Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1921, Qupperneq 18

8
Porv. Thoroddsen
atkáraleg eins og sumt af því, sem hátísku-list vorra daga
smíðar. Stóra steina notuðu Súmerar líka í laugarker og
undir dyramöndla, sem hurðirnar snerust á. Flesta stein-
ana varð að sækja til fjarlægra hjeraða á Arabíuströnd-
um við Rauðahafið, og notuðu Súmerar helst eitilhart
díórít, það er forngrýtistegund, eitilhörð, sem örðugt er
að vinna. Sumar myndastyttur voru skornar úr hörðu
trje, sem líka varð að fá úr fjarlægum löndum. í must-
erisrústum Súmera hafa sumstaðar fundist skýrslur, er
skýrðu frá því, hvaðan efnið var fengið, og bera þær vott
um miklar samgöngur við fjarlæg lönd. Eins og fyrr var
getið, fengu þeir grjót frá ýmsum löndum við Rauðahafið,
en sumt frá Armeníu; sedrusvið fengu þeir frá Sýrlandi
og Armeníu, íbenholt og ýmsar aðrar harðar viðarteg-
undir frá Indlandi og Afríku, kopar frá Kýprusey, gull-
dust frá Sýrlandi og Suðurarabíu o. s. frv. Verslunar-
viðskifti áttu þeir ennfremur við ýms ríki fyrir botni Mið-
jarðarhafs, við Elam og Persíu og mörg önnur lönd við
Indlandshaf. Af öllum gögnum, sem fundist hafa, er auð-
sjeð að Súmerar hafa verið framúrskarandi þjóð í iðnaði,
verslun og allri framtakssemi, og hafa rekið mikla verslun
á sjó og landi 5—6 þúsund árum fyrir Krists burð, og
líklega fyrr.
Borgir sínar og musteri bygðu Súmerar úr tígulsteini.
Leir var alstaðar nógur fyrir hendi, hann var blandaður
söxuðum stráum, steyptur í mótum, þurkaður í sólskini
eða brendur; milli tígulsteinslaganna var oft bindingur af
löngum stráum og reyrleggjum, en þegar vel skyldi vanda,
voru tígulsteinarnir skeyttir saman með jarðbiki. Hver
tígulsteinn var vanalega fet að ferhyrningsmáli og 4—5
þumlungar á þykt, oft voru á þeim stimpilför með nafni
konungs þess, sem þá rjeð þar fyrir ríkjum. Pessi bygg-
ingaraðferð var frá öndverðu notuð í Babyloníu, eins og
sagt er í 1. Mósb. XI, 3 um smiðina við Babelsturn.