Eimreiðin - 01.05.1913, Qupperneq 57

i3'
bera slíkan dýrðarvott um skapara sinn eins og fögur kona. Æ,
var það þá mér að kenna, að ég síðar meir uppgötvaði, að mér
hafði skjátlast, og að verk þín voru margfalt fullkomnari en ég
í blindni minni hélt í fyrstuf Pví sú varð raunin á, að jörðin er
yndislegur blómreitur, og konurnar þar eru hver annarri dásam-
legri, og ekkert lótusblóm er jafn-blæfagurt og þær, og engin rós
getur jafnast á við þær í yndi og fegurð. Átti ég þá að afneita þess-
um gáfum þínum, sem voru lagðar mér upp í hendurnar? Spurðu
fiðrildið, hvort það snerti ekki nema eitt einasta blómf Elskar
það ekki öll þau blóm, sem fögur eruf Pað dýfir sér niður í eins
margar blómkrónur og því með nokkru móti er unt, og líf þess
virðist oss mönnunum vera forsmekkur eilífrar sælu. Afbrot mitt
er það, að ég hefi elskað og tignað hinar fegurstu verur, er komu
frá hendi þinni, og vissi engan betri lofsöng að flytja þeim, en
að láta rigna yfir þær kossum og ástaratlotum!«
»Don Júan, þú forherti syndari, kossar þínir voru eitur og
ást þín skóp þeim sorg og dauða. Pú varst óstöðvandi eldur,
sem brendir hjörtun til ösku, og eymdin, sem þú lézt eftir á leið
þinni, hrópaði upp til mín eins og úr val særðra og deyjandi
manna. Vík frá mér, vík frá mér, syndir þínar eru fjöllunum
hærri, og áður þær verði fyrirgefnar, skulu öll þau tár, sem þú
hefur vakið, umbreytast í eilífa gleði.«
Og allir englar, sem heyrðu á, vissu að þessi dómur guðs
var óafturkvæður, og þeir mynduðu sig til að flytja hinn forherta
syndara þangað, sem grátur er og tannagnístran. Pví þeir vissu, að
ekkert var jafnómögulegt og að umbreyta grát þeim og harmi,
er hann hafði valdið, í eilífa gleði. Pá mælti Don Júan, hinn for-
herti syndari, enn á ný fyrir augliti drottins:
»Pú, réttláti dómari, ég bjóst ekki við, að þú mundir dæma
mig án vitna. Hvar eru konur þær, er hafa kært mig svo harð-
legafc
»Don Júan, þú þrjózka sál! Konur þær, sem þú hefur vélað,
eru alsælar í himni mínum. Eg miskunaði mig yfir þær, vegna
alls þess, er þær hafa þolað. Ef þær vissu, að þú værir hérna,
mundu þær hefja hræðileg óp gegn þér.«
Don Júan talaði þá í síðasta sinni: »Lát þær þá koma hing-
að, svo ég megi heyra ákæruna af þeirra eigin munni. Þótt ég
sé mikill syndari, er þó réttlæti þitt að líkum enn stærra, og þú