Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 22

96
hafði gert sér svo eindregna von um, að hann fengi að vera laus
við gripahirðingu í dag. Pví yrði hann fyrst að tosa þeim á beit,
gæti hann hæglega orðið of seint fyrir. Ekki að tala um, hvað
sparifötin hans yrðu útötuð.
Jón sat eitt andartak ráðalaus milli hvunndags- og sparifat-
anna; og í vandræðunum út af því, hvor þeirra hann ætti að velja,
fór hann að snökta.
»Ja, sei, sei, skælirðu út af því!« óskapaðist Stefán. »Jú, ég
átti lengi von á því! Ekki að tala um dugnaðinn! Svo þú hafðir
kugsað þér að velta þér beina leið úr fletinu og yfir í eimlestina.
Já, það hefði líka verið óneitanlega fult eins þægilegt! Eg mátti
svo sem við því, að verða að bisa við það alt einsamall. Bara
að pú kæmist sem fyrst af stað!«
Tárin hrundu nú tíðara og tíðara hjá Jóni litla, og því meira
sem grátur hans óx, því meira rann Stefáni í skap, unz hann að
lokum steytti hnefann framan í piltinn klæðlausan og öskraði:
»Viltu þegja eins og steinn, ræfillinn þinn, annars skal ég kenna
þér að gera það! Ekki nema það þó, að sitja hér og orga út af
því, að eiga að teyma fáeina gripi á beit, þó eimlestin fari ekki
fyr en eftir einn eða tvo klukkutíma!
— Komstu nú í buxnaskálmarnar og flýttu þér að byrja á
því, sem þú átt að gera, meðan tími er til. Pú ættir að muna
eftir því, hróið mitt, að þú ert nú í vist hjá öðrum, og getur
ekki lengur skotist undir pilsfaldinn hjá henni mömmu þinni.«
I sömu andránni heyrðist gengið hægt á tréskóm inn eftir
flórnum; Stefán sneri sér við og sá, að þar kom móðir piltsins,
kona lítil vexti og lotin í herðum, og fölleit og góðleg ásýndum.
»Góðan daginn!« sagði hún og skotraði undan skýlunni
augunum framhjá Stefáni og inn til drengsins síns, sem enn þá
sat kjökrandi á rúmstokknum.
»Svo þú ert þá kominn framan á. Eg kom annars hingað
með nýja sokka handa þér, því það á, trúi ég, heldur en ekki
að verða hátíðisdagur fyrir þig í dag.«
Hún leit brosandi framan í Stefán; en þegar hún sá, hvað
fúll hann var, og hafði litið betur á drenginn, skildi hún undir-
eins hvernig ástatt var, og sagði:
»Pað getur máske verið skolli óþægilegt, að missa hann
sona allan liðlangan daginn, frá morgni til kvölds.«