Morgunblaðið - 08.12.2001, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 08.12.2001, Blaðsíða 37
LISTIR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2001 37 ÆVISÖGUR þekktra borgara vekja jafnan athygli. Úlfar Þórðarson er í þeirra hópi. Þegar hann hóf lækn- isstörf í Reykjavík fyrir rösklega sex áratugum vissu höfuðstaðarbúar nöfn allra sinna lækna og þekktu þá líka í sjón þar sem þá bar fyrir augu á götunni. Óhætt er að fullyrða að engin stétt hafi þá verið meira metin í þjóðfélaginu. Þegar þar við bættist að Úlfar kom úr þekktri fjölskyldu og ávann sér sjálfur vinsældir með látlausri en traustvekjandi fram- komu var síst að furða þó borgarbú- ar litu strax upp til þessa unga manns. Síðan hefur mikið vatn runn- ið til sjávar. Maðurinn, sem eitt sinn var svona ungur, er orðinn níræður. Og borgarbúar þekkja ekki lengur lækna sína. Dóttir Úlfars hefur tekið sér fyrir hendur að skrásetja ævisögu föður síns. Varla gat það orðið létt verk. Eflaust hefði sagan orðið öðruvísi ef óskyldur hefði skráð. Tilfinninga- samband feðgina er svo náið að bæði hljóta að haga orðum og gerðum eft- ir því. Hentast er að skrásetjari haldi sig í nokkurri fjarlægð frá sögu- manni. Hann verður að vera hlutlaus og leyfa sögumanni að tala út. En hann verður jafnframt að koma með vinnulag sitt og dómgreind að verk- inu, vinsa úr, tengja saman, ganga frá heildinni og bera endanlega ábyrgð á textanum. Ennfremur er æskilegt – og í sumum dæmum nauðsynlegt – að hann kanni annars konar heimildir. Úlfar fór víða á yngri árum, kynntist mannlífinu frá ótal- mörgum hliðum, komst oft í hann krappann og upplifði ótrúleg ævin- týr. Ef það er ekki efni í sögu? Hvað er þá frá- sagnarvert? Þar við bætist að hann er sjálfur ágætur sögumaður. Ljóst er og að í sögum sínum leggur hann meg- ináherslu á skemmti- gildið. Hann er einatt að segja frá einhverju skrítnu og skondnu, ein- hverju sem hlýtur að teljast óvenjulegt, jafnvel ótrúlegt en umfram allt frásagnarvert. Sum tilvikin eru svo sérstæð að frásögnin minnir á Munchausen-sögu. Til dæmis saga af þeysireið um Skaga- fjörð í fylgd með Guðmundi knapa. Lesandinn veit þá ekki fyrr til en hann er farinn að hlæja upphátt yfir bókinni. En ekki eru allar sögur Úlf- ars svo viðburðaríkar. Sögurnar af bernskubrekum þeirra bræðranna heima í Kleppsvíkinni eru t.d. alltof margar og langtum of einhæfar. Ærsl barna eru alltaf og alstaðar lík og sjaldnast frásagnarverð. Þar, eins og miklu víðar, hefði skrásetjari þurft að skera niður, sníða til, fækka sögunum og strika út óþörf orð og setningar. Það sem flýtur með í munnlegri frásögn á ekki allt heima í rituðum texta. Þar með taldar end- urtekningar sem hafðar eru beint eftir sögumanni en skrásetjari neyð- ist síðan til að afsaka með »eins og fyrr segir«. En endurtekningar eru því miður of margar í bókinni. Bernskuárin líða og við taka skólaárin. Og þau liðu að sama skapi ljúft og létt. Sem betur fór þurfti sögumaður ekki að hafa áhyggjur af heimi þeim sem stóð álengdar í skugganum – langt að baki hins ljúfa lífs. En sá heimur var harður – þá ekki síður en nú – og síst friðvæn- legri en nú um stundir. Úlfar gekk í flokk þjóð- ernissinna. Og það gerðu fleiri. En frásögn hans og þeirra eru nán- ast allar á sama veg. Menn hafi einhvern veginn álpast í flokkinn, hugsunarlaust að kalla. Síðan kemur hörð og margorð ádrepa um grimmdaræði nasismans sem þeir hafi því miður ekki áttað sig á. Nærtækara væri að sjálfsögðu að minna á þá staðreynd að landslagið í heimspólitíkinni var á fjórða ára- tugnum svo gerólíkt sem framast má verða því sem síðar varð. Öfgastefn- ur munu kvikna svo lengi sem heim- ur stendur og draga til sín ungt fólk sem skilur ekki hvers vegna veröldin er svo rangsnúin sem hún einatt er. Flestir rífa sig upp úr farinu með aldri og þroska, þeirra á meðal sögu- maður. Úlfar valdi læknisfræði að loknu stúdentsprófi. Hann hélt svo til framhaldsnáms í Þýskalandi, fyrst í Königsberg í Austur-Prússlandi sem nú heitir Kaliningrad og er undir Rússlandi. Þar komst hann rækilega í kynni við veröld sem var. Fornar hefðir lifðu enn með Þjóðverjum þar um slóðir. Sem Íslendingi var honum tekið með kostum og kynjum. Til að mynda var honum boðin dvöl á að- alssetri þar sem honum var þjónað eins og væri hann barón eða greifi. Meira þótti honum samt vert hversu margt mátti læra af þýskum lækna- vísindum. En í Königsberg kynntist hann því sem þá var allra nýjast á þeim sviðum og beindi honum inn á þá sérgrein sem hann síðar valdi. Í framhaldinu komst hann inn á há- skólasjúkrahús í Berlín. Þar var hann vel haldinn í launum og atlæti, betur en þýskir stúdentar. Og í Berl- ín keppti hann á Ólympíuleikunum 1936, hinum fyrstu sem Íslendingar tóku þátt í sem sjálfstæð þjóð. Að lokum segir svo frá námsdvöl í Kaupmannahöfn og heimkomu það- an og ýmsu sem á dagana dreif á stríðsárunum og síðar, en þá er farið fljótt yfir sögu. Ljóst er að sögumaður hefur tekið vel eftir því sem fyrir augu og eyru bar á lífsleiðinni og fest sér í minni það sem honum þótti markverðast. Hann segir fjörlega og skipulega frá. Velgengni hans og þar með jákvæð afstaða til annarra skaðar ekki. Betri væri þó bókin ef skrásetjari hefði lagt meiri alúð við textann, vandað betur til verksins. Nafnaskrá fylgir sem er þakkar- vert út af fyrir sig. En hún hefði þurft að vera fyllri og ítarlegri. Ótækt ert að nefna ekki fólk með fullu nafni, einnig föður- eða ættar- nafni, allt eins þó skírnarnafnið eitt – eða jafnvel aðeins gælunafn – kunni að standa í textanum. Sama máli gegnir um útlendinga sem sumir eru einungis nefndir með ættarnafni. BÆKUR Endurminningar Æviminningar eftir Unni Úlfarsdóttur. 287 bls. Útg. Setberg. Prentun: Oddi hf. Reykjavík, 2001. ÚLFAR ÞÓRÐARSON LÆKNIR Bernskubrek og ævintýr Erlendur Jónsson Úlfar Þórðarson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.