Morgunblaðið - 08.12.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Í
slendingar eru skrýtin
þjóð. Á höfuðborg-
arsvæðinu eru tvær stór-
ar verslunarmiðstöðvar
með stuttu millibili,
áformað er að þrennir vís-
indagarðar eða þekkingarþorp
rísi á höfuðborgarsvæðinu á
næstu árum, tveir háskólar á höf-
uðborgarsvæðinu ætla að bjóða
nám í arkitektúr næsta haust og
nú fyrir jólin
koma út tvær
bækur um
ríka Íslend-
inga. Þetta
eru dæmi af
handahófi um
þessa áráttu
landans að
margfalda góðar hugmyndir.
Hvað á að gera á þrennum há-
tæknigörðum? Er svona mikið af
hátæknifyrirtækjum sem þurfa
aðstöðu í Garðabæ? En þrennir
garðar skulu það vera og allt
margblessað af framkvæmda-
valdinu. Sömu sögu er að segja af
arkitektúrnum, úr engu náms-
framboði í margfalt. Þróunin
virðist ætla að verða á þennan
veg þar sem við Íslendingar telj-
um okkur best í öllu og enga þörf
vera á að sækja þekkingu til ann-
arra.
Margir telja enga þörf á að við
sækjum okkur menntun út fyrir
landsteinana, hér á þessu litla
ekki 300 þúsund manna skeri á
allt að jafnast á við heimsborgir í
útlöndum, aðbúnaður, þekking-
arstig og allt annað. Íslenskir há-
skólar eiga að jafnast á við þá
bestu erlendu hvað rannsóknir
og námsframboð varðar.
Ýmislegt annað er það besta í
heimi að okkar mati. „Fisk-
veiðistjórnunarkerfið er það
besta í heimi og það amar ekkert
að í efnahagsmálunum, hvað þarf
að segja ykkur það oft? Krónan
hefur heldur ekkert til evrunnar
að sækja, sú fyrrnefnda stendur
bara alveg ágætlega fyrir sínu,
þakka ykkur fyrir.“ Eitthvað á
þessa leið hljóma skilaboðin til
okkar.
Við verðum að sætta okkur við
að þetta er ekki raunveruleikinn.
Hann er sá að við erum lítil þjóð
en þó vissulega velferðarþjóð.
Margt má hér betur fara og
margt getum við sótt til útlanda.
Við getum hins vegar ekki ætlast
til þess að aðrar þjóðir líti ávallt
til okkar í leit að lausnum á sín-
um vandamálum því allar þjóðir
glíma jú við einhver vandamál,
Íslendingar líka. Við höfum ekki
endilega réttu og bestu lausn-
irnar á vandamálum í fisk-
veiðistjórnun, skattlagningu eða
orkumálum.
Ísland framtíðarinnar, jafnvel
nútíðarinnar, er í sumra huga
skattaparadís sem nýtir auðlind-
irnar skynsamlega. Hingað á að
vera hægt að laða erlenda auð-
menn og fyrirtæki sem eiga að
njóta góðs af fyrirhugaðri skatta-
lækkun og helst áframhaldandi
aðgerðum í þá átt. Og stærstu
auðn og ósnortna svæði í Evrópu
munum við Íslendingar nýta,
annað væri jú fásinna. Orkan
okkar er svo hrein að rýmkaður
losunarkvóti er ekkert nema
sjálfsagður.
Fiskveiðum við landið er hald-
ið í horfinu með besta fisk-
veiðistjórnunarkerfi í heimi, sem
Evrópusambandið gæti svo sann-
arlega lært eitthvað af og hana-
nú. Þegar ESB kynnti nauðsyn-
legan samdrátt í fiskveiðum fyrir
nokkrum dögum var það að mati
einnar mannvitsbrekkunnar
merki um að fiskveiðistjórn-
unarkerfi ESB væri ónýtt og
sambandið ætti bara að taka ís-
lenska kerfið sér til fyrirmyndar.
Er það kannski svo að við þor-
um ekki í Evrópusambandið? Við
upphefjum landið og þjóðina svo
svakalega að við treystum okkur
ekki til að horfast í augu við
raunveruleikann. Upphafningin
er á kostnað annarra þjóða sem
við gerum lítið úr og grín að en
þetta hefur löngum verið kallað
minnimáttarkennd, er ekki svo?
Og vel á minnst, við leyfðum
Norðmönnum bara að stýra ESA
næstu tvö ár. Þeir eru nú aðeins
fleiri en við, en svo er stofnunin
líka að verða valdalaus og
gagnslaus og þetta skiptir bara
akkúrat engu máli.
Fleiri dæmi um sjálfsánægj-
una eru að okkur fannst sjálfsagt
að Reykjavík teldist „heitasta“
borg í heimi um tíma. Að okkar
mati er hún það og verður um
ókomna framtíð. Mál var til kom-
ið að útlendingarnir uppgötvuðu
það að Ísland er nafli alheimsins.
Íslenska hreinasta tungan, Ís-
lendingarnir fallegasta fólkið, ís-
lensk náttúra sú fegursta o.s.frv.
o.s.frv.
Íslendingar eru líka tilbúnir að
tala við erlenda gesti um sjálfa
sig, sögu landsins, Bláa lónið, Ís-
lendingasögurnar, Þingvelli og
svo framvegis í tíma og ótíma og
óumbeðnir. Útlendingarnir eru
spurðir hvort þeir ætli ekki að
læra íslensku, hvenær það nú
verði, hvort þeim finnist landið
nú ekki fallegt, að ekki sé talað
um fólkið. Og veðrið, það er nú
ekkert svo slæmt, hvaða vitleysa.
Ísland sem er svo hreint og
tært og náttúran svo óspjölluð …
ennþá. En staðreyndin er sú að
við erum okkur ekkert meðvit-
andi um umhverfismál eða nátt-
úruvernd. Kunnum ekki að
flokka sorp eða spara hreinsiefni,
hvað þá meira. Og svo er verið að
gagnrýna sjónvarpsþátt fyrir
börn og unglinga þar sem fjallað
er á fjörlegan hátt um endur-
vinnslu og umhverfismál og til-
raun gerð til að koma heil-
brigðum boðskap til barna og
unglinga. Það heitir heilaþvottur
á máli frelsaranna.
Hin
skrýtna
þjóð
Útlendingarnir eru spurðir hvort þeir
ætli ekki að læra íslensku, hvenær það
nú verði, hvort þeim finnist landið nú
ekki fallegt, að ekki sé talað um fólkið.
Og veðrið, það er nú ekkert svo slæmt,
hvaða vitleysa.
VIÐHORF
Eftir
Steingerði
Ólafsdóttur
steingerdur-
@mbl.is
✝ Benjamín Hall-dórsson fæddist
að Efra-Velli í Flóa
27. júní 1923 en flutt-
ist tveggja ára með
foreldrum sínum að
Skaptholti í Gnúp-
verjahreppi þar sem
hann ólst upp. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Lundi á Hellu,
að morgni 28. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Halldór Benjamíns-
son, bóndi í Skapt-
holti, seinna starfs-
maður Hampiðjunnar í Reykjavík,
f. 23. apríl 1993, d. 24. apríl 1969,
og kona hans Steinunn Jónsdóttir
húsfreyja, f. 18. janúar 1891, d. 8.9.
1974.
Systir Benjamíns er Ingunn, f.
16. september 1925. Bróðir Benja-
míns var Jón, f. 19. nóvember
Mikael Þór, kvæntur Hrafnhildi
Jóneyju Árnadóttur, þau eiga tvö
börn, Sabínu Steinunni og Benja-
mín Berg. Dóttir Sigríðar er
Guðný Þorbjörg Ólafsdóttir, gift
Ólafi Þ. Haukssyni, þau eiga þrjá
syni. 2) Böðvar Ingi Benjamínsson,
f. 10. september 1954, kvæntur
Sólveigu Friðgeirsdóttur. Börn
þeirra eru Eiríkur Ingi, kvæntur
Vildísi Bjarnadóttur, þau eiga
tvær dætur, Benjamín Ingi, kvænt-
ur Björgu Pálsdóttur, Böðvar Ingi
og Anna Bergljót. Sjúpdóttir
Benjamíns, dóttir Önnu, er Berg-
ljót Magnadóttir, f. 23. ágúst 1943,
gift Georg R. Douglas. Börn þeirra
eru Róbert Ingi og Anna Ellen, gift
Einari Kristjáni Einarssyni.
Benjamín var byggingarmeist-
ari að mennt. Hann flutti á Laug-
arvatn 1944 og vann við húsasmíð-
ar þar, m.a. við byggingu Mennta-
skólans á Laugarvatni. Hann var
húsvörður skólans frá upphafi og
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir í apríl 1995.
Útför Benjamíns fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður á Laugarvatni.
1929, sem dó fárra
vikna.
Hinn 12. ágúst 1950
kvæntist Benjamín
Önnu Bergljótu Böðv-
arsdóttur, stöðvar-
stjóra Pósts og síma,
Laugarvatni, f. 19.
júní 1917, d. 2. desem-
ber 1989. Foreldrar
hennar voru Ingunn
Eyjólfsdóttir hús-
freyja, f. 2. ágúst
1873, d. 27. apríl 1969,
og Böðvar Magnús-
son, hreppstjóri og
bóndi, Laugarvatni, f.
25. desember 1877, d. 18. október
1966. Anna og Benjamín bjuggu
alla sína búskapartíð á Laugar-
vatni, lengst af í Bjarkarlundi.
Synir Benjamíns og Önnu eru: 1)
Halldór Steinar Benjamínsson, f.
15. mars 1952, kvæntur Sigríði
Mikaelsdóttur. Sonur þeirra er
Nú þegar leiðir okkar skiljast í
bili vil ég þakka þér alla samveru. Í
haust voru liðin yfir þrjátíu ár síðan
ég kom á Laugarvatn með litlu
stelpuna mína og alveg frá fyrstu
stundu tókuð þið Anna okkur opn-
um örmum. Strax myndaðist sér-
stakt samband okkar á milli sem
styrktist eftir að Anna dó. Enda
sagði hún nokkrum sinnum þegar
ég sat hjá henni síðustu dagana að
hún kviði ekki fyrir því að skilja þig
eftir, því Sigga sæi um þig. Í gegn-
um árin hef ég ávallt reynt að gera
mitt besta þó það hafi ekki alltaf
verið auðvelt.
Margar minningar koma upp í
huga minn þegar ég hugsa til baka.
Mikið var gaman er við Halldór
komum heim með fyrsta barnabarn-
ið þitt og þær breytingar sem urðu í
lífi okkar. Og þegar þú komst með
átján rauðar rósir er Sabína fædd-
ist. Svo þegar þriðja barnið fæddist
og við báðum þig að halda á nafna
þínum undir skírn, í messu í Þing-
vallakirkju, sem reyndist svo vera
poppmessa.
Allar ferðirnar til mín í morg-
unkaffi og hafðir þú oft orð á því
hvað fólk gæti sofið á morgnana.
Svo þegar ég sagði þér að ég hefði
keypt mér pels fyrir peningana sem
þú gafst mér er ég varð fimmtug, þá
sagðist þú eiga pelskerlingu. Svona
væri lengi hægt að telja.
Sá dagur líður mér seint úr minni
er við Halldór fylgdum þér austur á
Dvalarheimilið Lund á Hellu. Þú
varst búinn að fallast á að prófa að
dvelja þar eftir miklar umræður og
vangaveltur. Þar kunnir þú strax vel
við þig. Aðeins einu sinni gafstu þér
tíma til að koma heim á Laugarvatn
á meðan heilsan þín leyfði ferðalög.
Mikið má það sveitarfélag vera
stolt af að eiga slíkt heimili sem
Lundur er með allt sitt frábæra
starfsfólk. Ég vil þakka því öllu fyr-
ir góð kynni, elskulegheit og fram-
úrskarandi umönnum við Benna.
Blessuð sé minning þín,
Þín tengdadóttir,
Sigríður Mikaelsdóttir.
Elsku afi minn er komin til
ömmu. Hann er ekki bara einstakur
afi í mínum huga, hann er einn besti
og einstakasti maður sem ég hef
kynnst um ævina.
Ég var svo heppin í æsku að hafa
afa minn sem barnapíu, þegar
mamma og pabbi voru í vinnu. Þá
skottaðist ég með honum, eins og
hann var vanur að segja, allan dag-
inn út og suður og elti hann eins og
skuggi um Menntaskólann. Við
brölluðum margt saman, máluðum
alltaf leikmyndina fyrir leikrit skól-
ans, skiptum um perur, löguðum til í
geymslum, gerðum við, flokkuðum
lykla og margt fleira. Samt sem áð-
ur voru kaffitímarnir alltaf
skemmtilegastir. Þá var farið inn á
símstöð til ömmu, en fyrst var farið
í kaupfélagið og að sjálfsögðu gat
ég, dekurrófan, platað afa til að
kaupa litskrúðugasta kexpakkann í
hillunni og safa með til að drekka.
Afi gaf mér tvö uppnefni og
sennilega ekki að ástæðulausu.
Annað var kjaftamilla, því jú munn-
urinn minn gat víst farið á flug og
þá gat afi orðið þreyttur á mér.
Enda mundi hann vel eftir þeim
degi þegar ég hrópaði eins og
,,Indjáni“; frá morgni til kvölds.
Hitt uppnefnið var skrudda og það
kallaði hann mig ef ég var óþæg eða
var að fikta of mikið. Ég markaði
einmitt hægra gagnaugað á mér á
slíkri stundu.
Afi lék líka mikið við mig, þá
skiptumst við stundum á að vera
knapi og hestur og oft varð afa hest-
ur þreyttari en minn. Stundum fékk
ég að vega salt á ristunum á honum
og það er alveg sérstakur afa-leikur.
Fyrsta skiptið sem ég sá litasjón-
varp var hjá afa og ömmu. Enda
urðu ófáar ferðirnar sem við systk-
inin fórum út á símstöð til að horfa á
Húsið á sléttunni á sunnudögum
með þeim. Afi og amma snöruðu þá
fram allskyns kræsingum, amma
með kleinur eða jólaköku og afi með
appelsín, bláan opal, íspinna eða
appelsínusúkkulaði, en það súkku-
laði kemur alltaf til með að minna
mig á afa.
Ég lærði margt af afa og eitt er
að safna allskyns hlutum, en bæði
amma heitin og mamma voru ekki
ýkja hrifnar af þessu tómstunda-
gamni okkar. Við héldum því áfram
sama hvað var sagt og ég finn mér
jafnvel ennþá eitthvað nýtt til að
safna.
Afi hefur alla tíð fylgst vel með
náminu mínu bæði í grunn- og fram-
haldsskóla og svo eftir að ég byrjaði
í íþróttafræðináminu. Hann spurði
mig alltaf þegar ég heimsótti hann á
Lund, síðustu tvö ár, hvernig mér
gengi í náminu, jafnvel þótt hann
spyrði mig kannski ekki um neitt
annað, og mér þykir mjög vænt um
það.
Í einni af mörgum heimsóknum
til afa þá var ég að bjóða honum
með mér út í göngutúr en hann var
fljótur að svara mér því að það væri
óhollt að hreyfa sig. Stríðnisglamp-
inn sást þá í augunum á honum og
hann glotti. Mér hefur alltaf þótt afi
vera með góðan húmor og hnyttinn í
svörum enda vissi ég orðið vel hve-
nær hann var að stríða mér.
Einu sinni þegar ég var lítil þá
spurði ég afa af hverju hann færi
aldrei í gufubað. Hann sagðist einu
sinni hafa farið í það og þá hafði
hann misst stóran hluta af hárinu og
þangað færi hann aldrei aftur, því
ekki vildi hann að ég ætti sköllóttan
afa. Þessari sögu trúði ég lengi vel
en sennilega hefur hún haft meiri
áhrif á mig en mig grunar því ég fer
heldur aldrei í gufubað.
Ég á ennþá fleiri skemmtilegar
og dýrmætar minningar um stundir
okkar afa saman og þær væru án
efa efni í margar bækur. Allar þess-
ar minningar ætla ég að geyma vel í
hjarta mínu og það verður gaman
þegar ég get sagt börnunum mínum
frá honum og hversu einstakur
langafi þeirra var.
Ég vil að lokum þakka starfsfólk-
inu á Lundi fyrir að hafa hugasað
mjög vel um afa minn og látið hon-
um líða vel á nýjum slóðum.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Takk fyrir allt, elsku afi minn.
Þín
Sabína Steinunn.
Elsku afi, þú ert búinn að vera
fastur liður í tilveru minni frá því ég
man eftir mér.
Ég man fyrst eftir þér þegar ég
var smápolli og sat í fanginu á þér,
inni í stofu í símahúsinu þar sem þið
amma bjugguð, og var að skoða í
brjóstvasann á bolnum þínum. En
það var fyrir mig eins og að skoða
fjársjóð. Eða þegar ég fékk að
greiða þér og greiddi þá hárið af
skallanum niður á kinn hinum meg-
in og þú fórst niður á fjóra fætur og
varst hesturinn minn. Ég hafði líka
ofsalega gaman af því þegar þú
fékkst mig til að passa þig meðan
Anna amma fór í burtu og ég fékk
að sofa í ömmu rúmi. Alltaf þegar
ég vaknaði varstu búinn að útbúa
handa mér morgunmat sem var sá
besti í heimi: franskbrauð með jafn-
þykkri skinkusneið og appelsín að
drekka með og ekkert lýsi. Þegar
við systkinin fórum með mömmu og
pabba eitthvað í burtu þá komum
við alltaf við til að kveðja ykkur
ömmu, þá laumaðir þú alltaf að mér
smápening og sagðir mér að kaupa
mér eitthvað gott.
Mér fannst alltaf svo gaman að fá
að fara með þér út í Menntó í vinn-
una þína og hitta alla skólakrakkana
eða hótelstarfsfólkið á sumrin. Þar
varst þú alltaf allt í öllu og enginn
virtist geta gert neitt þar nema með
þinni aðstoð eða leyfi hvort sem það
var að smíða leikmuni fyrir leikrit í
skólanum eða laga inniskó fyrir ein-
hvern nemanda. Þú gast gert við
allt fyrir alla og lánaðir hverjum
sem var hvað sem þá vantaði sama
hvort það var spýta, fittings, raf-
magnsdót eða eitthvað annað. Það
kom enginn að tómum kofunum hjá
þér.
Þegar ég var fimmtán ára fór ég
að vinna hjá þér og vann hjá þér öll
sumar-, jóla- og páskafrí þangað til
ég flutti frá Laugarvatni. Á þeim
tíma lærði ég margt af þér sem hef-
ur nýst mér vel og mun nýtast mér
um ókomin ár. Var mér síðast hugs-
að til þeirra tíma núna í byrjun des-
ember þegar ég var að mála stofuna
hjá okkur á Eyjavöllunum. Þú leyfð-
ir mér að keyra Wagonerinn út um
allt nágrenni Menntaskólans í tvö ár
áður en ég fékk bílpróf. Eftir að ég
fékk bílpróf varð ég einkabílstjórinn
þinn ef þú þurftir að fara til Reykja-
víkur eða á Selfoss. Í Reykjavík-
urferðunum fórum við alltaf á BSÍ í
hádeginu og fengum okkur hangi-
kjöt.
Á 70 ára afmælinu þínu fór fjöl-
skyldan þín með þér í rútuferð uppí
BENJAMÍN
HALLDÓRSSON