Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1921, Qupperneq 94

94
Mannfjelagssiðferði
Eða hið daglega líf. Smámunir sýna oft ljósast
hvernig það er. Oft má sjá karl og konu sitja í fagurri
skógarbrekku, njóta tilverunnar og neyta þar morgun-
verðar, en skilja þar eftir matarpappír sinn, þá er þau
fara. Á þennan hátt gera þau brekkuna ljóta og spilla
henni fyrir öllum þeim ónafngreindu mönnum, sem á
eftir koma; þau hafa eigi svo mikið mannfjelagssiðferði,
að þau taki umbúðapappírinn upp.
í vor vantaði smámynt og menn voru í vandræðum,
er þeir áttu viðskifti saman. Eetta stafaði af því ýmsir
söfnuðu silfurmynt og geymdu.1) Carl Ussing lagði þá
til við embættisbræður sína í Þjóðbankanum, að þeir hjetu
á þegnfjelagstilfinningu manna. feir brostu og kváðu
fáa mundu koma sökum þjóðfjelagsins í bankann með
smámynt sína. Ussing kvað það vel geta verið, en ef
vjer, sem sitjum í hinum þýðingarmiklu embættum, teljum
það sjálfsagt, að enginn sýtii þjóðtjelaginu góðvildaranda,
þá getur almennur mannfjelagsandi eigi heldur þrifist.
Peir skoruðu því á hinn almenna góðvildaranda í blöð-
unum, og það hafði þann árangur, að einn safnandi kom
með ioo kr. í smámynt og vildi fá 120 kr. fyrir að af-
henda þær bankanum.
Höf. fullyrðir að alls staðar í mannfjelaginu, meðal
æðri sem lægri, í öllum stjettum vanti mjög mikið á að
mannfjelagssiðferðið sje svo mikið, að það svari til þess
skipulags, sem er á mannfjelaginu nú á tímum.
Siðferðiskröfurnar segja miskunarlaust til sín, þá er
ástæður þjóðfjelagsins krefjast þess, en að læra siðferðis-
skyldur af reynslunni gengur svo seint, að kynslóð eftir
l) Síðan þetta er ritað, er það komið í ljós að nokkrir menn
seldu silfurmyntina í Svíþjóð, og að þeir fengu flesta sporvagnsstjóra í
íjelag með sjer að safna silfurmynt. Seldu þeir alt að 3000 kr. á dag í
Svíþjóð. Nú er mál þetta fyrir dómstólunum.