Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 27

IOI
Ég er að vona, að þú komist samt í tæka tíð, ef þú fiýtir
þér.«
Tómas hélt svo áfram niður að ánni með fiskistöngina sína
um öxl.
Eftir að hann hafði gengið spölkorn, stanzaði hann og lagði
eyrað við; jú, víst væri það eimpípan; það hlyti að vera eim-
reiðin.
»Heyrðu, Nonni minn, ég held þú verðir að taka til fótanna
og hlaupa alt hvað af tekur! — — — Að geta nú fengið af sér
að láta barnið verða of seint, eina skiftið á árinu sem það fær að
gera sér ofurlítið til gamans!« tautaði hann við sjálfan sig og
hristi höfuðið.
Og Jón litli þaut af stað eins og fætur toguðu. Framan af
fanst honum hann geta tekið hverja hæð í tveimur eða þremur
stökkum, en brátt fór honum að verða þyngra um hlaupin. Við
og við rak hann tærnar í tinnustein, en hann herti þá því meira
á hlaupunum, til að draga úr sársaukanum.
Nú var hann kominn að stöðvarhæðinni; hann hljóp svo
hart, að hann lá hálf-flatur. farna, þar sem hæðin skygði fyrir
alla útsýn fyrir framan hann, var eins og léði hræðslan fyrir því
að verða of seinn honum vængi:
»Ég næ ’enni ekki, ég næ ’enni ekki!« tautaði hann i hálf-
um hljóðum við hvert spor.
Græni skógurinn með bládjúpum firðinum umhverfis, félag-
arnir hans kátu, leikirnir, sem farið yrði í, dansinn, hljóðfæraslátt-
urinn, kaffið ilmandi og ljúffengu hveitikökurnar — — alt þetta
fanst honum nú hverfa í reykinn úr eimreiðinni, sem var að þjóta
á stað.
Honum lá við andköfum, þegar hann loksins komst upp á
hæðina; og það var einhver eyðileg dauðakyrð hinumegin.
»Ég næ ’enni ekki, ég næ ’enni ekki!« flaug stöðugt í gegnum
huga hans.
Éað væri þó ekki ómögulegt, að lestin leyndi sér á bak við
rauða stöðvahúsið. —
Jú, svei-mér þá! kom ekki reykur þarna upp fyrir þakið?
Jón litli hljóp eins og hann stiklaði á glóðum; og skórnir,
sem hann bar um öxl, slógust látlaust saman og gerðu hvin aftan
í hnakkanum.
Nú beygðist vegurinn til hægri, og kom þá í ljós, að reyk-