Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1967, Blaðsíða 147
ENDURSKOÐUN VÖLUSPÁR
143
veldar það skilning: K 19, 30, 43 (Sbr. þó K 34, þar sem sérstætt lýsingarorð og
mismunandi tíðir umsagna villa sýn.).
I fléttunum báðum (K 12 og 20) er fólgin upptalning öðrum þræði, þ. e. a. s. laus-
ir setningarliðir, enda geta þær engan villt.
Fleygar og fléttur í dróttkvæðum eru oft Þrándur í Götu. Enn viðsjárveröari eru
þessi fyrirbæri þó, ef þau leynast þar, sem þeirra var naumast von, eins og í Eddu-
kvæði. Og ekki bætir úr skák, ef skil fleygs og spannar eða þáttaskil fléttu eru inni
í vísuorði, en hvort tveggja kemur fyrir í Völuspá Konungsbókar (K 44 og 29).
Auk þess fléttast þar á tveim stöðum hlutar sömu setningar (K 5 og 17), og
einu sinni fara saman slík flétta setningarhluta og fleygur, heil setning, sem endar
inni í vísuorði (K 50). Skulu þessi dæmi nú rakin sérstaklega og reynt að skýra
breytingar E:
1) K 44,1.-4. vo.:
Leika Míms synir,
en mjgtuðr kynndisk
at, — enn gall g, —
Gjallar horni.
2) K 29. Valði henni Herfgðr
hringa ok men,
- fé, - spjgll spaklig,
- ok spg ganda
sá hón vítt ok of vítt
of vergld hverja. -
3) K 5,1.—4. vo.:
Sól varp sunnan,
sinni mána,
hendi enni hœgri
of himinjó, dýrr.
4) K 17,1.-5. vo.:
Unz þríar kv§mu
ór því liði,
gflgir ok ástkir,
æsir, at húsi,
fundu ....
5) K 50, 3.-8. vo.:
. . ÖSinn ferr
við ulf vega,
en bani Belja,
bjartr, at Surti,
- þá mun Friggjar
falla angan, - týr.