Eimreiðin - 01.09.1921, Qupperneq 51

EIMREIÐIN)
MATTHÍAS JOCHUMSSON
307
hlýja þel hans til alls sem lifir komst þar ekki að. Við
Dettifoss yrkir hann:
Þó af þinum skalla
þessi dynji sjár,
finst mér meir, ef falla
fáein ungbarns tár.
Hann boðar trúna á guð með spámannlegum krafti og
harnslegri einfeldni i senn:
Hann heyrir stormsins hörpuslátt,
hann heyrir barnsins andardrátt,
hann heyrir sínum himni frá
hvert hjartaslag þitt jörðu á.
í hendi guðs er hver ein tíð,
í hendi guðs er alt vort stríð,
hið minsta happ, hið mesta fár
hið mikla djúp, hið litla tár.
Eg vil að lokum nema staðar við tvö af bestu kvæðum
hans, þar sem hann birtist í allri sinni dýrð og sýnir glegst
aDdlega frændsemi sína við stærstu ljóðskáld heimsins.
Hið fyrra er kvæðið »Sé eg hendur manna mynda«,
þar sem hann eggjar Vestur-íslendinga á að halda trygð
við tungu vora og hörpu. Það væri rangt að kalla þetta
kvæði meistaraverk, þvi að það er ýmislegt sem óprýðir
það. Eg vil heldur líkja því við svipmikið náttúrufyrir-
brigði; það er engu líkara en að það hafi brotist fram
sem eldgos i hug skáldsins fyrir ótemjandi frumkrafti
drenglyndis og stórfeldra skapsmuna. Öll tignustu ein-
kenni mikils skálds fara hér saman — flug og kraftur í
kveðandi og máli, öflug og fjölskrúðug hugsun, ofsaleg
ástríða, sem hugmyndir kvæðisins geysa undan eins og
ský fyrir stormviðri. Hvílíkur funi brennur ekki í eggjan
skáldsins í niðurlagi kvæðisins:
Heyrið, skáld á Fimbulfoldu:
fram í stafn í Drottins nafni!
Yður eg fel — það sjái sólin! —
sverð, er dýrast fengið verður!