Eimreiðin - 01.09.1921, Síða 59

EIMREIÐIN]
RÓMANTÍK
315
hann slaðar við þessi orð: »Sie wird mich in Musik auf-
lösen« (hún mun leysa mig upp í hljóma).
Tieck var á sama hátt töfraður af hljómlistinni og finnur
oft vanmátt málsins til þess að láta í Ijós bugblæ sinn.
Liebe denkt in siissen Tönen,
denn Gedanken steh’n zu fern;
nur in Tönen inag sie gern
alles, was sie will, verschönen.1)
Eugum hefir þó tekizt að finna jafn-innileg orð um
töfravald tónanna sem Wackenroder, enda var hann afar-
hljómnæmur: »Hljómlistin er göfugasta eign andans; hinir
leyndustu draumar sálarinnar finna svölun í henni, sem
i ósjnilegum læk; hún leikur umhverfis mennina, vill ekk-
ert og alt; hún er nákvæmari en málið, ef til vill stökkari
en hugsunin; andinn getur ekki lengur notað hana sem
rneðal, sem starffæri, heldur er hún vera út af fyrir sig
— þess vegna lifir hún og sveiflast í töfrasveigum sínum«.
Eins og eg benti á fyrir skömmu, taldi Schelling skáld-
lega snild og trúarlega hrifningu vera hliðstæðar og æðstar
þeirra opinberana, sem mannsandanum geti hlotnazt um
alheiminn. í raun og veru renna list og trúarbrögð saman;
listin er .guðdómleg, og guð er eins konar listamaður;
fj'rsta mynd rómantískrar trúrækni varð því trúarjátninga-
laus fjálgleikur gagnvart guði-þrungnum leyndardómi til-
verunnar. Fjálgleikur er orð, sem kemur fyrir á hverri
blaðsíðu hjá rómantikinni; það er um að gera, segir
Schlegel, »að gera alt að trúarbrögðum«; jafnvel hvers-
dagslegustu störf á að vinna með fjálgleik. Novalis lætur
hina göfugu fjallbændur nevta sinna óbrotnu máltíða með
fjálgleik, og eg efast ekki um, að matmaðurinn Fr. Schle-
gel hafi á fullorðinsárum sínum setzt með fjálgleik að
borðutn til þess að neyta hinna gómsætu Vínar-krása.
1) Hugsar ástin liljóma sæta,
hvergi nægja orðin þá.
Og í hljómum einum má
alt, sem vill hún, fegra og bæta.