Morgunblaðið - 08.12.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2001 51
hrepp og þú sagðir okkur frá æsku-
stöðvunum þínum. Þegar við kom-
um í Skaftholtsrétt sá ég er þú
stóðst í miðjum almenningnum,
tókst áttirnar af fjöllum eða ein-
hverju öðru sem ég ekki sá, gekkst
að einni hleðslunni tókst frá stein og
stakkst hendinni inn í vegginn,
dróst út fleyg, brostir til mín og
settir hann aftur á sama stað.
Þegar ég var fluttur frá Laug-
arvatni og við Hrafnhildur bjuggum
á Kárastíg, hringdir þú einu sinni í
mig og baðst mig að koma og sækja
þig niður á BSÍ því þú vildir koma
og sjá hvernig við byggjum. Það
þótti okkur vænt um. Þegar ég var
fluttur til Keflavíkur sótti ég þig
einu sinni og bauð þér í heimsókn til
okkar. Þá komstu og gistir hjá okk-
ur og hjálpaðir mér að smíða grind-
verk fyrir utan stofugluggann svo
við gætum áhyggjulaust leyft Kam-
illu Björt, sem þá var þriggja ára, að
vera þar úti að leika sér. Kamilla
Björt talar stundum um það hvað
henni fannst það gaman þegar við
fórum á rúntinn í „pikkuppnum“
sem þú áttir, út í Sandvík og sóttum
sand í sandkassann hennar.
Ég gleymi aldrei þegar ég kom
einu sinni í óvænta heimsókn einn á
Laugarvatn. Þá sá ég að þú varst
orðinn veikur og mamma sagði að
þú þyrftir að komast til læknis á
Selfoss en þú vildir ekki fara. Ég
settist hjá þér inni í stofu í Bjarkar-
lundi og var að tala við þig um að þú
þyrftir að fara til læknis og þú baðst
mig um að aka þér á Selfoss, sem og
ég gerði og mamma kom með okk-
ur.
Í framhaldi af þessum veikindum
þínum fluttir þú að Lundi. Þangað
kom ég og heimsótti þig ýmist einn
eða með fjölskylduna með mér.
Þangað var gott að koma og sjá
hvað þú hafðir það gott þar. Oftast
var okkur boðið í kaffi með þér og
fengu Svanur Þór og Kamilla Björt
alltaf eitthvert góðgæti með.
Ég gæti haldið áfram endalaust
að segja af þér fallegar sögur af
okkar kynnum en ég ætla að geyma
þær til að segja mínum börnum og
vonandi barnabörnum líka. Rétt
eins og þú sagðir mér sögur af for-
feðrum þínum. Ég kveð þig glaður í
hjarta, því ég trúi og veit að Anna
amma tekur á móti þér og þið eruð
nú saman á ný.
Elsku afi, takk fyrir mig.
Þinn
Mikael Þór.
Fyrir hönd Menntaskólans að
Laugarvatni vil ég þakka Benjamín
Halldórssyni, húsverði, fyrir störf
hans í þágu skólans. Lífssaga
Benjamíns er að mörgu leyti sam-
ofin sögu menntaskólans. Við minn-
umst þess hversu hjálpsamur hann
var í hvívetna í samskiptum við
nemendur og kennara, hversu ein-
lægur hann var í störfum sínum,
alltaf nálægur og hafði vakandi
auga með velferð skólans. Hús-
varsla og viðhald var hans aðalstarfi
í rösklega fjörutíu ár. Ég vitna því
til Rannveigar í Bala er hún sagði
við mig: „Benjamín var sálin í öllum
byggingum hér og viðhaldi.“
Blessuð sé minning Benjamíns
Halldórssonar.
Guð styrki aðstandendur í sorg
þeirra.
Halldór Páll Halldórsson
skólameistari.
Óhætt er að fullyrða að enginn
maður hafi jafnlengi sett svip á
Menntaskólann að Laugarvatni og
nánasta umhverfi hans og Benjamín
Halldórsson. Hitt er erfiðara að
sýna fram á, en er þó sannfæring
mín, að enginn starfsmaður hans
hafi helgað sig og störf sín skól-
anum eins heill og óskiptur og hann
gerði allt frá stofnun hans 1953 og
svo lengi fram á 10. tug aldarinnar
sem hann hafði heilsu til, sinnti
m.a.s. ýmsum snúningum sem til
féllu nokkur ár eftir að hann lét af
störfum við skólann veturinn 1995-
96. Hann vann við byggingu elsta
hluta skólahússins 1948-50, reisti
sjálfur skólameistarabústaðinn 1953
og forstofubyggingu Menntaskólans
1958-60. Það kom eins og af sjálfu
sér að hann annaðist allt viðhald
skólahússins frá upphafi, húsvörslu
einnig að hluta og að öllu leyti frá
1958. Hann var jafnan kominn á
vettvang á undan öðrum mönnum,
bæði virka daga og helga, og oft ná-
lægur fram á kvöld. Sumarfrí man
ég ekki eftir að hann tæki sér. Eftir
að tekið var að nota hús skólans sem
sumarhótel frá og með 1960, var
hann einnig vakinn og sofinn að
gæta þeirra og vera til taks ef ein-
hver annmarki kallaði á skjót við-
brögð mannsins sem hafði öll áhöld
tiltæk fyrirvaralaust.
Benjamíns mun lengi verða
minnst af nemendum Menntaskól-
ans. Það segir sína sögu að það kom
eins og af sjálfu sér að fréttabréf
Nemendasambands ML er látið
bera nafn hans. Hann bar hlýjan
hug til þeirra, kallaði þá jafnan
„krakkana“ og var óþreytandi að
verða þeim að liði, ekki síst í fé-
lagslífi þeirra. Ef setja þurfti upp
leikmynd eða annan búnað fyrir
sýningar var „talað við Benna“ og
ætíð fékkst viðunandi úrlausn þótt
þröngt væri stundum í húsi og efni
takmörkuð. Frá því að Menntaskól-
inn fékk sitt eigið mötuneyti 1970
var hann þar sí og æ til aðstoðar
brytum og öðru starfsfólki.
Benjamín var aufúsugestur og
heimilisvinur okkar Rannveigar og
barna okkar. Hann færði okkur
mjög oft heim það sem okkur hafði
borist, með áætlun eða í pósti. Við
ræddum þá oft eitt og annað sem
huga þurfti að í húsum skólans, sem
ætíð voru efst í huga hans. Börn
okkar öll kynntust Benjamín og
þótti vænt um hann. Öll fengu þau
einhverja reynslu af því að vinna
með honum í ýmsum snúningum á
unglingsaldri, vegna viðgerða og
hreingerningar, og minnast hans
með þakklæti. Hann hafði þægilega
nærveru, tjáði sig minna í orðum en
margur, en þeim mun meira í verk-
um og viðmóti. Helst bar við að
hvessti duglega í honum ef hann
heyrði hallað á Menntaskólann eða
nemendur hans. Það var gott að
eiga hann að vini og Önnu konu
hans. Hún féll frá fyrir svo til rétt-
um tólf árum, og þá var Benna
brugðið þótt hann flíkaði ekki til-
finningum sínum fremur en endra
nær.
Síðustu þrjú árin tók að halla
undan hjá Benjamín. Minni hans,
sem verið hafði svo hárnákvæmt um
allt sem skipti hann máli, þokaði
smátt og smátt. Hann fékk þá vist á
heimilinu Lundi á Hellu, og varð
ekki annað séð en honum liði þar
eftir atvikum vel. Málið hætti hann
nánast alveg að nota en lengst af
gat hann sýnt með sínu sérstæða
brosi að hann kannaðist við okkur
og þótti vænt um að litið væri til
hans. Þannig er gott að minnast
hans: hlýr og þakklátur, ætíð veit-
andi fremur en þiggjandi.
Menntaskólinn að Laugarvatni
þakkar Benjamín Halldórssyni ævi-
starf hans og heiðrar minningu
hans. Börnum hans og fjölskyldum
þeirra sendum við Bubba og börnin
okkar innilegar samúðarkveðjur.
Kristinn Kristmundsson.
Benjamín Halldórsson var býsna
óvenjulegur maður og að sama
skapi eftirminnilegur. Hann hafði
sérstætt útlit og takta – hattur og
vindill lengi vel nokkurs konar ein-
kennisbúningur. Orðfæri Benna og
mörg tilsvör hans voru ógleyman-
leg. Þegar ég fór að umgangast
hann að ráði, fyrir nærri þremur
áratugum, hafði honum tekist að
slíta áralöngu sambandi við Bakkus
en í þeirri viðureign fór hann sem
endranær sínar eigin leiðir. Í minni
endurminningu um Benna er áfengi
því hvergi nærri – fyrir utan það
sem hann hafði gaman af að veita
öðrum á góðri stund.
Benni gat verið fljótur að átta sig
á hlutunum og hann tók eftir og
mundi margt sem aðrir gáfu lítinn
gaum. Hann var oft spaugsamur og
kátur í viðræðu. Ég sé fyrir mér
bros og augu sem urðu eins og rifur
sem ljós brýst í gegnum.
Á unglingsárum var ég snúninga-
piltur hjá Benna í viðhaldi á eignum
Menntaskólans á Laugarvatni. Þá
kynntist ég því vel hvað hann gat
verið útsjónarsamur verkstjóri.
Benni hafði sérstakt dálæti á lyklum
og læstum dyrum. Geymslur og
kompur voru hans helgustu vé í
skólanum. Ætli það hafi verið fyrr
en annað eða þriðja sumarið með
Benna sem mér var trúað fyrir lykli
til að sækja verkfæri, skrúfur eða
málningardós í eina geymsluna.
Ókunnugir áttu ekki auðvelt með að
rata um þessar hirslur Benjamíns.
Þar voru þarfaþing og gersemar
húsvörslunnar á ýmsum óvæntum
stöðum. Allt var þetta þó vistað í
fullkominni spjaldskrá í höfði
Benna.
Eftir margra ára daglega um-
gengni fékk ég einstaka sinnum að
gægjast inn undir skelina sem
Benna var eðlislægt að verja per-
sónu sína með. Og undir skelinni sló
sannarlega gullhjarta. Þar bjó inni-
leg ást og virðing fyrir þeim sem
næst honum stóðu og höfðu reynst
honum best í lífinu. Anna og börnin
voru hans dýrustu djásn. Og nú hafa
heiðurshjónin Anna og Benni í
Bjarkarlundi hist fyrir hinum megin.
Guð blessi minningu Benjamíns
Halldórssonar.
Ari Páll Kristinsson.
Benjamín, Bjarkarlundur og
Laugarvatn kemur alltaf upp í hug-
ann sem ljúf og góð minning frá ár-
unum ’93 til ’95. Ég held að við höf-
um aldrei þakkað nægilega fyrir
okkur, svo þessi fátæklegu orð um
Benjamín verða að duga. Það er
með hlýjum hug sem við horfum og
hugsum til baka, um þennan tíma
sem við bjuggum á Laugarvatni, í
kjallaranum á Bjarkarlundi, í þau
tvö ár er ég stundaði nám í Íþrótta-
kennaraskólanum. Benjamín var af-
ar sérstakur náungi, bjó á efri hæð-
inni og passaði vel upp á okkur
íbúana í kjallaranum. Hann tók allt-
af vel á móti okkur alvarlegur í
bragði. Hjálpaði okkur, leit inn til
okkar og gaf okkur alltaf eitthvað
gott. Ásgerður vinkona okkar bjó
hjá okkur og var mikill heimagang-
ur í Bjarkarlundi. Þegar hún mætti
honum í fyrsta skipti heilsaði hún
honum en fékk ekkert svar. Hún
hélt fyrst að honum væri eitthvað
illa við sig, en ég sagði henni að
svona væri bara Benjamín, hann
heilsar stundum og stundum ekki,
hún þyrfti ekki að hafa neinar
áhyggjur. Enda sá hún það fljót-
lega, hann kom alltaf reglulega og
bankaði á kjallarahurðina hjá okk-
ur, við buðum honum inn, hann
spjallaði við okkur, og höfðum við
gaman af því. Hann var sérstaklega
umhyggjusamur í próflestrinum hjá
okkur, þegar hann kom niður og gaf
okkur ís, kleinur, kökur og annað
góðgæti. Hann hugsaði vel um Arn-
þór og leit stundum eftir honum, ef
ég þurfti að skreppa frá í nokkrar
mínútur, lánaði honum dót og spjall-
aði við hann. Um leið og við þökkum
honum Benjamín fyrir góðan tíma
og sérstaka vináttu viljum við votta
aðstandendum hans og vinum sam-
úð.
Guð blessi þig, elsku Benjamín.
Þóra Sif Sigurðardóttir,
Arnþór Carl Barðdal.
Mesta óveður í tvö ár gekk yfir í
gær, það munaði um það. Í morgun,
miðvikudag, var Benjamín Hall-
dórsson allur. Það veldur líka sterk-
um sveiflum þegar slíkt valmenni
kveður, það er eins og hnippt í
mann, manst þú eftir áratuga vin-
semd og kynnum af góðum dreng?
Benni var búinn með sitt lífs-
hlaup, orðinn nokkuð við aldur og
þrotinn að kröftum og þá er dauðinn
kærkominn.
Að Laugarvatni kom Benni, að
mig minnir, haustið 1944 til náms í
húsasmíði. Meistari hans var Jón
Jóhannesson, smíðakennari við
Héraðsskólann. Hann var orðinn
þroskaður maður að viti og vexti og
einn af fáum, sem sóttu iðnnám á
skólasetrið á Laugarvatni. En ekki
hafði ungi námsmaðurinn farið
hingað erindisleysu, hann kvæntist
og æ síðan urðu heimkynni hans hér
á Laugarvatni. Varð fljótlega hús-
vörður hins unga Menntaskóla og
gegndi því starfi til starfsloka 1995,
með þeim ágætum að lengi verður
minnst. Það er vandlifað meðal ung-
linga, sem þarfnast samskipta af
ýmsu tagi, eins og gerist í stórum
skóla. Það bar margt að og ekki allt-
af langur tími til stefnu. En Benni
varð aldrei mát!
Hin agaða lund hans fór aldrei úr
jafnvægi, á hverju sem gekk. Ekki
var það síst vegna stillingar í tali,
því Benni æsti engan upp með
ótímabæru orðagjálfri. Hann var
einn af þeim, sem vissi að „ræðan er
silfur en þögnin gull“. Það átti eng-
inn inni hjá Benna, hann var greind-
ur og svaraði vel fyrir sig, en aðeins
þegar honum þótti ástæða til. Og
ekki hvarflaði að honum að niðra
náungann. Væri þannig rætt, tók
hann aldrei undir. Slík manngerð er
mörgum fyrirmynd.
Já, hve oft kom maður ekki til
Benna, þegar allt fór í hönk, vissi að
til lítils var að þylja mæðuvæl, engin
orð þurfti, hann leit á það sem kom-
ið var með, lofaði engu, en strax eða
við tækifæri var gengið í afhýsið,
hluturinn komst í lag. Og talið sjálf-
sagt, enginn maður var bónbetri.
Í einkalífi sínu var Benni ham-
ingjusamur, eiginkonan, Anna
Bergljót Böðvarsdóttir var fædd á
Laugarvatni og átti þá þegar litla
telpu, Bergljótu Magnadóttur, sem
er nú fyrir löngu hámenntuð kona.
Anna var dóttir Laugarvatns-
hjónanna, Ingunnar Eyjólfsdóttur
og Böðvars hreppstjóra Magnús-
sonar. Hún var allra kvenna glæsi-
legust, líktist mjög föður sínum í
skjótum tilsvörum og glaðværð en
móður sinni að ábyrgð og vinnu-
semi.
Anna lést 1989, rétt rúmlega sjö-
tug að aldri.
Benni og Anna eignuðust tvo
syni, mikla sómadrengi, og áfram
teygist traustur þráðurinn frá þeim
hjónum með ívafi af kostum beggja.
Við Ester og fjölskylda okkar,
þökkum fyrir góð kynni og vináttu,
minnumst þeirra með söknuði og
biðjum þeim Guðs blessunar. Vott-
um fjölskyldunni dýpstu samúð.
Ester og Þorkell Bjarnason.
Benjamín Halldórsson var engum
líkur. Flestir þekktu hann sem hús-
vörðinn, sívökulan og nánast sam-
ofinn þeim mannvirkjum sem hann
bar ábyrgð á, ávallt nálægan í dag-
legu amstri skólafólks að vetri og
hótelfólks að sumri, en þó jafnan
álengdar, vitandi að brátt myndu
þessir ljúka vist sinni og aðrir koma
í staðinn. Hlutverk hans var að
tryggja þessu streymandi mannlífi
varanlega umgjörð húsa og búnaðar
og hann sinnti þessu hlutverki af
slíkum heilindum að mörkin á milli
lífsins og starfsins, persónunnar og
húsvarðarins, urðu harla ógreinileg.
Ímynd Benjamíns var sérstæð og
ógleymanleg: Hatturinn, vindillinn,
talsmátinn, göngulagið. Allir sem
dvöldu við Menntaskólann að Laug-
arvatni um lengri eða skemmri tíma
þekktu þessa mynd og áttu vissa
hlutdeild í henni. Hún varð samein-
ingartákn brautskráðra nemenda,
eins og heiti fréttabréfs nemenda-
sambandsins ber vitni um, og einnig
allra sem störfuðu í byggingum
skólans þá mörgu áratugi sem þær
voru í vörslu Benjamíns. Sumir
kynntust manninum betur en aðrir,
en ímyndina þekktu allir.
Ég var svo lánsamur að kynnast
fleiri hliðum á Benna en þeirri sem
hann sneri að heiminum. Á bernsku-
heimili mínu hafði hann verið dag-
legur gestur, en um það leyti sem
ég var nemandi í Menntaskólanum
varð það vinna mín í fjögur sumur
að aðstoða hann við hvers kyns við-
hald og viðgerðir innan húss og ut-
an. Verkstjórnarstíll Benna átti sér
auðvitað enga hliðstæðu fremur en
annað í fari hans, heldur stafaði
beint af karakternum. Um leið og
hann kenndi mér til verka og hafði
mig innan handar við óteljandi við-
vik, sýndi hann mér inn í sína eigin
veröld. Vinnuskúrinn var miðstöð
alls. Þaðan voru gerðir út leiðangrar
um ranghala skólans, útbyggingar
og þök og jafnvel fjarlægari slóðir,
svo sem niður í Húsó, vestur í fjós
eða á pósthúsið til Önnu. Á þessum
ferðum var margt spjallað þótt
Benni væri af mörgum talinn frem-
ur fámáll. Þær voru í leiðinni nokk-
urs konar fréttaleiðangrar, því hvar
sem við komum hafði Benni tíðindi
að færa og hafði af fólki sannar sög-
ur á móti. Ég játa að smám saman
fór ég að standa sjálfan mig að því
að bregðast við aðstæðum dálítið
eins og Benni myndi gera. Um leið,
og eflaust án þess að veita því sér-
staka eftirtekt, fór mér að þykja æ
meira vænt um hann.
Eftir að leiðir skildust sýndi
Benni mér og fjölskyldu minni
tryggð, hjálpsemi og vináttu. Það
var tómlegt að koma að Laugar-
vatni eftir að heilsa hans bilaði svo
að hann varð að flytjast á elliheimili.
Þótt andlátsfregn hans sé sár vekur
hún því ekki nýjan söknuð heldur
fremur létti yfir að hann skuli loks-
ins hafa fengið að kveðja eftir að
dagsverkinu var löngu lokið. Verra
er að vera ekki á landinu til að
fylgja honum síðasta spölinn. Við
María og Sveinn vottum börnum
Benjamíns og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð.
Sigurður Kristinsson.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.