Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1981, Side 23

læti slíka tækjaeign á einstökum búum. Eðlilegra er að
bændur eða samtök bænda sameinist um kaup á heyköggl-
unarsamstæðum, sem þá mættu vera færanlegar.
Kögglað hey tekur um sjötta-sjöunda hluta þess rúms, sem
það tæki ókögglað. Það er því vel til fundið að köggla og hýsa
í geymslum það hey, sem annars yrði að bera upp úti, er
hlöður fyllast. Eins mætti köggla fyrningar til að tæma hlöður
á vorin, en gamlir stabbar eru ævinlega til leiðinda, er verið er
að láta í hlöður. Auk þess draga þeir úr nýtingu súgþurrkun-
ar, sé hún fyrir hendi. Um bæði grasköggla og heyköggla má
segja, að þeir eru mun auðveldari og ódýrari í flutningi en
„venjulegt“ hey, og geta keppt við kjarnfóður á fóðurmark-
aðinum. Gróffóðurkögglar þessir eru einna notadrýgstir
handa mjólkurkúm um miðbik mjaltaskeiðsins og geta þá
komið algjörlega í stað innflutts kjarnfóðurs eins og síðar
verður vikið að.
Rófur, nœpur, kartöflur.
Þessar fóðurtegundir eru afar þurrefnissnauðar, en innihalda
mikið af auðleystum kolvetnum. I rófum og næpum eru það
einkum sykrur, og af þeim þarf u.þ.b. 1,1 kg þurrefnis í hverja
fóðureiningu. Því hefur verið haldið fram, að notkun þeirra
dragi úr líkum á súrdoða. Kartöflur innihalda einkum
sterkju, og þarf u.þ.b. 1 kg þurrefnis í fóðureiningu. Prótein-
innihald þessara fóðurtegunda er misjafnt, eða 60-90 g/FE.
Ymsar óhefðbundnar fóðurtegundir.
Sifellt er verið að kanna nýjar leiðir til fóðuröflunar, einkum
þær, er byggjast á bættri nýtingu úrgangs frá matvælaiðnaði.
Verður hér aðeins drepið á nokkrar hinna óhefðbundnu fóð-
urtegunda.
a) Mysa og mysuþykkni. Helsti ókostur mysu er hve þurrefn-
issnauð hún er. Flutningskostnaður er því mikill, en með nýrri
tækni má þó auka þurrefnismagnið og búa til svonefnt
mysuþykkni sem er mun þurrefnisríkara. Mysan er mjög
auðug af mjólkursykri, en kúm getur reynst erfitt að nýta
hann, sé hann í of miklu magni. Mysuna verður því að gefa í
25