Réttur - 01.02.1926, Qupperneq 113

Rjettur] YFIR EYÐIMORKINA 115
marka þar stefnur, þá er enginn áhrifalaus um það, hvert
haldið er og hvernig ferðin gengur. »Vort ferðalag geng-
ur svo grátlega seint« mest fyrir þá sök, hve margir
þeir eru, sem þrá fyrirheitið land aðeins fyrir eigin sakir.
þeir vilja ekki leggja af stað á vegleysur, nema þeir
þykist þess vissir, að þeir komist yfir þær innan skamms
og geti sjálfir notið farsældar í fyrirheitna landinu. Pess-
vegna er oft ekki um annað hirt en að leita á þann
gróðurreitinn, sem næstur er, þótt þar sje engin framtíð,
heldur aðeins leyst úr mestu vandræðum verandi kyn-
slóðar. Pessvegna hefir leit kynslóðarinnar til fyrirheitna
Iandsins verið gauf og krókar eftir smágróðurreitum, og
mörg sporin fjarlægt því landi, þar sem best voru skil-
yrði fyrir ótölulegar kynslóðir að lifa glöðu og farsælu
lifi í skjóli nýrra fjalla og við óþrjótandi uppsprettulindir
hverskonar auðæfa. En til þess lands hafa menn síður
viljað leita, af því að það hefur krafist fórna af verandi
kynslóðum að brjótast þangað.
Átt þú nokkuð fyrirheitið land hjer á jarðriki? Vilt þú
leggja kapp á að óbornar kynslóðir mættu alast upp við
önnur og heilbrigðari skilyrði en þau, sem okkar kyn-
slóð hefur alist upp við? Jeg tel það merki óheilbrigði,
ef þú svaraðir þessum spurningum neitandi. í þjóðlífi
þessa tíma er svo mikill skortur á rjettlæti og mannúð.
Hið guðlega í manninum hefur erfið Iífsskilyrði. F*að er
í áþján miskunnarlítillar samkepni um jarðlífsgæðin og
líkamleg og andleg þroskaskilyrði, sem þau neita. Sumir
eru eins og Faraó, þegar hann synjaði ísraelsmönnum
fararleyfis. Peir vilja ekki sleppa skilyrðum, sem þeim
hafa borist upp í hendur til að hefja sig upp á annara
áþján. Aðrir líta svo á, að engin brýn þörf heimti að
leitað sje heilbrigðari grundvallaratriða fyrir sameiningu
einstaklinganna í þjóðarheildir. Peir sem svo líta á, skilja
hlfinnanlega lítið lífið í kringum sig og atburði þá, sem
eru að gerast í heiminum.
8*