Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1967, Blaðsíða 193
ENDURSKOÐUN VÖLUSPÁR
189
Sbr. B, 4. liÖ.), og b) vísunni, sem felld var brott í H (K 51), bætir hann viö aftur
(G 58) með þeim breytingum, sem áður voru raktar (Sjá A, 2. lið.). Er því ljóst,
að Snorri hefur haft fyrir sér báðar gerðir Völuspár, K og H, og brætt saman, þótt
bann styddist miklu meira við H en K.
7) Mjög er fróðlegt að sjá viðbrögð Snorra við vandamálum K 37 og H 35. í
fyrrnefndu vísunni eru „misfellurnar“ þrjár: morðvargar, þann, súg (Sjá 178.-179.
bls.), en í hinni síðarnefndu hin furðulega breyting á 6. vísuorði K 37: eyrarúnu >
eyrna rúna (Sjá 140. bls.).
K 37.
Sá hón þar vaða
þunga strauma
menn meinsvara
ok morðvargar
ok þann annars glepr
eyrarúnu.
Þar súg Níðhgggr
nái framgengna.
Sleit vargr vera.
Vituð ér enn eða hvat?
H 35.
Sér hón þar vaða
þunga strauma
menn meinsvara
ok morðvarga
ok þanm annars glepr
eyrna rúna.
Þar sa«g Niðhgggr
nái framgengna.
Sleit vargr vera.
Vituð ér enn eða hvat?
G 63.
Skulu þar vaða
þunga strauma
menn meinsvara
ok morðvargar.
En í Hvergelmi er verst:
Þar kvelr Níðhgggr
nái framgeng(n)a.
í stað þess að snúa orðinu morðvargar (K 37) í þolfall, sem umsögnin sá krefst
(Sbr. H 35.), breytir Snorri umsögninni í skulu (G 63), svo að morðvargar (G 63)
verði frumlag ásamt orðunum menn meinsvara, en svo hittist á, að þau eru eins í
nefnifalli og þolfalli. Er því ljóst, að orðið morðvargar í G 63 er komið úr K 37,
en ekki H 35. Hins vegar mun nútíð umsagnarinnar í H 35, sér, hafa stuðlað að því,
að Snorri valdi sögn í nútíð (skulu).
Þessi viðbrögð Snorra krefjast sérstakrar skýringar, því að mál H 35 er slétt og
fellt, en sama verður ekki sagt um K 37. Sá grunur vaknar, að Snorra hafi hugnað
illa 6. vísuorð H 35 (eyrna rúna) og það svo mjög, að hann hafi ekki aðeins forðazt
sem mest vísuna í heild, heldur og 6. vísuorð K 37 (eyrarúnu). En með 6. vísuorði
hlaut að fylgja 5. vísuorð - og orðið þann(s), sem annars hefði rekizt á sögnina