Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 66

140
Vinahópurinn, sem Mr. Júbal hafði safnað í kringum sig á
sínum duggarabandsarum, safnaðist rú kringum frú Júbal, sem bara
var kölluð Júbal.
Enginn leit við manninum hennar eða drakk honum til; og
þó hann talaði, hlustaði enginn a hann; það var eins og hann
væri ekki lengur til og eins og konan hans væri ógift.
þá varð Mr. Júbal einmana, og einmana leitaði hann á veit-
ingahús.
Pangað fór hann eitt kvöld, til að ná sér í félagsskap. Hon-
um var sama hvern hann næði í, bara það væri mannskepna.
Pá sá hann fornvin sinn, ferðasalann, sitja einan og ólundar-
legan; og hann hugsaði með sér: »þarna náði ég í Lundberg
gamla«; og hann gekk til hans og heilsaði upp á hann. En þá
breyttist vinarandlitið, svo mjög, að Júbal varð að spyrja: »Er
það ekki Lundbergr*
- Jú!
— Pekkirðu mig ekki? Júbal?
— Nei!
— Pekkirðu ekki hann Hljóm, gamla vininn þinn?
— Nei. Hann er fyrir löngu dauður.
Pá skildi Júbal, að hann að vissu ieyti var dauður, og hélt
leiðar sinnar.
Daginn eftir yfirgaf hann hljómleikahúsið og varð söngkenn-
ari með prófessortitli.
Svo ferðaðist hann til útlanda, og var að heiman í mörg ar.
Sorgin og gremjan gjörðu hann ellilegan um aldur fram.
En það þótti honum vænt um, því þá átti hann ekki langt
eftir. Pó eltist hann ekki eins fljótt og hann vildi, og þess vegna
keypti hann sér hvíta hárkollu með löngum lokkum. Og með
hana var hann ánægður, því enginn þekti hann mtð henni á höfð-
inu, ekki einu sinni hann sjálfur.
Og hann gekk um göturnar, ógnarhægt, með hendurnar á
bakinu; fólk hélt að hann væri að leita að einhverjum, eða bíða
eftir einhverjum. Liti einhver í augun á honum, sá hann ekkert
augnaráð í þeim; reyndi einhver að komast í kunningsskap við
hann, talaði hann einungis um hluti eða fréttir. Og hann sagði
aldrei »ég«, aldrei »mér virðist«, heldur »það virðist svo«. Hann
hafði týnt því í sér, sem var »ég«, og hann tók eftir því einn
morgun, þegar hann ætlaði að fara að raka sig. Hann var búinn