Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1982, Blaðsíða 29
Til vinstri: Lappaherfi með stýrisskafti. Til hcegri: Hankmóherfi.
(Úr Arni G. Eylands, Búvélar og rœktun 1950).
skúffunnar, sem í minni sveit var alltaf keypt á Akureyri hjá
Sigurði, þessum mikla frömuði og framleiðanda tækja og
tæknibúnaðar handa bændum.
Einum hesti var beitt fyrir moldskúffuna, sem stundum var
nefnd „hestreka“. Með henni var tekin mold á hæðum og hún
tæmd í lægðunum. Því má svo bæta við, að til þess að tryggt
væri að ekki yrði laus mold hér eða þar svo að holur mynd-
uðust, er brátt yrðu að skorningum ef ekki væri að gætt, var
það regla að spígspora um flögin og troða þar sem laust
reyndist fyrir fæti. Og þá var að því komið að undirbúa fyrir
þakningu.
Undirburður.
Á umræddu þaksléttutímabili var „útlendur áburður“ eins og
þá var sagt, að litlu þekktur nema af orðspori. Tilraunir voru
að vísu gerðar hjá Ræktunarfélagi Norðurlands og víst var
um hann rætt og ritað, og ágæti hans rómað. Það var í fyrstu
röð Noregessaltpétur, sem þá var á dagskrá. Við meiri háttar
ræktun innan túns og utan ríkti áburðarskortur, en spurn-
ingin var þá einatt á dagskrá hvort spara skyldi áburð á túnin
eða í flögin. Hvatningar búfræðinganna beindu athygli
ræktenda að því, einkum þegar sléttað var utan túns, að nota
búfjáráburð í flögin undir þökurnar. Heyruddi, sem ekki var
nothæfur til fóðurs, fornir öskuhaugar og annað álíka, er
handhægt þótti og viðurkennt var til jarðvegsbóta, var oft og
31