Eimreiðin - 01.09.1921, Side 41
EIMREIÐINI
í BORGARMUSTERINU
297
vill eru það endurminningar hennar sjálfrar frá hörmung-
um ófriðarins, sem nú »daga fram úr djúpi sálar« og
vekja grátinn. Ef til vill eru það stórskotadunurnar, sem
áður sungu líksöng yfir föllnum ástvin, er nú hljóma henni
aftur í eyrum. — Gamall maður, sem situr við hlið mér,
starir társtoknum augum út í bláinn. Drættirnir í kringum
munninn eru harðir og skarpir. #En nú hafa þeir mýkst
undir ofurmagni lilfinninganna. Þó heldur hann enn velli
— á yfirborðinu — og virðist næstum blygðast sín fyrir
hvað hann hafi leyft þeim að hlaupa langt með sig.------—
Orgelið hellir tónaregni sínu út yfir kirkjuna og söng-
flokkurinn tekur undir í veikum róm. Lágt, næstum hvísl-
andi, kemur sálmurinn, huggandi, sefandi. Og friðarblær
færist yfir andlitin. Drættirnir mýkjast, höfuðin drúpa og
hugurinn vaggast til hvíldar af einhverjum ósýnilegum
töfrum meðan söngurinn hljómar um þenna háreista,
hvelfda sal og fellur eins og hressandi dögg yfir kirkju-
fólkið, uns hann deyr út eins og langt, veikt andvarp.
»Hér er guðs hús, hér er hlið himins«, varð Jakobi að
orði í draumnum. Hér í borgarmusterinu er líka áreiðan-
lega hlið himins. — Og ef þetta er ekki samféiag heilagra
— communio sanctorum — þar sem allur söfnuðurinn
liggur á bæn, en djúp kyrðin ríkir umhverfis, þá hef eg
aldrei skilið það hugtak.
Sueinn Sigurðsson.