Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1987, Qupperneq 50

50
BRÉF NOKKURRA FRÆÐIMANNA
ina, hygginn og kænn kaupsýslumaður eins og hann er, og fyrir það á
hann lof og heiður skilið. En ég er ekki viss um, þegar til lengdar
lætur, að við höfum mikinn hagnað af henni. T. d. Fiskesafnið hefur
orðið að hætta að kaupa hana, því að hún tekur alltof mikið af fé því,
sem það hefur til bókakaupa, og svo hygg ég, að vera muni um önnur
bókasöfn; þar stendur valið á milli þessara útgáfna og annarra
íslenzkra bóka eða rita um íslenzk efni. Þetta munt þú vel geta skilið
sem bókavörður.
Ég vil ekkert skrifa um þetta opinberlega, þetta sem ég skrifa hér,
er inter nos. En þetta er mál, sem fyrr eða seinna hlýtur að koma á
daginn, og því sýnist mér ekki vel eiga við að bera lof á Munksgaard
fyrir þessa síðustu útgáfu hans. Það er bezt að hafa vaðið fyrir neðan
sig ætíð, þegar svona stendur á.
Og svo skal ég hætta að láta skammirnar dynja, því að eins og nú
stendur þarna heima hjá ykkur, fáið þið nóg af þeim og of mikið — í
pólitíkinni og öllu öðru, og sný mér því til friðarboðskaparins og sendi
þér kæra kveðju mína með óskum um gleðileg jól og gott og friðsamt
nýjár, og er ætíð
þinn einlægur
Halldór Hermannsson
inter nos: okkar í milli.
Cornell University Library,
Ithaca, N.Y., 14. feb. 1938.
Kæri vinur,
Þú hefur safnað glóðum elds yfir höfuð mér. Eftir ávítur þær, sem
ég sendi þér í síðasta bréíi, sendir þú mér heillaóskir og skrifar
vingjarnlega grein um mig í „Vísi“ í tilefni af því, að nú eru
ellimörkin að færast yfir mig með byrjun sjöunda tugarins. Ég þakka
þér auðvitað sem bezt fyrir þetta, þó mér finnist þú hafa borið meira
lof á mig en ég verðskuldaði. En þú og aðrir bera ábyrgð þeirra orða.
Ég mundi varla eftir deginum, og því kom mér allt þetta nokkuð á
óvart.
Það hefur dregizt nokkuð fyrir mér að senda Landsbókasafninu
tímarit þau, sem það fær frá mér, en nú hef ég sent öll þau hefti fyrir