þér, sem brýtur þína eigin glugga af helberum og ein-
tómum æðisgangi! Ætti ekki roskinn maður, eins og þú, að skamm-
ast sín fyrir tiltæki, sem naumast væri ætlandi óvönduðum strák
að aðhafast. Pvílík líka andskotans óhemjulæti, svei attan!*
En áður en húsfreyja hafði lokið máli sínu, var Stefán allur
á burtu út um fjóshliðið.
það, sem á undan var gengið, var þetta:
Eftir dögurðinn hafði smalinn skilað þeirri orðsending frá
nýja kennaranum, að hann dagin'n eftir ætlaði með öll börnin út
í Beitarhólmsskóg; ferðinni væri heitið með eimlestinni, og ætti
ekki að kosta nema óvenjulega lítið; kennarinn vonaðist til, að
ekki aðeins bændabörnin, heldur líka vikadrengirnir, og helzt öll
börn undantekningarlaust, fengju að fara, því ferðin hefði lengi
verið í undirbúningi og mikið fyrir því haft, að hleypa henni af
stokkunum.
Kennarinn vissi vel, að þetta væri í fyrsta skifti sem slíkt og
þvílíkt hefði verið reynt í kans skóla; en í öðrum héruðum, sem
betur fylgdust með tímanum, væri það föst regla og réttur barn-
anna, að þau að minsta kosti einu sinni á sumri fengju að lyfta