Eimreiðin - 01.09.1921, Side 82

338
ATHUGASEMDIR UM KRISTNITÖKUNA [EIMUeiðin
létu primsignast. Og þó hlaut Ólafi Trygggvasyni að vera
þetta enn meira áhugamál en alment gerðist, þvi að auk
hinnar almennu óbeitar á samneyti við heiðna menn, þá
bættist það hér ofan á, að hann hlaut að vera hræddur
við öll heiðin áhrif á hina norsku þjóð, sem hann hafði
brotið til kristni, nauðuga viljuga, á örskömmum tíma.
Og svo var þriðja ástæðan, og hún ekki minst á metun-
um, að bér hafði hann tangarhald á íslendingum.
Það var því ekki nema það, sem við mátti búast, að
Ólafur Tryggvason gripi til þessa, eða hótaði því. Og
fyrir íslendinga var þetta rothögg. ísland hefir ávalt orðið
að sækja ýmislegt til annara landa, og einmitt um þessar
mundir voru samgöngurnar tiðar við Noreg, en að sama
skapi hefir aukist það, sem flutt hefir verið þaðan, eins
og ávalt er. Það var líka varla í annað hús að venda,
þó að einstaka sinnum væri farin kaupferð til annara
landa. Ef alt í einu hefði verið lokað viðskiftum við
Noreg, hefði það hlotið að hafa i för með sér ófyrirsjá-
anlegan baga fyrir þjóðina, og jafnvel neyð. Þá var ekki
hægt, eins og nú, að snúa sér hveit sem vera vildi. Pá
voru höfin óviss og full af víkingum, og alstaðar féndur
fyrir, nema þar, sem menn áttu sérstaklega »friðland«.
Alt þetta hefir Þorgeir orðið að hafa í huga og bera
ábyrgð á gagnvart þjóð sinni.
Pótt ekki hefði verið nema þetta, sem nú er upp talið,
þá var það ærin ástæða til þess, að skoða huga sinn
tvisvar, áður en út í það væri farið. Trúin var ekki orðin
neitt sérstakt hjartans mál nema fyrir súmum, að minsta
kosti ekki svo, að þjóðin væri þess albúin að gerast písl-
arvottur fyrir hana.
En svo var eitt enn. Hver gat sagt nema Ólafur Tryggva-
son mundi beinlinis fara herferð á hendur íslendingum
til þess að brjóta þá til hlýðni? Annað eins og það var
fjarri því að vera ómögulegt. Ólafur hafði víða farið.
Hann kunni að leggja Iangskip í stóra sjói, og honum
hefði vist ekki blöskrað það, að halda fáeinum völdum
skipum til íslands að sumarlagi. Og þá er nú hætt við
að fleira hefði farið en gamla trúin, þegar erlendur her