Eimreiðin - 01.09.1921, Qupperneq 87

EIMREIÐIN']
HANNES STUTTI
343
við því sem að honum var rétt, hvort heldur var fatnaður,
peningar eða vara.
Eins og ráða má af kenningarnafni hans var hann
manna smávaxnastur, en ekki var hann illa vaxinn eða
dvergslega, samsvaraði hvað öðru, hæð og gildleiki, hann
var kvikur á fæti og snarlegur í öllum hreifingum, enda
talinn glímnastur maður þar vestra, hvað sem bónda-
beygjunni, sem Ólafur Jónsson setti hann í, liður.
Þegar eg man fyrst eftir Hannesi var hann hvítur íyrir
hærum og hrukkóttur á enni, en eg gæti trúað, að hann
hafi á yngri árum verið fríður í andliti, það var smáleitt
sem aðrir Iíkamspartar, en augun voru dökk og snör.
Ekki var Hannes sundurgerðarmaður i klæðaburði, var
það hvorutveggja að hann hafði ekki úr miklu að moða
og hitt ekki síður, að hann hirti ekki um að halda sér til
eða sníða sér stakkinn eftir vexti, þvi ef honum bættist
flík, sem alla jafna var þá af mun stærri mönnum, þá
notaði hann flíkina óbreytta og var oft spaugilegt að sjá
hann í þeim útbúnaði. Þá var fótabragðið ekki snyrtilegra,
var þar að heita mátti hver dorningurinn utan yflr öðrum
og ótal krossbönd yfir ristarnar.
Svo hefir að sjálfsögðu verið um Hannes sem marga
aðra á þeim tímum, að hann hefir lítillar eða engrar til-
sagnar notið á uppvaxtarárunum, og mentunin verið eftir
því, þó var hann sæmilega skrifandi og skrifaði víst tals-
vert upp af leirburði sínum, og rimfróður hefir hann óefað
verið, en ókunnugt er mér um hvað hann hafði til brunns
að bera af öðrum fræðum.
Eitt var það, sem hann hafði með aibrigðum, og það
var söngrödd. Var okkur gárungunum ekki alllítill fengur
að fá hann til að laka lagið. Fylgdist þar að ótamin
rifrildishljóð og afkáralegt látbragð; stóð hann þá á miðju
góifi, stakk litla fingrinum í vinstra eyra og söng svo
með ótal ringjum, fettum og brettum.
Aldrei kvæntist Hannes, en dóttur átti hann, sem Guð-
rún hét og staðfestist norður í Strandasýslu.
Ekki verður ofsögum sagt af monti Hannesar og mikil-
læti; var það eitt með öðru er gerði það að verkum, að