Eimreiðin - 01.09.1921, Page 70
326
NOKKUR KVÆÐI
(EIMREIÐIX
Borgin gullnum geislastöfum
glitrar títt um aftanstund,
meðan fjöllin fá sér blund,
földuð þýðum húmsins tröfum.
Dimmir þá um dal og skóg,
dróttir heim í svefnhús skunda,
náttúran og bj'gðir blunda,
bylgjur allar dotta á sjó.
Þá er ljúft i lundum þínum
ljúflingum að eiga fund,
leiðast saman mund í mund
munaðar i draumum sínum.
Truflar þau ei þögnin min,
þó eg hörpu slái dulda. —
Vísan mín fer vegu hulda,
vinan kæra, heim til þín.
Úti við klettaskúta.
Stikuðu stormsins fákar
stórum, en ýfðist sjórinn.
Skýhettan skuggagráa
skin byrgði sólarvini.
Útsynnings ógnar senna
uggvænleg hraut með skruggum.
Andþungur ægir drundi
úti við klettaskúta.
Haust.
Haust er í lofti’ og hugum manna yfir,
því hafið gn^'r og stormur magnar óminn
og laufin blikna, sölna sumarblómin,
en — sólin, þeirra guð, um eilífð lifir.